NIEUWS  UIT  HET  4E KWARTAAL 2008 

27 december   

Ha, vandaag bij de post: 2 tickets voor 'His Bobness'!!!

Het beloofde slot van 'Zeg zweet jij ook?' vindt u achter de decoder

ps kerstverhaal continued: in de loop van 2e kerstdag meldde de 'verloren' oudste zoon zich alive and kicking.  Was alweer naar Sydney gevlogen voor een reprise van oud en nieuw op Harbour Bridge.

26 december   vieren Aboriginals kerst?

De vaste lezer van dit blog kent inmiddels de constante factoren. Daaronder de belevenissen van de oudste zoon met WIC-mentaliteit en natuurlijk de eindejaarsverwachting die verbonden is met het malle-lijstjes-denken. De ‘Zeg zweet jij ook?’-cyclus behoeft -gelet op de gestegen kijkcijfers- (zelfs de suggestie van sx, sells!!) eveneens dringend een afronding. Binnenkort in dit theater.
In theaters elders is reeds Australia te zien. Voor ons een must (-see) natuurlijk. Het aardige is dat deze film zich voor de pauze volledig afspeelt in the Northern Territories waar de oudste zoon de afgelopen 6 weken heeft verbleven. In een woongebied van de Aboriginals draagt hij daar met 5 collega-backpackers tegen kost en inwoning bij aan boerenarbeid. De temperaturen in dit woestijngebied zijn dermate hoog dat backpackers zich er normaalgesproken niet wagen. De overheid zet er daarom als premie op dat vrijwilligers er een verlenging van hun visum mee kunnen verdienen. Aldus is dan ook de bedoeling. Het eerste jaar van de queeste liep op 11 december af en daar wordt – volgens het laatste plan-de campagne – nog een half jaar aan toegevoegd. Het spannende is dat wij al die tijd van rechtstreeks contact zijn verstoken: de woestijn biedt geen internet of 06-bereik. Slechts één keer ontvingen we een mailbericht, waarvoor de heren backpackers naar het 240 km zuidelijker gelegen Alice Springs gereden waren. Strekking: unieke ervaring – heerlijk om enige tijd verstoken te zijn van luxe; leren speervissen van de jeugd; ‘s avonds musiceren met djembé en didgeridoo; vrouwen die het met ons aanleggen lopen het risico te worden gestenigd…..

23  december   Panta Rhei

Wie van u herinnert zich nog de merknaam EDON?
Ergens in de onophoudelijke stroom opschalingen van het aloude EGD (Energiebedrijf voor Groningen en Drente), was er een fase waarin we stroom van de EDON geleverd kregen. In die tijd waren er fusiebesprekingen met de NUON of diens rechtsvoorgangers. Die ketsten af omdat beide algemeen directeuren te hanig waren om voor elkaar onder te doen. Reden waarom het Essent werd en er nu nog een NUON bestaat.
For the time being dan.
Van Essent kwam er een brief waarin ze uitleggen dat er voor mij als consument niks verandert in de energieleverantie, maar dat het beheer van het net waarlangs dat voortaan gebeurt door het nieuwe Enexis plaats zal vinden. Zo schijnen we tegenwoordig het tv-signaal dat ook ooit van de EDON kwam inmiddels niet meer van @Home te krijgen maar van Ziggo…. En nog worden wij voortdurend belaagd met telefoontjes of we niet van allerlei abonnementen in deze sfeer af willen om op die en die over te stappen.
De jeugdige bepleiters van zo’n overstap bedank ik altijd vriendelijk. Maar wat ik eigenlijk denk werd enige tijd terug verwoord in de meesterlijke strip Sigmund. Daarin vraagt de psychiater aan een oude heer of hij voor of tegen de nieuwe spelling is.
“Ik?” vraagt die. Om dan te vervolgen:
“Kon ik het Nederlandsch maar vrijwaaren van dien fratschen, edoch daartoe heb ik reedsch lang den moed opgegeeven.”

