WEBLOG 3E KWARTAAL  2008

28 september     hardlopers zijn carnivoor

Het is nauwelijks mogelijk om vegetarisme met duurlopen te combineren. Nou ben ik die richting niet (meer) toegedaan, en vind ik het uit dat oogpunt niet bezwaarlijk om de vliegen die m'n naar lucht happende mond binnenvliegen te verorberen. Naargeestig is het wel dat gekokhals langs de weg. Vandaag verzwolg ik de zoveelste, maar werd ik me ook gewaar van de stuwende werking van voorbij zwemende parfum. Twee keer wolkte er een dame voorbij die me met haar Chanel naar een lichtvoetiger tred stuwde. Maakt vast ook van die stofjes los in je lijf....

Alles in de opmaat naar de ZuidhoRun a.s. zaterdag.

27 september      Delfzijl  en zeemeeuwenmanagement

Gisteren nam Cees Waal na 2,5 jaar afscheid van Delfzijl. Als man van de inhoud ging dat behalve met een receptie, gepaard met een symposium. Thema: het fenomeen interim-burgemeester. Naast Delfzijl vervulde Cees Waal die functie in Castricum en Hillegom. Daarvoor was hij burgemeester van Deventer, alsmede wethouder in Leiden. In die laatste hoedanigheid fungeerde hij tussen twee burgemeesters in, een half jaar als loco-burgemeester. Ook al interim dus eigenlijk. Bij dat laatste gegeven sloot de eerste spreker aan, Paul Bordewijk. Begin jaren ’70 met Cees Waal wethouder in de Sleutelstad. Bordewijk signaleerde de vrijheid die Commissarissen der Koningin zich aanmeten om wel of niet een tijdelijke burgemeester van buiten te benoemen. De gangbare aanpak om de wethouder die 1e loco-burgemeester is, interim aan te laten treden in de overgangsfase naar een nieuw benoemde burgemeester, wordt steeds meer verlaten. Bordewijk legde hier een verband met het afnemen van de invloed van de CdK op burgemeestersbenoemingen. De kandidaat wordt tegenwoordig feitelijk door de gemeenteraden aangezocht. Door steeds vaker – buiten de gemeenteraden om – voorbij te gaan aan de loco-burgemeester en een interimmer van buiten aan te stellen, zag Bordewijk de CdK’s zich een nieuw speelterreintje afbakenen. Dat zag hij tevens bevestigt in de toenemende concentratie van taken die een CdK als Rijksorgaan uitoefent. In die hoedanigheid is een CdK – in tegenstelling tot zijn taak als voorzitter van GS – niet door Provinciale Staten ter verantwoording te roepen.
Na hem ontleende Jaap van Dijk enkele wise-cracks aan zijn gestruin als interim-burgemeester over het Groninger Hogeland. Afgezien van de introductie van het begrip “zeemeeuwenmanagement”, viel mij vooral op dat de oud-gedeputeerde meer dan eens benadrukte dat de interim-burgemeester geen “zetboer” van de CdK is.
Dat valt nog te bezien. De sprekers voerden als één van de redenen voor een interim-burgemeesterschap de voorbereiding van een herindeling aan. Voor gemeenten die daartoe van bovenaf worden gedwongen voedt een CdK met de keuze voor een oud-collega, bepaalt de gedachte dat ´ie een ‘zetboer’ goed kan gebruiken.
Datzelfde is aan de orde indien de behoefte aan bestuurlijke bijstand aanleiding is voor de benoeming van een interim-burgemeester. Dat was het geval in Delfzijl in februari 2006. Welnu, als Cees Waal iets heeft laten zien, dan is het dat hij niet de zetboer is geweest van de CdK die hem benoemde.
Die CdK gaf de directe aanleiding voor de eigenlijke bestuurscrisis door al eerder voor bestuurlijke bijstand te kiezen. Namelijk door in een 1 op 1 onderhoud met de zittende burgemeester, haar een provinciale ambtenaar ter beschikking te stellen. Met als opdracht de burgemeester bij te staan in haar streven de gemeentesecretaris te ontslaan; de man die een jaar eerder nog de beoordeling ‘goed’ van haar gekregen had.
Het eerste wat Cees Waal als kersvers aangetreden interim-burgemeester deed, was die gemeentesecretaris vragen om aan te blijven. (De man vond uiteindelijk op eigen houtje een meer dan gelijkwaardige baan elders. Een betere objectivering van de gedachte dat hij weggewerkt moest worden is niet denkbaar.)
Cees Waal ging gisteren nader in op het recente rapport Fleurke, waarin mogelijkheden voor bestuurlijke bijstand worden belicht. De casus Delfzijl komt daarin nadrukkelijk aan de orde. Cees Waal ging niet in op de aanbeveling uit dat rapport, dat de CdK bij het kiezen voor maatregelen zijn handelen in deze minder als Rijksorgaan zou moeten uitoefenen. Maar hierin meer te werk zou moeten gaan als lid van het college van GS, en aldus zijn werkzaamheden vatbaar te maken voor democratische controle. Nu de casus Delfzijl een rechtstreekse aanleiding vormt voor deze aanbeveling, en Paul Bordewijk de interim-burgemeester reeds als “speeltje van de CdK’s” had geduid, past nog een slotakkoord bij het symposium van gisteren: het hele handelen van de CdK rond de bestuurlijke crises rond Delfzijl, vanaf het wegwerken van burgemeester Haaksman, is aan welke democratische controle dan ook onttrokken.
‘Delfzijl’ als speeltje van de CdK.
Tijdens het afscheid hing het in de lucht: het beste dat de CdK 2,5 jaar geleden heeft bijgedragen, was zijn keuze voor Cees Waal als interim-burgemeester.

