16 augustus   Grenzen verleggen  (6)

De wind bood ons zicht op Middelstum-van-bovenaf, waarna die positie ons de radiaalstructuur van Toornwerd onthulde. 160 meter verheven boven het Hogeland blonken Wad en Dollard aan de horizon, opgefleurd door het bakenlicht van Schiermonnikoog. Uit een café in Kantens stegen de klanken van een Elvis-nummer ten hemel, waarna de luchtschipper, een plattegrond (landkaart is hier niet het juiste woord) gedurig in de hand, begon uit te kijken naar een geschikte landingsplaats. Een strook groen achter Rottum bij het gehucht Doodstil kon hem bekoren: pas gemaaid grasland. Helaas speelde de wind met dit idee, en dwong hem de kam van een maïsveld te scheren. Het grasland daarachter bood meer kans ons weer aan moeder Aarde te hechten. Op aanwijzing van de schipper gingen we door de knieën – mandrand goed vasthouden, waarna we driemaal stuiterend – omhoog en weer neer – tot stilstand kwamen. Nog met kloppend hart en bevrijdend gelach, zagen we de eerste autochtoon fietsend het gras doorploegen. Wellicht in de veronderstelling dat hij ooggetuige was van een noodlanding, die hem de Carnegie-medaille voor heldenmoed wegens bijstand-aan-mensenlevens-in-gevaar zou kunnen bezorgen… Ook op het aangrenzende boerenerf werd de nodige beweging zichtbaar, de vrouw des huizes ploegde haar fiets in onze richting. Beide onverschrokkenen moesten echter al van afstand constateren dat het hier een reguliere landing betrof, waarbij geen slachtoffers betreurd zouden gaan worden.

14 augustus   Grenzen verleggen  (5)

Menig ruimtevaarder stond na terugkeer op aarde anders in het leven. Er zijn voorbeelden van bekeringsgeschiedenissen en verrassend poëtische uitingen. Ik kan daar enigszins in komen. Een ballonvaart maakt het brein lichter en de tred lichtvoetiger. Zij het dat die onttrekking aan de wet van Newton slechts van tijdelijke aard is.
Opgewekt-opgewonden vlogen mijn mede-passagiers en ik over het noord-westelijk deel van Groningen. Die zo vertrouwde rangschikking van stedelijke elementen diende zich aan als nooit tevoren. Prachtig. Voort joeg de wind ons richting Noorderhogebrug – pal over huis en tuin van degene die dit cadeautje voor me had bedacht! Ze was er niet, anders had ze me herkend, zo laag bleven we hangen. Twee eenzame jongens op het sportcomplex van de v.v. Noordwolde trapten een bal over een heg die alleen wij konden volgen. Opvallend is het geroep dat vanaf de grond zo heel duidelijk verstaanbaar opklinkt. Boven Bedum riepen kinderen dat we vooral niet bij hen moesten landen. Maar overal ging het gepaard met opwinding, mensen die hun huis uit kwamen lopen en enthousiast zwaaiden.
De volgauto met ground-crew bleef bij voortduring in beeld in de amechtige pogingen om ons kielzog via de kortste route aan te houden. Enkele familieleden reden daar weer achteraan en stopten af en toe om ons dan wel henzelf, moed in te zwaaien.

12 augustus    Grenzen verleggen  (4)

Het is een verbazingwekkende sensatie om vooruit te gaan, zonder meer. Het dichtst wordt dit gevoel benaderd door de soepele voortgaande beweging van een zeilschip-voor-de-wind. Maar dat levert hoe dan ook weerstand op, die we ervaren in geklots, deining of een naderende brug. Een ballonvaart mist dat alles. Slechts de regelmatige brul waarmee de gasbranders hun rol opeisen brengt besef van afhankelijkheid. Voor het overige is een ballonvaart een unieke ervaring. Werkelijk niet te vergelijken met iets dat ik hiervoor deed. Wat je noemt grensverleggend.

11  augustus  Grenzen verleggen  (3)

Aan weerszijden geposteerd hielden een mede-passagier en ik de opening van de ballon omhoog, zodat een krachtige ventilator er lucht in kon blazen. De beide Friezen trokken her en der het doek uiteen, dat opbolde en zich tot een reusachtige circustent leek te ontvouwen. Af en toe kwam de luchtschipper de ventilatorwerking versterken door het heteluchtkanon in de monding af te vuren. De gloeiende hitte die er bij vrij kwam deed ons als wachtposten naar buiten hellen, het gezicht afgewend. Maar ik had genoeg gezien om me vertwijfeld af te vragen hoe groot het risico was dat de vlammen het doek in lichterlaaie zetten.
Enfin, we waren vooraf geïnstrueerd dat – zodra ‘ie door de ballon overeind getrokken zou worden, we op het daartoe bestemde teken in de mand moesten klauteren. Ik deed dat als laatste, waarna alle lijnen werden los geklikt. De laatste verbinding met moeder aarde – een lijn die mand en ballon strak trok aan de bumper van de bestelbus, werd enkele seconden aangehouden voor een laatste gedachtewisseling tussen luchtschipper en zijn partner-op-de-grond. Het bood de gelegenheid nog een blik op mijn geliefden te werpen. Ik deed dat met een aan Titanic-beleving grenzende notie, zij het dat ik de omgekeerde richting ging: binnen de kortste keren zonken zij allen als stipjes onder me vandaan.

9 augustus    Grenzen verleggen (2)

Een tweede grens overschreed ik vorige zaterdag, bij het verzilveren van een verjaardagscadeau: een tegoedbon voor een ballonvaart. Zou ik eerlijk gezegd uit mezelf niet op gekomen zijn. Als wethouder sportzaken sloeg ik steevast de regelmatige aanbiedingen van bepleiters van een sportvliegterrein (duosprong aan parachute; zweefvliegen) af met een beroep op ‘vrouw en kinderen'. Nu deze nagenoeg op eigen benen lopen (en er zelfs één een rijbewijs heeft gehaald…) biedt dat argument geen alibi meer.
Weinig spraakzaam meldde ik me om 19.00u in het Stadspark, alwaar het hele geval door twee heren als bouwpakketje uit een busje werd geladen. Onder toeziend oog van steeds meer belangstellenden maakte ik kennis met mijn medeluchtreizigers. Twee stellen, waarvan één zich door kleine kinderen liet uitzwaaien….
Mens wat leek dat mandje klein. Op de één of andere manier had ik gedacht met een grotere groep te zijn, maar in de twee compartimenten pasten – mits opééngepakt – elk drie personen.
Geroutineerd testte de jonge Friese luchtschipper de vervaarlijk uitziende branders. Bepaald imponerend, gelet ook op de lichte aarzeling in het vrolijk-opgewonden geroezemoes der omstanders.
“Mmm, zou je dat wel doen?” leek als gemeenschappelijke gedachte haast tastbaar manifest te worden…..