21 december   Advent 2008   (3)

Van Christus wordt met kerst bezongen hoe hij werd geboren in een stal. Dat dat tegenwoordig in het westen veelvuldig wordt verkwezeld of bespot, moet niet het zicht ontnemen op de betekenis er van. Namelijk dat met Christus’ koningschap ten diepste nederigheid verbonden is. Vanwege zijn omgang met de allerminsten (“hoeren en tollenaars”) bracht Jezus daadwerkelijke verandering, die door de geestelijke machthebbers van zijn tijd als bedreiging werd ervaren. Reden voor hen om hem om te brengen. Al even vernederend (aan het kruis) als zijn geboorte nederig was.
Hij bracht verandering. Niet alleen van harte maar ook daadwerkelijk, bijvoorbeeld door zieken te genezen. Die liet hij niet achter met slechts de raadgeving bepaalde plichtplegingen te verrichten. (zoveel keer bidden, zoveel keer dat)
Dat heeft door de eeuwen heen navolging gevonden in de vorm van armen- en ziekenzorg. Moeder Theresa werd er door haar werk in Calcutta -India wereldberoemd door.
De betekenis van het meebouwen met de Indiase aannemer en zijn medewerkers door onze groep lag in diezelfde lijn. Wij lieten er een ongekend feit mee zien, namelijk dat westerlingen – hoog op de maatschappelijke ladder want ongekend rijk – zich niet te min voelden om met de allerlaagste kaste samen te werken: sjouwen met stenen, water, cement en koeiemest. (voor de tussenvloeren en het dak)

Ondanks het hedendaagse denken in termen van gelijkheid, vormt deze oorsprong van christelijk-geïnspireerde missie een onderscheidend contrast met de andere wereldgodsdiensten.
Maar een hoopvol feit rond het HHIT-project is dat – naar inmiddels is gebleken – niet alleen de pastores voor Samuel Moses opkwamen bij het politiebureau; ook de moslim-geestelijken sloten zich aan.

19 december   Advent 2008   (2)

Waarom zaaien volwassenen paniek onder kinderen, hun ouders en verbranden ze hun kerstcadeautjes? Dat is barbaars!
Men hoort daarop wel ‘es afkeurende reacties waar een zweem van begrip doorheen klinkt. Westerse reacties, in de trant van dat het weliswaar verwerpelijk gedrag is, maar dat het – van buiten ingevoerde- christendom ook een culturele inbreuk is op de lokale traditie. Dat je er als het ware ook weer niet vreemd van op moet kijken.

Als het hindoeìsme zich bedreigd zou voelen, ligt het dan niet meer voor de hand dat men gaat wedijveren in het sociaal dienstbetoon dat de christelijke kerk aan de dag legt? Het antwoord is nee. De echte culturele breuk die de woede opwekt is daar namelijk in gelegen. De verheffing uit armoede maakt mensen weerbaar, die nu tot de klasse van goedkope arbeidskrachten worden gerekend. De echte inbreuk die de christelijke kerk maakt, is die op het kastenstelsel. Hoewel in India bij wet verboden, bestaat dat in de praktijk volop.
Op een steenworp van de HHIT-campus ligt een moskee. Die wordt niet bedreigd. Die geeft de aanleiding niet want beperkt zich tot geestelijke verheffing.
In het hiernamaals.

17 december     Advent 2008  (1)

Januari 2004 werkte ik in India met een groep Nederlanders mee aan de bouw van een woonhuis. Voor de beheerder van een dienstencentrum, waar cursussen worden aangeboden: een naaiatelier; motortechniek en ICT. Vanuit het centrum worden in de straatarme omgeving vrouwengroepen via microkredieten in staat gesteld om coöperaties te vormen. Voor investeringen lenen ze aan elkaar uit de gezamenlijke pot, zodat ze uit handen blijven van de woekeraars. Mensen aan wie armen een geleend bedrag schuldig zijn, die zij daardoor levenslang als werkslaaf aan zich kunnen binden.