26 september   ...en leid ons niet in verzoeking....

Econoom Lans Bovenberg gaat vandaag in Trouw verder in op het thema van m´n vorige logje: "Als eigenbelang verandert in hebzucht moet de overheid ingrijpen. Anders bedreigt de vrije markt de samenleving. De markteconomie bestaat dus bij de gratie van een sterke overheid...".

Het neo-liberalisme van 10 jaar geleden heeft echt afgedaan.

Ondertussen verbaast het hoezeer de media elke negatieve indicatie voor de economische ontwikkeling blijven benadrukken. Tegenwicht wordt node gemist. Deze week deed ik die op bij bezoeken aan een Praktijkschool en een VMBO in Woerden. Van beide worden de leerlingen in de technische vakken al voor hun examen 'weggekocht' door bedrijven!!!

Beleven we de terugkeer van de ambachtsschool..?

22 september     ...maar verlos ons van de boze....

De tweede helft van de jaren ’90 - Paars op de toppen van de macht - de beurskoersen gierend de lucht in. Het werkloosheidspercentage op de weg terug. Ongekend: economische groei, gepaard aan nauwelijks waarneembare inflatie. Het was D66-minister Rogier van Boxtel die de optimistische euforie verwoordde, met een verwachting dat we een nieuw tijdperk waren binnen getreden.
Een soortement bekroning van de evolutie en de Verlichting samen.
Leek het.
De omslag kwam toen de luchtbel manifest werd: de waardering voor IT-bedrijven was meer op optimisme gebaseerd dan op werkelijkheid. Veel strijdiger nog met het vooruitgangsgeloof, bleek de diepere laag die vrij kwam door de ontmaskering van Enron. Geknoei met cijfers bleek de echte impuls voor overwaarde en groeicijfers. De luchtbel was terug te voeren op grenzeloze hebberigheid van captains of industry.
Dat is nog maar zes jaar geleden. En wat blijkt: inmiddels staat de financiële wereld aan de rand van een hernieuwde kennismaking met onze Neanderthal-fase. De hypotheek-luchtbel plopt. Alweer ontstaan uit grenzeloze gulzigheid naar meer. Het wankelende stelsel behoeft toezicht roept men. Op die captains, op speculanten die met geruchten lage koersen proberen op te roepen, opdat zij – o grenzeloze creativiteit – de aandelen die ze nog niet hebben, tijdig kunnen verkopen. Met winst.
Short-gaan heet dat…… Minister Bos heeft het inmiddels verboden.
Werken aan vooruitgang ligt besloten in onze genen. Daar moeten we optimisme over koesteren; een betere wereld ligt binnen bereik. Maar hoeden we ons voor de gedachte dat we die oer-les kunnen veronachtzamen, namelijk dat de mens geneigd is tot het kwade.

