OVER HUIS-AAN-HUIS-BLADEN EN LOKALE BESTUURDERS

27 april   de Groninger Gezinsbode  (5)

Begin jaren ’90 beleefde de stad-Groninger politiek de affaire Huize Veldman. Het betrof een particulier initiatief van een dame die haar op de pof gekochte patriciërswoning financierde door het als pension voor dak- en thuislozen open te stellen. Zonder aan welke brand- of andere veiligheidsvoorziening dan ook te voldoen en onder voorbijgaan aan alle bestaande voorzieningen. De gemeentelijke sommering om aan de gangbare voorschriften te voldoen bracht haar ijskoud tot de aanvraag van een subsidie. Op de weigering daarvan maande zij haar bewoners tot publieke protesten.
Toen de Groninger Gezinsbode zich meldde voor een interview, ging ik akkoord met een beperking tot vragen over het geval op zich. Gegeven de plaatselijke context ging ik er vanuit dat de lezer dat voldoende kon plaatsen in het bredere beleid met de hele keten van bestaande voorzieningen. Echter, persbureau Tammeling was ook correspondent voor landelijk dagblad Trouw….

25 april  de Groninger Gezinsbode  (4)

Marx als referentiekader voor een blad dat bestaat van commerciële advertenties. Het is vooral vermakelijk. Men zou echter verwachten dat die adverteerders er aanleiding in zien om zich tot de uitgever te wenden… Ik ken één voorbeeld uit m’n kennissenkring. Diegene vroeg zich als regelmatig Gezinsbode-adverteerder af, wat men van burgemeester Wolfsen vermoed, namelijk of hij door zou gaan met adverteren. In zijn geval vanwege de Sandman-columns die hij met grote regelmaat als godslasterlijk ervoer. De uitgever liet hem sussend weten dat hij dat in de – satirische – context van een column moest zien.
Die adverteerder was niet overtuigd.
Zelf heb ik nooit contact met een uitgever gezocht. Als wethouder wel ‘es een brief ingezonden met nijdig commentaar op de redactionele aanpak. In de tijd dat de Groninger Gezinsbode nog werd geredigeerd door persbureau Tammeling. Eminence grise van de Groninger journalistiek Bart Tammeling belde me er rechtstreeks over op. De man die zich volgens Gelkinghe zou omdraaien in zijn graf bij kennisname van het redactionele eerbetoon aan Marx, deed zijn best om die brief uit de kolommen te houden.
Een omgekeerde Wolfsen-affaire dus.

21 april   de Groninger Gezinsbode  (3)

De uitgever heeft zijn houding in de kern weinig veranderd: die taalt nog steeds volstrekt niet naar de redactie. Althans, dat kan men opmaken uit wat die club publiceert. Gelkinghe verbaasde zich enkele maanden terug al ´es over het reine marxisme dat de redactie als kader hanteert om de kredietcrisis te analyseren. Ook de column onder het kopje Enter Sandman zou rechtstreeks uit de spelonken van een obscuur kraakpand kunnen komen. De titel speelt met de naam van scribent Herman Sandman maar is blijk van bewondering voor de band Metallica. Dat heavy metal de redactie na aan het hart ligt blijkt uit het laatste exemplaar van de Groninger Gezinsbode. Dat kopt op de voorpagina – voorzien van duivelse voorstelling – groots over een film van de band Iron Maiden… Een blad met zo'n voorkant moet men goed beschouwd bij kleine kinderen vandaan houden..?!
Ik zou geen muziekstroming kunnen bedenken die qua songteksten en bizarre optredens verder afstaat van wat een mens met het gezin associeert, dan wel überhaupt met een lokaal huis-aan-huis-blad.

20 april   de Groninger Gezinsbode (2)

In de Wolfsen-zaak is sprake van een controverse tussen uitgever (besloot eenzijdig de hele oplage van Ons Utrecht te vernietigen) en (hoofd-)redactie. (werd niet in de voorgenomen vernietiging gekend) De suffigheid van de relatie uitgever - redactie steeg nimmer tot grotere hoogte dan toen een jaar of tien geleden, de uitgever van de Groninger Gezinsbode eenzijdig besloot de verschijningsfrequentie van het blad terug te brengen van 3 naar 2x in de week.

De nietsvermoedende redactie moest dat bericht als mededeling-aan-de-lezers, toegevoegd tijdens het drukken, in de eigen krant lezen....

Dat weten wij lezers omdat zij ons in het eerstvolgende nummer hiervan openlijk kond deden, inclusief de mate waarin deze gewaarwording met krachttermen c.q. vloeken gepaard was gegaan.

De uitgever bleek daarop niet te kinderachtig om excuses af te drukken en beterschap te beloven......

18 april     de Groninger Gezinsbode

De affaire Wolfsen brengt een ongekend zelfbewustzijn aan de dag onder de lokale advertentiebladen, ook bekend als plaatselijk sufferdje of bokkeblaadje. Reden voor enkele logjes.
Op mijn Utrechtse pied à terre ontvang ik huis-aan-huis-blad Ons Utrecht. Die naam zou ook verbonden kunnen zijn met een vooroorlogse speeltuin. Heerlijk nabij. Zoals dat hoort met een huis-aan-huis-blad. In Enschede raakten wij thuis wekelijks vertrouwd met simpelweg ‘De Huis Aan Huis’. In Groningen heeft er in de loop der jaren een behoorlijke kaalslag plaatsgehad onder de advertentiebladen. Zo herinner ik me uit mijn eerste jaren nog de ‘Groot-Groningen’ en – ach – waar is toch de ‘Loeks’ gebleven??? Met vaste rubriek 'Fokko's Kraam' van de lokale showbizz-cultheld Fokko Kramer. Er schijnen andere bladen voor in de plaats gekomen te zijn maar die worden hier niet bezorgd.
Dat het telefoontje van burgemeester Wolfsen naar de uitgever van Ons Utrecht een grote taxatiefout was, werd me duidelijk toen ik het exemplaar van deze week er eens op nasloeg: het blijkt het blad te zijn waarin de gemeente de officiële mededelingen publiceert. In het telefoongesprek met de burgervader had de uitgever dus zijn grootste adverteerder aan de lijn…. Fauwt!!
Stad Groningens´ meest gerenommeerde huis-aan-huis verschijnt 2 keer per week. Het torst de oer-degelijke vooroorlogse klank ‘de Groninger Gezinsbode’. Dat blad heeft iets merkwaardigs….

 

Terug naar de homepage