Ook worden medische rondes gemaakt en worden ouders geholpen met voorlichting over ziektepreventie met adviezen over voeding en hygiëne. De pleegmoeder van de beheerder stuurde gisteren dit bericht:

Aan de gemeente, Toen ik zondagmiddag (i.v.m. mijn op 27 dec. geplande reis naar India) Sam en Urmila belde, kreeg ik heel akelig nieuws te horen. Fanatieke Hindoes uit de naaste omgeving hadden diezelfde dag een grote bijeenkomst op de campus van Helping Hands verstoord door honderden kinderen uiteen te jagen, hun de boekjes ter ere van kerst af te pakken en te verbranden, Sam en de staf te bedreigen enz. Het was totale paniek. In plaats van een feestelijke eindejaarshappening werd het een nachtmerrie. Al met al was het een duidelijk geplande anti-christelijke actie. Sam Moses en de boekhouder mr.Mohan zijn meegenomen voor verhoor omdat ze zouden proberen mensen te bekeren. Alle pastors uit Bangarapet zijn ter ondersteuning naar het politiebureau gegaan, schijnt het. Toen ik - nietsvermoedend - belde, was Sam net weer thuis gekomen [21.30]; hij had de hele dag niets te eten en te drinken gehad en was nogal overstuur. Men had hem verzocht of bevolen(?) voorlopig niet naar de dorpjes te gaan, waar HHIT normaliter werkt. Het werk ligt dus stil. Er zitten nu ongeveer 5 politiemensen in het dienstencentrum. Van HHIT wordt verwacht, dat ze die mensen van eten en drinken voorzien. Je vraagt je af: is die aanwezigheid ter bescherming of ter bewaking? En wat is de rol van de politie/overheid, wanneer ze i.p.v. de overvallers de slachtoffers oppakken en verhoren? Willen jullie deze benauwende situatie gedenken in jullie gebed?

15 december      De ene oorlog is de andere niet

Het NOS-journaal berichtte vrijdag over ontwikkelingen in de bezetting door Israël van de Golan-hoogvlakte. Zonder enige melding over de oorsprong, de aanvalsoorlog door Israëls’ buurlanden in 1967. Noch over het strategische belang van deze hoogte uit militair en watervoorzienings-oogpunt. De bezetting wordt belicht door de bril van Syrische familieleden die sinds die 40 jaar van elkaar gescheiden worden. Een hartverscheurend verhaal over een overleden zuster, die “geen glas melk meer kon krijgen” van haar broer in bezet gebied.
Zo is elke oorlog terug te brengen tot de onmenselijkheid die er in besloten ligt.
Maar dat gebeurt in de media niet bij elke oorlog. Let er maar ‘es op.

13 december       Ontvangen of delen

Deze week in de trein: een jonge moeder leest haar kind voor. Verhaaltjes -doorspekt met engelse termen- over de kerstman en zijn rendieren, en hoe het toch nog goed komt met het krijgen van cadeautjes.
Tegenwicht biedt het Utrechtse straatnieuws deze maand met tekeningen van groep 6 van basisschool De Heibloem. Beeld en woord uiten een minder ik-gerichte expressie.
“Beste zwerver, ik wens je een euro toe.”
“Als ik rijk was zou ik je helpen, echt waar.”
Selma tekent engelen die geld uitstrooien over een arm gezin met als wens “Veel geluk verder en ik hoop dat alles goed komt.”
“Zwervers, Ik hoop dat je veel geld verdiend”. Pleun
“Ik heb geen eten” spreekt een blootvoetse zwerver. Uit een nabijgelegen huis klinkt: “Lekker ete pap!!!!!!”
Manon tekent een engel die onder het uitstrooien van hartjes zegt “Jij hebt geluk nodig iedere zwerver veel geluk”
Josiynn schrijft het thuisadres op de tekening met daarbij “als ik u vind neem ik u mee naar mijn huis voor eten en zo”

12 december   Get connected

Gisteren pakte ik een Connexxion-bus.
In Gouda.
Nog wachtend voor vertrek kwam een slungelige jongen binnen. Petje nonchalant op de deels glad geschoren kruin. Een Mc-Drinkbeker in de hand. Marokkaanse origine.
De chauffeur gaf te kennen dat het drinkgerei ongewenst was in zijn bus.
“O, die is al bijna leeg” was het antwoord. De jongen stapte weer naar buiten, zette zijn beker-met-rietje op de stoep en nam alsnog plaats.
Ik hield rekening met een opmerking van de chauffeur over rommel in de openbare ruimte, maar die bleef uit. Alle mensen die nog binnen kwamen lieten de plaatsen naast en tegenover de jongen onbezet.
Ik moest bij een ROC zijn. Veel jongens en meiden uit Marokkaanse gezinnen. Het is pauze. In de aula groepen ze samen – soort bij soort. Eén clubje van een man of vijf is Europees-Mediterraan gemixed.
Desgevraagd geeft de schoolleiding aan niet of nauwelijks negatieve ervaringen te ondervinden. Als ik op de etnische samenscholing duid, geven ze aan dat dat in de lessen anders ligt. Daar valt het onderscheid in de praktijk weg. Alleen bij de kapsters vliegen meiden - ongeacht etniciteit - elkaar nog wel ‘es in de haren…..
Zo’n ROC vormt een voorste linie. In die maatschappij-in-het-klein ligt de kiem voor toekomstig samenleven.