(in reactie op Nick Leeson 'Wie vervolgt de schuldigen van de kredietcrisis?')

20 september     forever young....

De afgelopen dagen boden een goed tegenwicht aan de onheilsboodschappen die de laatste tijd over de jonge generatie vielen te beluisteren. Tijdens mijn treinreizen verkeer ik veel tussen jonge mensen met een studenten-OV. In het westen valt op hoeveel meisjes van allochtone afkomst zich daaronder bevinden. Slimme meiden – hoofddoek of niet – die zich op een Nederlandse toekomst voorbereiden zeg maar. Gisteravond gingen burgemeester Hans Schmidt (VVD) en ik in Woerden met jongeren op kroegentocht. Na afloop van de huldiging van paralympiërs Esther Vergeer en Jiske Griffioen op het Marktplein, trokken we er tussen 22.00u en 24.00u op uit. Veel te vroeg natuurlijk voor de echte jongerencultuur, maar vroeg genoeg om met een deel van de lokale jeugd in gesprek te geraken. In Woerden fungeert een Jongerenraad die de gemeente gevraagd en ongevraagd adviseert. Bestuursleden ervan chaperonneerden ons, samen met twee bestuursleden van Marokkaanse jongerenvereniging Dunya. Ik zet het er maar even bij: beide deels werkend en HBO-student.

Een heel positieve ervaring.
Daar in Woerden reageren mensen enthousiast als ze horen dat ik de nieuwe wethouder ben. Ik voel me er zeer welkom. In Grunn’ weten ze niet beter, en voel ik me nog steeds thuis: komt wethouder Jaap Dijkstra me woensdag breed lachend tegemoet fietsen in de Guldenstraat (hij schijnt er alsnog een gat onder te willen graven..); klinkt het al van verre “Ha collega”. En maandag voor een opdracht op gesprek in Oal Pekel’, kreeg ik een collegiale ontvangst van wethouder Hemmes en burgervader Schollema.
Wethouder of kleine zelfstandige, ze liggen in elkaars verlengde.

17 september     wie de jeugd voedt.... bepaalt de toekomst

Zowel als vader als in mijn dagelijks werk, houden jeugd, jeugdbeleid en de kring die zich daarover buigen me intensief bezig. Een bjidrage aan het actuele publiek discours daarover is te lezen in de laatste column.

15 september     Goud

is Gronings voor goed. Beide zijn van toepassing op Esther Vergeer, die fantastisch presteert op de Paralympics. A.s. vrijdag loopt Woerden uit voor de huldiging. Ik ook.

13 september     "verboden te verbieden"  (muurtekst uit mei '68)

