VERSLAG VAN EEN SAUNABEZOEK

27 december   Zeg zweet jij ook?  (9 en slot)

Dat valt mee; mits op gedempte toon kan er met de behandelend masseuse gecommuniceerd worden. Zo kom ik er achter welke opleiding ze genoten heeft -sportmassage- en wat daar zoal bij komt kijken. Vanachter een gordijn klinkt een vrouwenstem die dankbaar uit dat de ondervonden knepen nieuw voor haar waren. Een mannelijke stem bedankt haar.
Na enige tijd zit mijn ‘beurt’ er ook op en krijg ik mijn badjas wederom aangereikt. Dat ik me herboren voel kan ik niet zeggen, maar het was niet onaangenaam. De dame geeft in reactie op mijn hardloopervaringen nog mee dat ik een volgende keer een volledige massage zou kunnen aanvragen. “Dan worden de benen ook meegenomen.”
In de bar paar ik me weer aan mijn echtgenote. We besluiten te gaan eten. Als ik de trap al half heb beklommen om me daarvoor in de kleren te steken, wijst mijn wederhelft er op dat iedereen in het restaurant in badjas aanzit. Weifelend werp ik daar een blik. Inderdaad. Je gelooft het niet maar daar zit iedereen er bij als Sharon Stone in Basic Instinct….
Zo weet je als man ook ‘es wat het voor gerokte vrouwen betekent om bij het plaatsnemen altijd zorgvuldig de knieën aanéén te moeten drukken.
Links van ons, langs het raam met uitzicht op het naakte buitengebeuren bevindt zich de lounge. De nagelbijter priemt er door zijn gedraaide brillenglazen naar een Sodoku. In een hoek waar ook vier vriendinnen bijeen zitten. De eenzaamheid van deze loner wordt er nog meer door benadrukt. Als de badjas-scène begint te wennen, worden we er via de luidspreker bij bepaalt dat dit geen gewoon restaurant is:
“Mevrouw Hielkema! Mevrouw Hielkema bij de bar alstublieft voor een gezichtsbehandeling.”
Nou ja. Na de maaltijd onderga ik de hele riedel nogmaals, waarna we met een boek de nacht in duiken. De ontmoeting met de CDA-dame blijft beperkt tot de wandelgang. We lachen elkaar begripvol toe. Vanuit een ooghoek had ik haar eerder op de dag zien kijken toen ik het zwembad binnenliep. Zij zat – in badjas – met partner in een luie stoel. Haar naam en toebehoren blijven daardoor geheimzinnig als Fausto Coppi’s dama bianco.
In de veronderstelling dat we nu weten hoe het moet begeven we ons in badjas-over-pyama aan het ontbijt. Als eersten…. Al gauw komt een volgend paar, in de kleren…..!!! We dreigen als volstrekte nitwits dit wellness-gebeuren te gaan verlaten. Het bijbehorende opgelaten gevoel verdwijnt echter wanneer het aantal badjas-paren alsnog de overhand krijgt. Wie gaat er nou ook in de kleren naar een wellness-ontbijt?!? Belachelijk moet je maar denken.
Van bepaalde kledij weten wij nu welke tatouage eronder schuil gaat. Nutteloze kennis die weer verwaait.
Wat blijft is de hernieuwde bevestiging van die universele waarheid, dat all men are created equal.

Zij het….., dat Anneke prat mag gaan op de mooiste borsten van dit weekeinde.

15 december   Zeg zweet jij ook?  (8)
Jezelf uitkleden komt op verzoek van de dokter al weinig voor, maar daar is het functionele achter die vraag snel objectiveerbaar. Zowel gevoelsmatig als voor de buitenwereld. Bovendien heeft dat doorgaans plaats in het verkeer met de huisarts, met wie enige band verondersteld mag worden. Bij een wildvreemde, zij het vriendelijke dame ten behoeve van een massage ligt dat toch wel even anders….
Ik hou op met luid praten als ik merk dat ik op gedempte toon antwoord krijg, want realiseer me dat achter elk gordijn anderen onder handen worden genomen. Alles in gepast zwijgen, opdat het whale-song -achtige achtergrondmuziekje ons in de juiste snoezelige stemming brengt dan wel houdt. Op haar aanwijzingen ga ik liggen en steek m'n gezicht door de opening. Eerder die week zag ik een lachfilm waarin iemand op zo'n zelfde tafel vreselijk werd getormenteerd. Zal ik m'n lachen kunnen houden? Nadat ze met een handdoek m'n achterste bedekt zet de dame her en der knepen in delen van m'n bovenlijf. Dat gaat zo een tijdje door totdat ik de anonimiteit al te potsierlijk begin te vinden, m'n hoofd opzij draai en vraag of het de bedoeling is dat hier gezwegen wordt.