8 december     Verenigen Mensenrechten nog de Naties?

De dag van de mensenrechten a.s. woensdag 10 december, verdient aandacht. Dat was altijd al zo vanwege de doorgaande schendingen ervan. Nu verdiept zich die noodzaak. Steeds meer landen verwerpen de universaliteit ervan. Communistische mogendheden als China en de Sovjet-Unie deden in het verleden nog moeite om zich te verschonen, door nadruk te leggen op hun toepassing van de sociale grondrechten. Daarmee verweerden zij zich in reactie op schendingen van vrijheidsrechten (vrijheid van demonstratie, meningsuiting, vergadering e.d.) met een beroep op het feit dat er bij hen geen werkloosheid heerste, in tegenstelling tot kapitalistische staten.
Tegenwoordig doen hun opvolgers -evenals moslimstaten- die moeite amper meer. De mensenrechten doen zij steeds openlijker af als een westerse uitvinding.

Goed beschouwd zijn ze dat ook; een simpele blik op de landen waar zich de vluchtelingenstromen naartoe begeven zegt genoeg.
Met de ondermijning van de positie van de Verenigde Staten als wereldleider, valt te vrezen dat dit proces door zal gaan. Des temeer reden om voor de universaliteit ervan op te komen. Ook bij ons. Onze mediaberichtgeving schiet daarbij n.m.m. schromelijk tekort. Dat drong zich op bij het lezen van de Volkskrant jl. vrijdag. Op de voorpagina viel een ooggetuigenverslag te lezen van stenengooiende joodse kolonisten in Hebron.
“Plof, doet de steen op het zinken dak.
De Palestijnse jongen haalt schielijk water om zich daarna weer naar binnen te spoeden.
Plof Plof.”
Het is de indringende stijl waarmee W.G. van der Hulst in de jaren ’50 zijn kinderboeken schreef.
“Kloek, deed het kannetje.
Anneke ging harder lopen.
Kloek, kloek deed nu het kannetje.” (uit het hoofd geciteerd uit ‘voetstapjes in de sneeuw’)
Die nadruk staat in schril contrast met de mate en frequentie van berichtgeving over de schending van rechten van minderheden in Israëls’ buurlanden.
En waarom zien de grote Nederlandse kranten geen (voorpagina)nieuws in het feit dat er zaterdag in Amsterdam politie-inzet nodig was om een demonstratie mogelijk te maken? Dat zou toch heel anders zijn als bijvoorbeeld Marokkanen de demonstratie verstoord zouden hebben.
Hoe universeel worden mensenrechten bij ons beleefd?

2 december   De ochtendspits    

voltrekt zich in het spaarzaam tweelicht van herfstig sterven

nog niet toegedekt door witte winterse aarde.

Statig stapt Ardea Cinearia door troebel water

met zojuist gespietst, spartelend aas.

De inééngedoken forens

- wandelend van trein naar werk -

fleurt er zichtbaar van op:

het leven gaat hoe dan ook door.

30 november   Begin van de Adventstijd

aanleiding voor een column

23 november   Cave Canem

Kom ik na 14 dagen snotteren en proesten eindelijk weer toe aan mijn gangbare trainingsrondje Helpman-Haren v.v., ontloop ik ternauwernood een zware enkelblessure. In de villawijk, waar ik liever Erinaceus europaeus tegenkom (zie log van 2 oktober) nadert paar-met-hond. Nou ben ik altijd alert op loslopende honden tijdens het hardlopen, deze hield ik met grote nadruk in het vizier. In diens baas en bazin herkende ik namelijk tijdig het echtpaar Wallage….
Ik weet niet of het beest op kleur of anderszins geconditioneerd is, maar mijn voorgevoel bedroog me niet. Wild blaffend kwam ‘ie op me af, de tanden vervaarlijk bijtgraag ontblotend nabij de CDA-enkels. Hoewel ik niet in dito groen doch in louter VVD-blauw gekleed ging.