Deze week kwam er in de Randstad een mediabericht uit Groningen door. Wethouder Dekker van Groen Links gaat het parkeren bij scholen verbieden. Ouders die gemotoriseerd hun kinderen brengen veroorzaken gevaarlijke situaties en daar moet dit verbod een eind aan maken. Zoals elke verkeerswethouder heb ik die problematiek ook op mijn bureau gehad. Destijds in de vorm van pleidooien om de chaos te lijf te gaan, door meer parkeerplaatsen aan te leggen. Dat weigerde ik omdat dat onjuist gedrag aanmoedigt, en we voor het beschikbare budget andere prioriteiten hadden vastgesteld.
Parkeren bij scholen verbieden is in zekere zin een echte linkse oplossing: van bovenaf de zaak dicht regelen. Typisch links ook is het grote vertrouwen in regelstelling. Gek is dat. Dezelfde partijen zijn doorgaans de meest fervente voorstanders van gedoogbeleid.
Naar ik vrees wordt dit een voorbeeld van te groot vertrouwen in regelstelling, omdat de mensen zich er niet aan zullen houden en het verbod niet of nauwelijks is te handhaven. Of gokt de wethouder erop dat het verbod een steuntje in de rug is voor sociale controle? Zo in de zin dat ouders elkaar op hun (parkeer)gedrag gaan aanspreken? Dat zou zoniet gek, dan toch zeker zeer verrassend zijn. Sociale controle, bemoeizucht achter de voorkeur en dergelijke zijn de libertijnen van Femke Halsema immers een gruwel!? Karin Dekker stelde doodleuk dat men maar iets eerder van huis moest gaan, dan kon het brengen ook op de fiets….
Stel je voor dat Andre Rouvoet zoiets zou zeggen.
Moralistisch hoor; betuttelend ook.

8 september     beton- beton- betonpaaltjes

Als moderne nomade tussen het Groene Hart van Holland en de groene helft van Nederland, kan men nog steeds trage rivieren door laagland zien gaan. Dat lage land is echter beduidend minder “oneindig” dan toen het de dichter inspireerde. En nou ziet de regering ook nog slechts toekomst voor het Groene Hart als Randstedelijk parkgebied, waar de stadsmens moet kunnen recreëren. Zonder behoud van de melkveehouderij lijkt dat op een dreigend dichtslibben… daar moet haast wel een Hart-infarct op volgen….
Handreiking voor trouwe lezers: Nu de raad van Woerden mijn komst als interim-wethouder unaniem heeft begroet, werk ik de komende week in het Groene Hart en blijft dit log tot zaterdag onbeschreven.

3 september    gooi nooit je oude schoenen weg...

Er zijn zo van die dagelijkse dingen die een mens bij de eindigheid van het bestaan bepalen. Zo trof me het bericht over de dood van Thomas Batà. (je zegt batja) Een naam die vanzelf associaties met schoeisel oproept. Bij mij is dat niet anders, zij het dat ik nog een toespitsing op dat thema beleefd heb. De man bevond zich ooit onder mijn gehoor, in de stad waar de familie de basis voor het wereldconcern gelegd heeft, het Tsjechische Zlìn. Groningen onderhoudt met deze stad een band, en zo kwam het dat ik halverwege de 90’er jaren de felicitaties mocht verwoorden met een te vieren jubileum. De heer Batà was met echtgenote en twee dochters eregast. Het was nog maar kort na de val van het communisme, en dus kort nadat deze voormalige vluchteling zijn ouderlijke geboortegrond voor het eerst weer had mogen betreden.
Zijn vader had als grondlegger in de jaren ´30 een vooruitziende blik. Hij liet Le Corbusier vrijstaande woningen voor zijn arbeiders ontwerpen. Huizen onder architectuur met tuin. Deze wijk is als industrieel monument nog immer een bezienswaardigheid in Zlìn. Ook werd van hem gezegd dat hij de eerste was die zijn waar aanprees niet voor 10,00, maar voor 9,99.
Een bijzondere sensatie gaf het bezoek aan de oorspronkelijke fabriek. Daar treedt men een gemeubileerde wachtkamer binnen, die even later de lift blijkt te zijn….

2 september   hardlopers doen het overal

Door mijn oriëntaties in Woerden kan ik de vaste lezers van dit blog niet melden wat m'n uitslag van de BommenBerendloop was.... ik was er niet en moest mijn inschrijving helaas laten lopen. Een nieuwe poging volgt, via deelname aan de estafette tijdens de GroningenStadMarathon, met collega's van Pro Facto.

