DE LEUGEN REGEERT

Opmerkelijk bericht in het Nederlands Dagblad jl. zaterdag: minister Zalm meldt op zijn weblog grote ontevredenheid over de nieuwsberichtgeving door de Nederlandse pers. Citaat:
“Een voortreffelijk draaiende instelling komt nooit in het nieuws. Goed nieuws is geen nieuws. Alleen als er iets mis gaat staan TV, Radio en schrijvende pers paraat. En dat wekt weer breed de indruk dat in de publieke sector slechte prestaties worden geleverd door gedemotiveerde medewerkers onder leiding van een kabinet dat kaalslag als doel heeft. Het viel me op dat de zeer kritische Financiën mensen zo enthousiast waren over het verschil tussen werkelijkheid en beeldvorming.” (..) “Over de pers die steeds weer op zoek is naar conflict en ruzie spraken we maandag ook tijdens onze informele kabinetsbijeenkomst. De concurrentie tussen de media en de “vermeende” behoefte van afnemers voor spanning en sensatie maakt dit tot een moeilijk te keren iets. Nog beter op je woorden letten, liever niets zeggen is een methode maar het leidt ook tot krampachtigheid en verlies aan spontaniteit. En als we het zouden kunnen opbrengen zullen we worden afgeschilderd als zwijgzame politiek correcte regenten. Deze kritische noot bij de rol van de media zal me ook wel weer niet in dank worden afgenomen.”

Deze mening is vooral opmerkelijk omdat hij concreet wordt verwoord: dat neemt de pers politici doorgaans namelijk niet in dank af. De inhoud van Zalm´s woorden is allesbehalve opmerkelijk: ik schat dat het percentage bestuurders dat deze mening deelt, de 100% erg dicht nadert!
Neem nou Delfzijl. Sinds mijn herintrede in het lokaal bestuur als wethouder van deze gemeente, valt mij de relatieve verharding op waarmee de pers te werk gaat. Feiten melden is één, het effect van de berichtgeving lijkt van minstens even groot gewicht. Ik heb er onlangs ook een kritische noot over gekraakt. (zie mijn dagboek Delfzijl van 15 januari)
Een onderdeel van Zalm´s woorden intrigeert in het bijzonder, namelijk waar hij meldt dat zijn medewerkers zo enthousiast zijn over het verschil tussen werkelijkheid en beeldvorming. Als ik inwoners van Delfzijl vraag naar de reden waarom ze er wonen, hoor ik uiteenlopende loftuitingen. Geconfronteerd met de daarmee strijdige, negatieve berichtgeving over hun gemeente, reageren ze doorgaans hetzelfde: Jaaa, de pers. Maar die moet je niet geloven!? Veelal wordt deze hartenkreet ondersteund met een breed armgebaar of grimas, die de vanzelfsprekendheid van de reactie moet ondersteunen.
Blijkbaar plaatsen mensen hun krant of lokale rtv-zender op één lijn met roddelbladen…

Wat zou ik graag zien dat medewerkers van de gemeente Delfzijl, maar ook inwoners en vertegenwoordigers van bedrijven en instellingen deze tegengestelde mening zichtbaar en hoorbaar manifesteren: in personeelsbladen, advertenties of wijkkranten kan die ruimte benut worden. Biedt tegenwicht met ingezonden brieven of artikelen waarom Delfzijl de moeite waard is. Er is namelijk geen enkele reden om weg te moffelen dat je in Delfzijl woont of werkt: Alleen als er iets mis gaat staan TV, Radio en schrijvende pers paraat. En dat wordt bovendien grof uitvergroot.

Zoals Zalm vreest, heb ook ik ervaren dat mijn commentaar me niet in dank werd afgenomen. Radio Noord was wel zo sportief me de gelegenheid te bieden in een live-uitzending (kunnen ze niet in je woorden ‘knippen’..) erover in debat te gaan. Helaas kon ik met geen mogelijkheid op dat moment.

Ik heb beloofd dat ik nog wel eens aanleiding wilde geven…..

31 januari 2005