8 december     Zeg zweet jij ook?  (7)
Die Jugendzeit die kommt nicht mehr. 33 jaar later biedt de vergelijkbare aanblik dan ook minder arousal. Een rijzige oude heer legt uit waarom hij zo dichtbij komt zitten: hij plant zijn voeten graag voor het inlaatpunt waar het water het hardst om de voeten stroomt. Paartjes keuvelen in deze would be Romeinse lusthof. Een man komt hevig nagelbijtend binnen. Door gedraaide brillenglazen lijkt hij iets te willen ontdekken dat maar niet in beeld wil komen. De badjas hoog omsloten sluit ‘ie loom aan in de rij, voeten in het water.
Ik taai af richting bar, waar ik even later wordt afgehaald door één van de magere, doch zeer vriendelijke dames. Ze checkt haar papier alvorens we boven een deur door gaan, waarachter ze een gordijn op zij houdt. Ik treed de ruimte binnen waar een tafel staat met een uitgesneden gat. Dat deel van de tafel loopt naar beneden af. Als ze me uitnodigend de hand reikt is er maar één ding aan te reiken… mijn badjas.

5 december    Zeg zweet jij ook? (6)
Ter afronding volg ik de aanbevolen route en ga conform het laatste pictogram met de voeten in een stromend watertje zitten. Dit bevind zich in de ruimte die als portaal fungeert: na de douches, vòòr de eerder genoemde geneugten die het wellness-gebeuren in petto heeft. In deze plaats van samenkomst praten paartjes onderling. Het geheel ademt bezonken rust. Ook rondkijken kan ongedwongen.
Die sfeertekening – bezonken; ongedwongen – scherpt het onderscheid met een vergelijkbare situatie in 1974. Zoals het gaat met alles wat een mens de eerste keer ervaart. Destijds, op tienertoer met kameraad Marius, dachten we te kunnen logeren bij tante Chris in Amsterdam. Toen die onverwacht niet thuis bleek belandden we in een sleep-in. En daarmee in de hippie-cultuur. Weliswaar de nasleep ervan maar toch. Joints gingen er van hand tot hand op de slaapzaal waar gespikkeld werd geslapen: de geslachten niet van elkaar gescheiden. Hetzelfde gold voor de washokken….. Nimmer hebben mijn kameraad en ik onszelf beter gewassen dan die keer aan de Rozengracht. Naar ik meen gingen we nog een tweede keer terug omdat we – bij nader inzien – de oksels minder schoon vonden dan zou kunnen….

29 november   Zeg zweet jij ook?  (5)

Enfin, de sauna in vergt eerst een douche. Zoveel is duidelijk. Het vervolg een stuk minder, maar met de beschermende badjas inmiddels aan de denkbeeldige wilgen, biedt de eerste de beste saunadeur tevens nieuwe afscherming. Die ga ik schielijk binnen. Het gaat er toe als in een lift: mensen zwijgen er. Ze voelen welhaast elkaars nabijheid, maar ontkennen die als het ware door stil te vallen.
Een nieuw paar strekt zich languit op de tegenoverliggende bank. De dame komt nog even half overeind en draait iets aan de wand geroutineerd om. Bij ons hangt -wat een zandloper blijkt te zijn- er bij nader inzien ook. Learning by watching heeft in zo’n inrichting al gauw iets indiscreets, maar zoals met alles went de mens ook hier. Aldus rondkijkend kan worden vastgesteld dat het tatoueren een hoge vlucht heeft genomen. Datgene wat zomerse kledij op dat gebied onthult blijkt slechts het topje van een ijsberg. In de sauna smelt die.
Het complex -zo blijkt ons na de eerste zweet-opgave beschikt over allerlei sauna-variaties. Bij het zwembad hangt een pictogram dat laat zien welke volgorde van handelingen men geacht wordt aan te houden. Zo moet men na het douchen eerst een voetenbad nemen, nogmaals douchen, dan naar buiten, zwemmen en nog zo wat alvorens de feitelijke sauna te ondergaan….. Het wekt de indruk van een verzekeringsvoorwaarde die de instelling vrijwaart van aansprakelijkheid voor al te zwakke broeders wiens hart het onder de beproevingen mocht begeven. Eigenwijs ga ik af op mijn duurloop-conditie en kies zo mijn eigen volgorde, waarbij ik frank en vrij het zwembad, een ijskoud dompelbad, bubbelbad, Turks stoombad en een Indiase kruidentempel frequenteer….. Sans gene.