Woerden en omgeving bieden trouwens prima atletiekfaciliteiten en duurlopen, om m'n loopinspanningen naar te verleggen.

1 september     Springen op de rijdende trein van bestuurlijk Woerden?

Vandaag de jongste dochter verhuist naar haar Amsterdamse onderkomen, en doorgereden naar Woerden.
In juni kwam een onverwachte maar boeiende vraag op me af: wilt u reageren op een vacature voor een part time wethouderschap in Woerden?
Het feit dat een dergelijke vraag kwam verraste op zich niet, want ik was dit voorjaar ingegaan op het verzoek van het landelijk CDA om me in te schrijven in de pool voor interim-wethouders. Dat de vraag uit Woerden kwam was een aangename verrassing: landelijk bekend om de ligging in en nabij het Groene Hart. Bestuurlijk bekend om veel dynamiek in stedenbouwkundige ontwikkeling en bedrijvigheid, en ruimte voor bestuurlijke vernieuwing. Aanleiding is een ontijdig vertrek om politieke redenen van portefeuillehouder voor het Programma Jong, Annet v.d. Woude.

Het gaat om een part time functie (70%), die vervuld moet gaan worden tot de eerstvolgende verkiezingen. (maart 2010) Na een uitgebreide procedure is de CDA-fractie op 25 augustus tot het besluit gekomen om uit de gegadigden onder-

getekende voor te dragen. De gemeenteraad zal daarover a.s. donderdagavond vergaderen.
In reactie op de vraag hoe ik dat praktisch denk vorm te geven, heb ik aangegeven voor de korte termijn in staat te zijn een appartement in Utrecht te kunnen betrekken, gedurende de dagen dat ik in Woerden m’n werk moet doen. In de overige werktijd buiten de 70% blijf ik mijn reguliere advieswerkzaamheden verrichten. (Momenteel voor o.m. ELANN) Zij het niet in de provincie Utrecht en de kring van bestuurlijke samenwerkingsverbanden waartoe Woerden behoort.
Maar wat is de betekenis van afstanden, laat staan binnen Nederland, als ik tijdens twee dagen Woerden een lokale journalist tref die op dezelfde Enschedese middelbare school gezeten heeft; met een fractieassistent regelmatig bezoek aan het pittoreske Groningse Lellens gemeen heb, en met een wethouder van Progressief Woerden kameraadschap met Groninger PvdA-coryfee Tjeerd van Dekken blijk te delen???

Mijn loopbaan en belangstelling (dit weblog getuigt er van) wordt voor een belangrijk deel gestempeld door het openbaar bestuur. Ik sta graag in het spanningveld dat publieke verantwoording met zich mee brengt. Het feit dat democratie een verworvenheid is, is een constante in mijn geschreven teksten. Ik ben er diep van overtuigd – ook door het contact met m’n eigen kinderen – dat we moeite moeten doen om juist jonge mensen ervan te overtuigen dat onze democratie nimmer vanzelf spreekt. Ik beschouw dat als een kernopgave voor bestuurders in het algemeen, en de portefeuillehouder Programma Jong in het bijzonder. Het zou fantastisch zijn als het er van komt.

30 augustus     taart gooien toen en nu

Verrast hoorde ik de geschoktheid aan die Femke Halsema verwoordde nadat naar Wijnand Duijvendak een taart gegooid was. Een dergelijke actie moesten we volgens haar tegenwoordig als gewelddadig kwalificeren. Tsjonge, het kan verkeren.
Henk Vonhoff – volgens mij kampioen taartontvanger – kreeg tijdens zijn welkomstreceptie als burgemeester van Utrecht van zeer nabij een taart in z’n gezicht. En ook in het rode Groningen moesten ze de VVD’er niet als Commissaris der Koningin. Vanaf de publieke tribune wist een actievoerder hem -dwars door de vergaderzaal- te raken tijdens de installatieplechtigheid. Een afstand van toch wel een meter of 20.
“Daar gaat z’n zoveelste pak”, was alles wat Loes Vonhoff bij die gelegenheid als verzuchting slaakte.
Heeft Nederland zijn onschuld verloren, of zijn ze bij Groen Links watjes geworden?