Daardoor blijft onduidelijk wat dit exemplaar der Canidae tot zijn woedende uithaal bewoog.
Hoe dan ook, een synchroon bevel belette een zekere kwetsuur. Het dier hield zijn pas in en liet me ongehinderd zijn eigenaren passeren. Die voegde ik toe dat ik weliswaar geen PvdA’er was, maar dat dit toch te ver ging. Ik hoorde de burg achter me lachen. Omdat dat van mij af gebeurde, kon ik de teneur ervan niet vaststellen. Ik houd het erop dat het door gevoel voor humor ingegeven was, en geen grimlach, waarin besloten lag dat het bevel een volgende keer mogelijk enkele seconden later zal klinken…..

16 november   Vogelaar (van) de(r) laan uit

Dat de minister vertrekt is een nieuwsfeit. Dat moet allereerst gecommuniceerd worden. Maar in de Nederlandse traditie komt het zelden voor dat een partij een eigen minister tot aftreden dwingt. De geruisloze voorbereiding waarbij de opvolging in het geniep tot in de puntjes is voorbereid, lijkt mij zelfs uniek. Het heeft iets van de kabinetswisselingen in een presidentiële democratie à la Engeland. Hier vertolkt partijleider Bos die rol. De wijze van vertrek is dus evenzeer nieuwsfeit. De meest feitelijke kop geeft beide weer. “Pvda laat Vogelaar vallen” is dan ook de opening in de ochtendkranten die het meest prudent omgaan met de scheidslijn tussen nieuws en commentaar. Trouw en de Volkskrant kozen er voor. Het Nederlands Dagblad staat in dezelfde traditie, en varieerde nog exacter “Pvda-top laat Vogelaar vallen”.
Ook in deze lijn opereert NRC/Handelsblad. Als middagkrant moet ze rekening houden met kruit dat al verschoten is. Bovendien kunnen nieuw gebleken feiten worden toegevoegd. “De vraag was nog slechts wanneer” doet enigszins een beroep op het zelfdenkend vermogen van de lezer om oorzaak en gevolg bij elkaar te brengen. Hier kan met enige inlegkunde een heenwijzing in gezien worden naar de slogan waarmee de krant zich aanprijst: ‘slijpsteen van de geest’.
De ochtendkrant Telegraaf ziet kans een langdurige hetze tegen Ella Vogelaar en haar beleid in klinkende munt om te zetten. “Vogelaar vliegt er uit” is dan ook niet alleen woordspeling. De krant waardeert het aftreden en de wijze waarop, door te hinten op cynisme en tevredenheid. Als iemand niet wordt ‘ontslagen’ maar ‘er uit vliegt’ heeft dat iets van ‘op staande voet’. Dat geeft uiting aan het abrupte van het aftreden en is feitelijk op te vatten. De opmaak – tekst over een portret van de minister over de breedte van de krant – en de ondertitel, scheppen echter de triomfalistische context. ‘Vliegt er uit’ in de zin van ‘opgeruimd staat netjes’.
Cultuursociologisch is de kop van het ‘Dagblad van het Noorden’ treffend. Noorderlingen gebruiken geen woord meer dan nodig. ‘Vogelaar exit’ komt daar volledig aan tegemoet.

14 november   Vogelaar is nog niet jarig! (Ik wel  ;)

Op de studentenvereniging deden we ‘es een gedachteoefening over media-berichtgeving. Er waren eind jaren ’70 pietermannen op het Nederlandse strand aangespoeld. Niemand had er ooit van gehoord, maar dat zijn garnaalachtigen met een gifstekel. Als je er met blote voet op trapte kon dat schadelijk zijn. Het nieuws was een week oud en ons werd gevraagd om er een krantenbericht over op te stellen. Daarbij moesten we ons inleven in de wijze van berichtgeving van de landelijke kranten. Het verschil in toonzetting van de groep die het bericht namens de Telegraaf opmaakte en die van de andere kranten sprak voor zich. Het was aardig om vervolgens de echte kranten er naast te leggen en te vergelijken.
In een kop kan van alles gestopt worden: allereerst het blote feit; het eigenlijke nieuws. Verder oorzaak en gevolg en natuurlijk waardering, door de toon die muziek maakt. ‘Giftige pietermannenplaag teistert Nederlandse stranden’ of ‘Giftige pietermannen gesignaleerd’. Dat werk.