26 november   Zeg zweet jij ook?  (4)

Aan die bar oogt de wereld tamelijk onwennig. Iedereen zit er gehuld in een badjas. Aan de tap of achter een kop thee met krant. In en uitlopend vanuit het naastgelegen saunagebeuren. Via raampjes die de indruk van een voormalige koeiestal moeten wekken, kan daar een glimp van worden opgevangen. Af en toe wordt er iemand opgehaald voor een bepaalde behandeling door vooral magere dames en een enkele heer. Die verdwijnen samen naar boven. Dat zou ook ons nog ten deel vallen…; ons arrangement was tamelijk veelomvattend.
Bij zo’n welkomstdrankje kan men dat geheel eens rustig in ogenschouw nemen, alvorens er zelf aan te geloven.

25 november   Zeg zweet jij ook?  (3)

Op de kamer stellen we na een korte rondblik vast dat er weinig anders wordt verwacht dan het Adam- en Eva-kostuum hullen in de badjassen die Joyce ons heeft gewezen. Als echte Groningers laten we er niet al te veel gras over groeien. Zo´n arrangement is immers betaald.
Ik schaf eerst bij de balie beneden nog een paar slippers aan, maar dan maken we onze opwachting in de bar. In het bijzijn van het paar-met-CDA-dame had Joyce ons die even eerder gewezen, omdat wij er ons welkomstdrankje konden halen. Ze zei dat - na een snelle blik op haar paperassen - slechts tegen ons.

Je zag het andere paar denken….
Ook in ruimtes waarin kleren de man niet maken, worden verschillen niet volledig uitgevlakt.

22 november   Zeg zweet jij ook?  (2)

Tsja, hier geen houtgestookte sauna’s. Een stroomstoring moet in zo’n complex dan ook wel tot ontreddering leiden. Gelukkig betrof het nog slechts de nasleep, want de oorzaak was reeds verholpen.
Na het inchecken werden we met een ander paar naar de hotelvertrekken geleid door Joyce... -wat dat betreft laat men er niets aan het toeval over om de bezoeker op te vrolijken. De toon waarop de uitleg van een en ander plaatshad was ronduit infantiel. Ongetwijfeld ter versterking van de idee dat het allemaal weinig om het lijf heeft, en in een bijdrage om ons ons well te laten bevinden. Enfin, de dame van het andere paar sprak me dus voor de kamerdeur aan.
“Waar kennen wij elkaar ook maar weer van?” is mijn vaste opening als mensen laten blijken mij te kennen, terwijl dat niet wederkerig is.
Dat bleek te dateren van de eeuwwisseling, uit de kring van het provinciaal CDA-bestuur. Het schoot me weer te binnen. Met de opmerking dat we elkaar nog wel zouden spreken rondde ik deze deurknop-gedachtewisseling af. Maar op hetzelfde moment vroeg ik me af of we elkaar tijdens het wellness-gebeuren makkelijk zouden herkennen. Laat staan makkelijk zouden converseren...?!

19 november   Zeg zweet jij ook? (1)

“Jij bent toch Bert”?
Wat een mens voorafgaand aan saunabezoek het minst aangenaam voorkomt, beleven wij al voordat we onze kamerdeur binnengaan: een bekende tegenkomen.
Dit wellness-weekend is het laatste cadeau van mijn 50e verjaardag. Zoals de ballonvaart, aangeboden in de vorm van een waardebon, naar eigen believen – maar binnen een jaar – te verzilveren. Mijn ballondoop was er in de zomer; die van het wellness-gebeuren stelde ik uit tot het eerste weekeinde van m’n 52e levensjaar.

Niet dat ik er tegenop zag. Ik heb in een grijs verleden bij bezoeken aan Finland en Estland de combinatie van hete lucht en koude buitentemperaturen als aangenaam ervaren. In Estland gingen we als officiële delegatie uit de kleren met onze gastheren. Zaken doen verliep er via de sauna-cultuur, waartoe de Esten ook het nuttigen van de betere schnapps rekenen. Heel aangenaam. Maar wellness……, is dat wel hetzelfde?
Een kilometer of 80 uit de buurt werden we niet zozeer ontvangen in de voormalige – maar nog wel alszodanig herkenbare – boerderij; we sloten aan in een rij. Een groeiende rij paren....

Een en ander bleek het gevolg van algehele verwarring onder het baliepersoneel.
Dat kampte met een stroomstoring…..