27 augustus      het grote ongelijk van de jaren '80

Enkele politieke partijen willen het kraken verbieden. Dit past wel aardig in de afrekening die gaande lijkt met het actiewezen uit de jaren ’80. Duijvendak, minister Cramer: menigeen moet zich verantwoorden over al dan niet vermeende dweperijen met subversieve actie.
Wij lopen momenteel ook tegen woningnood aan. Beter geformuleerd: kamernood. Dat was het natuurlijk ook wat destijds de zogeheten kraakbeweging dreef. Het ging veeleer om kamers, niet om woningen. Kamers waren er volop, in Amsterdam zuid-oost bijvoorbeeld. Maar daar wensten de dames en heren krakers niet te wonen. Grachtenpanden wilden ze.
De jongste dochter gaat in Amsterdam studeren. Nog steeds geen kamer natuurlijk. Ondanks inschrijvingen bij de corporatie, en het opschudden van het familie-vrienden-en-bekenden-netwerk. Maar vanochtend was het zover. Telefonisch meldde de corporatie dat er een sleutel voor haar klaar ligt. Van een appartement dat ze tot april mag huren. Ze blijkt namelijk winnaar van een rijmwedstrijd uit de introductieweek, die ze logerend doorbracht.
Wat waardeerden de dames en heren kamerbeheerders zo van haar?
Een kamer van Ymere is wat ik verdien.
Want ik kom helemaal uit Groningen,
maar ben geen boerentrien.

Die krakers waren eenvoudig minder welopgevoed, en mistten creativiteit.

25 augustus     Wanneer Niet Meedoen, belangrijker wordt dan winnen

De Spelen zitten er op. De Belgen verlaten Peking met opgeheven hoofd boven èn een gouden èn een zilveren plak. Het feest van de ‘verbroedering der volken’ wordt nog verlengd door de Paralympics. In zichzelf een belangrijk fenomeen omdat het de rechten van de gehandicapte in tal van staten ondersteunt. In dat licht is de Olympische gedachte een politiek instrument. Degenen die de Spelen slechts als façade wensen te benutten, zagen al bij het binnenmarcheren het eerste scheurtje: de Chinezen stemden er in toe dat de Noord-Koreaanse delegatie, de Chinees-alfabetische volgorde mocht doorbreken, ter voorkoming dat ze pal achter hun zuiderburen moesten opdraven. Door er enkele delegaties tussen te voegen werd dit ‘gezichtsverlies’ voorkomen.

Het vizier moet zich thans niet alleen richten op de eerstvolgende winter- (Vancouver) en zomerspelen (Londen). Vanaf heden moet het devies zijn: boycot de Olympische Winterspelen van 2014 in Sotsji, die Rusland wil benutten om zijn hegemonie in Abchazië en daarmee Georgië uit te breiden, zolang de Russische bezettingsmacht zich niet heeft teruggetrokken.
Het is te hopen dat – in dit vroege stadium – deze actuele discussie vanuit de sportwereld zelf wordt opgeworpen.

23 augustus    Meedoen is belangrijker dan winnen  (4)

Dat ook de moderne sport een smeltkroes wordt waarin geboorteland en nationaliteit opgaan, komt uiteindelijk voort uit de oerdrang om op weg te gaan. Uit vrije wil of op de vlucht, Exodus is niet voor niets het tweede bijbelboek, volgend op het scheppingsverhaal. Ontdekkingsreizigers en slavendrijvers gaven ooit de impulsen waardoor het Nederlands olympisch voetbalelftal nagenoeg uit nazaten van Suriname bestaat. België dankt er alsnog een medaille aan, want liep met Elodie Ouadraogo zowaar nog naar het estafette-zilver. Een achternaam die althans weinig aanknopingspunten biedt voor het antwoord op de vraag aan welke kant van de taalgrens zij woonachtig is.
Jamaica dankt er behalve rasta-muziek de vele gouden sprintmedailles aan, zo hoorde ik atletiektrainer Henk Kraaijenhof (onder meer begeleider van Marlene Ottey) op de radio uitleggen. De slavenschepen uit West-Afrika, waar de mensen het sprinten in hun genen hebben, deden destijds het eerst Jamaica aan, alwaar de beste gegadigden er uit werden gepikt. Zo overzichtelijk is het in de wereld.