PvdA laat Vogelaar vallen
Vogelaar vliegt eruit
De vraag was nog slechts wanneer
PvdA laat Vogelaar vallen
Vogelaar exit
Paar de koppen aan Dagblad van het Noorden; NRC; Telegraaf; Trouw en Volkskrant.

13 november     Groningers in de diaspora

Reeds meerdere keren maakte ik melding van ontmoetingen met Utrechtse Groningers of Groninger passanten op het baanvak naar de Randstad. Doorgaans politici. Recent kwam ik er één tegen, waarbij we elkaar onmiddellijk herkenden, ondanks dat dat alleen van foto's stamt... Als één van de roemruchte wethouders in Delfzijl komt hij vanzelfsprekend voor in mijn boekverslag 'Delfzijl aan de Eems'. Tijdens de jaarlijkse Woerdense Koeiemart (zonder k) trof ik hem achter een standje bij het werven van stemmers voor de thans losgebarsten Waterschapsverkiezingen.... Hink Ketting

10 november   groene vuilnisbak terug!  (slot)

Lees de voorgaande afleveringen hier

Het was een smerig exemplaar; de binnenwanden vol smurrie-aanslag. Even achteloos als die bak behandeld werd, hadden de eigenaars een verkeerde weggesleept. Want de onze verschilde hemelsbreed van de hunne; die was brandschoon en voorzien van een wit markeringsstickertje van platform GRAS, met de tekst ‘U bevindt zich hier.’
En vanzelfsprekend zonder rode waarschuwingssticker.
Mokkend sleepte ik de vieze groene bak achter me aan. Als eerste verwijderde ik de rode sticker: als dit voortaan onze bak zou moeten worden, dan zonder dat onverdiende brandmerk! Elke volgende straat-sessie koesterde ik de hoop me weer over onze eigen groene bak te kunnen ontfermen. Uitgaand van de mogelijkheid dat ‘ie was omgekat, monsterde ik elk exemplaar op nieuwe markeringen.
Hij stond er nimmer bij en ik had de moed al min of meer opgegeven. Tot…. de vorige legingsdag. Warempel, de bak was aan de buitenzijde volledig onaangeroerd gebleven. De binnenkant echter even smerig als die vorige.
Vandaag staat ‘ie d’r weer. Berstensvol boomblad. En ben ik alert tegenwoordig. Om hem uit handen te houden van die anonymi. Those scumbags on the block.

5 november   effe wennen

een president van de VS, jonger dan jezelf

25  oktober    Week 43

Regelmatig doe ik de lezer verslag van de fauna op mijn pad. Vandaag is mijn waarneming van homo sapiens vermeldenswaard. En dan bedoel ik een ongerept exemplaar. Dat zit zo. Vierwekelijks loop ik een 2-uurs duurloop. Die voert me via Haren/Sassenhein, Glimmermade, Vosbergen en Eelde/Paterswolde naar het recreatiegebied Hoornse meer. Ik arriveer daar op de scheidslijn van gewone en ‘vrije’ recreatie. Elke vier weken biedt het een andere aanblik. Van de wereld aan zwemmers en zonaanbidders in augustus. Naar het restant wandelaars -al dan niet met hond- van heden. Homo sapiens was ondanks het mooie weer flink ingepakt. Op één na. Die zat zich in de lage zon voor een tentje doodleuk in te smeren. Poedelnaakt.

