Parabel over een vermeende crisis

Er was eens…. een hardloopwedstrijd, die zich in toenemend enthousiasme mocht verheugen. Het begon ooit onschuldig met enkele honderden deelnemers. Door de jaren heen werd het evenement echter groter en groter. Er kwamen steeds meer deelnemers en ook meer kijkers. De organisatrice zag mogelijkheden om het veel grootser aan te pakken. Ze bedacht bandjes langs het parcours en zocht grotere sponsors. Dat werkte, er kwamen nog meer deelnemers. Het vrouwtje vond dat het allemaal nog veel mooier kon en benoemde zichzelf tot race director, dat stond internationaler. Ze zag al die mensenmassa’s steeds meer als het decor tegen de achtergrond waarvan zij kon schitteren. Want ze bleven elk jaar komen en schreven het evenement elk jaar sneller vol. Het vrouwtje klaagde over de gebrekkige visie van de gemeenten, die geen toestemming gaven voor nog meer lopers. Toen het evenement in enig jaar binnen een half etmaal vol zat, bedacht zij dat alle deelnemers bij haar langs moesten komen alvorens te mogen starten. De race director creëerde daarvoor de running zone. Niemand begreep het, maar ze sloeg alle raadgevingen en gemor in de wind. Om iedereen het zwijgen op te leggen greep ze een medaille en wierp hem in het Winschoterdiep, onder de uitroep “net zo min als deze medaille tot mij weerkeert, zal de hardloopwedstrijd ooit ondergaan!”.
Maar op een dag voltrok zich een verbijsterende ervaring: een vers gevangen snoekbaars werd haar tijdens een weldoorvoede dis opgediend in het beste restaurant van de stad. En zie, bij het trancheren kwam de bewuste medaille tevoorschijn. De vrouwe verbleekte maar liet daarop een schrille lach horen, die alle andere bezoekers zich lang heugden.
Het volgende jaar schreven de duizenden opnieuw sneller in. Vanwege de running zone waren het bijna uitsluitend deelnemers uit de eigen stad. Maar de vrouwe interesseerde dat niet. Ziet! riep zij in haar hoogmoed, Mij deert geen mens of vloek. Echter, op de dag van de loop regende het pijpenstelen en ook was het bitter koud. Dat was in geen jaren zo geweest. De vrouwe had dit nimmer als bijzondere zegening ervaren. Door dat weer kwam meer dan de helft van de deelnemers niet opdagen en langs het parcours bleef het akelig leeg en stil.
Het volgende jaar verlengde menig sponsor het contract niet, omdat deelnemers uit de wijde omtrek weg bleven. De vrouwe deed een concessie: zij liet de running zone achterwege. Nog liep de inschrijving opnieuw vol. Hoewel het weer goed was, sloeg het noodlot echter opnieuw toe: voor het eerst in de historie bezweek een deelnemer, wat statistisch al veel eerder had kunnen gebeuren met zoveel ongetrainde lopers. De vrouwe had er niet mee gerekend. Doordat het vlak voor de Herebrug gebeurde stagneerde een groot deel van het lopersveld en deden velen een traumatische ervaring op.
Het jaar daarop moest het deelnemersveld inkrimpen door het teruglopende aantal sponsoren. Het weer ging gepaard met regen en onweer waardoor de autoriteiten het evenement zelfs afgelasten. Zoveel kosten moesten worden gemaakt om de inschrijvingen te compenseren, dat de vrouwe haast failliet ging. Nog een jaar later moest het aantal deelnemers worden teruggebracht doordat andere parkoersen de voorkeur kregen en er onvoldoende geld geïnvesteerd kon worden. Het was opnieuw bitter koud zodat maar een fractie van de deelnemers kwam opdagen. De kranten schreven - sinds ze geen sponsor meer waren - steeds openlijker over de klachten die de mensen uitten. Aan de loop begon een negatieve lading te kleven. Als de mensen het er over hadden, spraken ze vooral over de verleden tijd. Het evenement kreeg het odium passé te zijn en de vrouwe werd het mikpunt van meewarigheid.
Nu na zoveel jaren, kan men nòg, vooral oudere mensen horen vertellen over de legendarische loop die ooit zovelen verbond.

12 oktober 2008