21  augustus    Meedoen is belangrijker dan winnen (3)

Dat adagium geldt zeker en vast voor de Belgen, wier olympische presentie nog zonder welk type eremetaal dan ook is gebleven. Vandaag repte de BRT-presentator echter over een serieuze mogelijkheid dat aan die deplorabele toestand een einde zal geraken. Jos Lansink bereed zijn paard foutloos de finale van het onderdeel springen-individueel in. Jos Lansink? Maar dat is een geboren Twent! Welaan, ook het fenomeen hippische-Belg blijkt zijn intrede reeds te hebben gedaan.
Ach, Tukker of Belg, beiden zijn inwisselbaar in de liedjesregel “Als ik weer zo’n Tukker zie, vol met bier en sympathie.” Een duidelijker relativering van olympische successen is nauwelijks denkbaar. Voor hen geldt: meedoen is belangrijker dan winnen!

20 augustus   Meedoen is belangrijker dan winnen (2)

Jonathan de Guzman zag zich als Canadees natuurlijk nimmer doordringen tot het olympisch voetbaltournooi. Als Nederlander was hij er wel bij in Peking. Blijkens hun site houdt NOC*NSF schijnbaar de naturalisatiedatum als geboortedatum aan.....?!

Verder leveren wij de enige deelnemer Zonderland.

19 augustus     Meedoen is belangrijker dan winnen

De Olympische Spelen zijn een uiting van globalisme avant la lettre. Naast de ontmoeting en uitwisseling die onderlinge competitie op zich vormt, groeit de onderlinge afhankelijkheid. Er komen steeds meer varianten op het fenomeen ‘schaatsbelg’. Mia Audina was vier jaar geleden een Nederlandse troef in een sport waarin we nimmer serieus meededen. Door een huwelijk kon deze Aziatische echter voor ons land uitkomen. Bart Veldkamp, de schaatser die op enig moment niet meer goed genoeg was voor onze kernploeg, vroeg over de grens een paspoort aan, en bleef daarmee vrolijk aan de top meedraaien: in België is éénoog koning.
Nu blijkt me dat we al een tijd over Pingpong-Nederlandsen beschikken: Li Jiao en Li Jie. Chinezes die men in eigen land niet ziet staan, slaan als Nederlandsen alsnog hun olympische partijtje mee.

17 augustus     Grenzen verleggen  (slot)

We bleven ‘voor anker’ totdat de ground-crew de paperassen met de landeigenaar had afgewikkeld. Onderwijl grappend dat het klassiek-Groningse onthaal “Goa van mien làànd oaf” ons mogelijk weer het luchtruim in zou dwingen. Maar boeren worden met een fles Friese Beerenburg mild gestemd zo begrepen we, en dingen tevens mee naar een gratis vlucht aan het eind van het seizoen. Dreamflights vliegt dan zo’n 120 à 150 landeigenaren de lucht in.
Niet alleen de familie, ook naburige nieuwsgierigen kwamen aangereden en dromden samen rond de ballon, totdat de ground-crew het terrein opreed om ons te verlossen. Waarop we – als gouden medaille-winnaars omringd – ons verhaal konden doen. Het aftuigen bleek wederom een verrassend snel geklaarde klus, die uitliep in de traditionele champagnedoop. Als graven en baronnen van Rottum mogen we verder door het leven.
Bij de borrel thuis merkte ik op dat ik bij het opblazen rood met wit had gezien. “Was het nou een paddestoel?” informeerde ik. Dat bleek niet het geval. We hadden onder een levensgroot ‘Fortis-embleem’ gehangen…
Kijk, een – met de huidige beurskoersen, gemakkelijk als omen op te vatten gegeven, waarvan ik vooraf ook liever geen weet had gehad! Eind goed, al goed.