Ontwapenend niet waar?!
-------
De jongste dochter kan me inmiddels vertellen waarom ik van dat duurlopen ouder wordt. Ze is van de zomer in de grote stad gaan studeren. Gezondheidswetenschappen. Je telomeren sterven eerder af, zegt ze. De uiteinden van de chromosomen. Die maken nieuwe cellen. Tsja, als dat stopt, houdt homo sapiens het voor gezien.
Ik blijf er maar om doorlopen. Het is een theorie.
-------
Oud voel ik me meer als ik me realiseer hoe zelfstandig m’n kinderen inmiddels bezig zijn. Over de oudste zoon hoorde u me begin dit jaar voor het laatst, net na te zijn afgereisd naar Australië. In reactie op Balkenende’s oproep tot meer VOC-mentaliteit, zag ik er WIC-mentaliteit in. Onze voorouder Michiel Jolijn diende die club immers, toen hij in Ghana trouwde met Cecilia de Swartin. (zie log van 3 maart) Welnu, Oz heeft de oudste zoon dermate in de greep dat hij zijn terugkeer al twee keer uitstelde. Het aanvankelijke half jaar wordt anderhalf jaar.
Vooralsnog.
-------
De werkweek eindigde gisteren met het raadsuitje naar Eindhoven. Dat mondde uit in een etentje op de thuisbasis, waarvoor ook de in Woerden woonachtige bewindslieden waren uitgenodigd. Gerda Verburg liet zich verontschuldigen, maar Andre Rouvoet en echtgenote trof ik aan de dis. De minister van Jeugd en Gezin zat er buitengewoon ontspannen bij. Op mijn vraag ging hij nader in op de uitzending van ‘De Wereld draait door’ waarin hij als fan van de 70’er jarenband Kayak naar voren kwam. Sloot nog mooi aan bij m'n toevallige ontmoeting jl. dinsdag met een icoon uit die tijd. Ad Visser van Avro’s Toppop liep in Woerden over straat. Hij trad er op met zijn theatershow ‘Fuck the Seventies’.
Voor wat het waard is.
-------
Na afloop van het dinertje vroeg ik me op de weg terug af, waarom we in Groningen bij dergelijke gelegenheden nooit bewindslieden lieten aanschuiven. Het antwoord kwam van 2e kamerlid Ineke van Gent. Ze stapte in Utrecht op. Nadat we elkaar gewoontegetrouw ferm op de wangen zoenden, (stamt uit de tijd dat ze namens de PSP tegen me opponeerde) deelde ik m’n vraag. Haar reactie: “Daar zijn we in het Noorden veel te nuchter voor”.

Ontwapenend.

17 oktober   Crisis? What crisis?  (slot)

De benoeming van Ahmed Aboutaleb tot burgemeester van Rotterdam, bevestigt dat onze beschaving niet in crisis verkeert. Het markeert pijnlijk duidelijk het verschil met de xenofobie van Islamitische staten. De keuze van Aboutaleb om te kandideren getuigt evenzeer van grote persoonlijke moed. Hij plaatst zich in een verscheurend dilemma van torenhoge verwachtingen van allochtonen, versus de afwachtende beoordeling door autochtonen of hij wel burgemeester is van alle Rotterdammers.
Ik doe alvast een duit in het zakje, met een column over het gewenste einde aan misplaatste klaagzangen uit de islamitisch-allochtone gemeenschap.

lees hier eerdere afleveringen van Crisis? What crisis?

8 oktober    Hardlopers zijn geen doodlopers  

Dat hardlopen een populaire bezigheid is behoeft geen omlijning. We zien de laatste weken talloze types over straat voortbewegen (hardlopen is voor sommigen echt niet het toepasselijke werkwoord...), die zich opmaken voor de 4 Mijl. Elk jaar neemt de bewegingsintensiteit eind september-begin oktober zichtbaar toe in het licht van dit massaler wordende evenement. Maar wat boeit het hoe men voortbeweegt..?! Dàt men beweegt daar gaat het om.

Het succes is de organisatie echter naar het hoofd gestegen. Hen gaat het niet langer om spel, maar om knikkers: zonder daarvan vooraf op de hoogte te zijn gesteld moeten deelnemers plotsklaps hun startbewijs ophalen op een beurs. Nou woon ik daar niet ver vandaan, maar lopers uit achter-Harlingen en Zuid-Drente zijn er uren aan kwijt. Gedwongen om op een beurs te verschijnen waar ze verder lak aan hebben. Als je iemand kent die er heen gaat kun je die machtigen via een omslachtige procedure.

Deze handelwijze is de uiting van de klassieke fout van mensen met succes: ze denken dat de massa er voor hen is, in plaats van dat zij er zijn voor de massa.