Lees hier de voorafgaande belevenissen

12 augustus    Guus Hiddink traint het elftal van een dictatuur

8 augustus    Grenzen verleggen (1)

Voor de vandaag te starten Olympische Spelen is de inzet te vatten onder het begrip ‘grenzen verleggen’. Overigens een belangrijke drijfveer überhaupt voor het voortbestaan van de menselijke soort. Op de Marsbodem, van ijskappen, in Zuid-Ossetië… er worden wat grenzen verlegd heden ten dage. Terugdringen van de smoggrens is er ook één, zo tonen ons de eerste beelden van het reeds gestarte olympisch voetbaltournooi.
Centraal staan echter de inspanningen om individuele grenzen te verleggen. Op dat vlak heb ik me de afgelopen twee zaterdagen ook niet onbetuigd gelaten: 14 dagen geleden was er de eerste halve marathon in mijn bestaan…. In alles verzengende hitte werkte ik me naast mijn getrainde jongste zus (40) binnen twee uur van Lauwersoog naar Ulrum; bakermat van het kerkgrens-verleggende werk van Hendrik de Cock. Maar net als die lui daar in Peking wil ik nu weten hoe snel het kan zonder hitte. Die grens hoop ik te verleggen tijdens Groningens nationale feestdag op 28 augustus.

7 augustus    godsdienstvrijheid

Waarom werd deze zomer de laatste synagoge van Tadzjikistan gedwongen tot sluiting? Waarom werd onlangs een christelijke kerk in Bangladesh straffeloos vernield? Waarom gebeuren die dingen zonder ogenschijnlijk protest? Meten moslims met twee maten?

6 augustus    Campingleven (slot)

Afspiegeling van het echte leven ervaart men op de camping evenzeer in het verstrijken van de tijd. Bij aankomst zijn er de eerste schuchtere contacten; meer of minder intens. Maar hoe dan ook ontstaat onderling verkeer, waarbinnen zich vormelijkheid en gewoonten nestelen: de krant ruilen, iets lenen, decent wegkijken bij familiaire twisten.
Naar de mate waarin voorgangers vertrekken en worden vervangen door nieuwkomers, krijgt men senioriteit opgedrongen: nieuwkomers stellen vragen gebaseerd op veronderstelde ervaring. “Hoe bevalt het u hier?” “Kun je hier met euro’s betalen?” Ik beleef dat vertrek van vertrouwd geworden gezichten en – op een gegeven moment ook – de bijbehorende namen als het verloop dat het leven tekent: naarmate men ouder wordt sterven steeds meer generatiegenoten, en waant een mens zich de enige van zijn ‘soort’. Dat helpt naar mijn indruk om te aanvaarden dat ook het eigen einde een natuurlijk gegeven is. Het overlijden van Solzjenitsyn, van Saartje (Riek Schagen) ontlokken me dat bijvoorbeeld. Mensen die ‘er altijd waren’, waarvan je soms amper meer wist dat ze nog onder ons waren. Hun overlijdensbericht drukt de neus op de feiten: alweer iemand weg die bij ‘jouw tijd’ hoorde. Totdat je tijd gekomen is, en je zelf – zoals het Twents het uitdrukt, uit de tijd genomen wordt.
Zo is men op enig moment de enige campinggast die er vanaf moment x staat, en dit of dat nog heeft meebeleefd. Je presentie fossiliseert als het ware en het verlangen om af te nokken dringt zich als iets natuurlijks op. Je houdt het voor gezien. De camping kent geen geheimen meer.

Lees hier eerdere afleveringen van Campingleven