Race director G. Pasma zat voor een voorloper van Groen Links in de Groninger gemeenteraad en kraaide destijds naar hartelust dat het allemaal veel democratischer moest. Welnu, we zien thans aan welke overtuiging dat pleidooi ontsproot.

Ik ben solidair met alle Friezen en Drenten en loop dit weekeinde mijn allerlaatste vier Mijl. De pot op Pasma!

4 oktober      de wind en bloggers, waaieren waarheen ze willen

Vanmiddag een droog maar winderig parcours gelopen in en rond Zuidhorn. Vooral langs het Briltilsterdiep liepen we er recht tegen in. Bij al dat lopen is het goed om even stil te staan bij de techniek. Het is toch wat dat – dankzij de chip – je tijd sneller op het web te vinden is dan je er over doet om thuis te komen….
Vijftien kilometer in één uur, acht minuten en dertien –achtste seconde is een mooie tijd voor een 50-plusser. Of niet dan!
Maar wat zijn afstanden nog heden ten dage. Het overkomt me vaak dat ik tijdens mijn verblijf in het Utrechtse bekenden uit noordelijke contreien tref. Nogal wat mensen die hun werkterrein daarheen verlegden, of passanten op het treintraject Groningen-Den Haag. Deze week op Hoog Catharijne; maak ik oogcontact met een Marokkaanse man, zegt ‘ie “Groningen”.
“Klopt” antwoord ik.
“Gemeentebestuur?”
Nou ja dat was ik dus, tot – alweer – 12 jaar geleden. Even een praatje gemaakt. Hij werkte nu in Amsterdam. Bij Fortis zei hij lacherig in een poging tot zelfspot. Maar hij had er vertrouwen in dat alles weer goed zou komen. Maandagavond ga ik er één gericht opzoeken, met wie het altijd is goed gekomen: noorderling Johan Remkes spreekt op de VVD-ledenvergadering te Woerden.

Mijn moeder vindt hem niet zo sympathiek. Dat komt omdat ze mijn moeder is. Altijd als ik Johan’s naam noem, en zo ging het nu weer toen ik haar over maandag vertelde – herinnert ze aan zijn tegenstem in de gemeenteraad van Groningen, bij mijn laatste voordracht tot wethouder, in 1994. (Johan was destijds tevergeefs van stal gehaald om de VVD in het college van B&W te manoeuvreren.)
Kijk, zoiets vergeet een moeder niet….. ook al is het 14 jaar geleden. Nimmer.
Johan kennende zal hij – als ik het hem maandagavond vertel – dat vast en zeker kunnen waarderen.

3 oktober      Woningzoekende van beroep

In de binnenstad van Utrecht komt men weer andere scharrelaars tegen. Zoals de in elke zichzelf respecterende stad figurerende Straatkrantverkopers. Op de Oude Gracht kocht ik er één van Hakim. Ik weet dat hij zo heet omdat hij de krant die ik ging kopen eerst voor me open hield op de pagina met ‘klinkergedichten’. Daar wees ‘ie aan waar het door hem geschreven gedicht stond. “Een heel mooie gedicht” verzekerde hij.
Bij onze buurtsuper koopt mijn vrouw altijd de Straatkrant van een Roemeen. Die gaat af en toe terug naar zijn gezin en komt dan weer hier als dakloze de straatkrant verkopen. Economisch gezien krijg ik daarvan de logica niet rond, maar de globalisering ligt op straat zal ik maar zeggen. Het is in elk geval een uiting van welvaart dat zelfs onze dak- en thuislozen in toenemende mate uit het buitenland komen.
Hakim’s gedicht wil ik de lezer niet onthouden:
Rust zacht
Ik zeg je alles kan gebeuren
maar ik houd mijn mond dicht
Komt er een klein windje
die stort iedereen in de problemen
Maar slaap, slaap
van 8 tot 8
He, waar gaat die auto naar toe?
zonder benzine
zonder parkeerplaats?

Hakim Weetniks

2 oktober     Woningzoekende in het hogere marktsegment

Al hardlopend zag ik in het schemerdonker Erinaceus europaeus de weg oversteken. Wellicht met dit barre weer, al op zoek naar een stek voor de winterslaap. Mooi eigenlijk dat zo’n exemplaar daarbij geen onderscheid maakt in type onderkomen, ondanks het feit dat ´ie thuis is in de villabuurt...