JONGENS VAN JAN DE WITT

Van Koot en Bie’s Grote Bescheurkalender 1980 is me een spreuk bijgebleven, die ingehaald is door de tijd.
Giep gaat in de politiek. Hij zal de partij van zijn voorkeur in een later stadium bekend maken.
Tegenwoordig behoeft die grap uitleg. Wat destijds voor humor doorging – ideologieën waren nog basis voor politieke partijvorming, is tegenwoordig gangbaar. Neem meneer Yildirim uit Zwolle. Hij heeft zichzelf tegen de interne partijregels in met 6 voorkeursstemmen – daaronder zijn eigen – omhoog geduwd naar een senaatszetel. Daarop aangesproken laat hij zich liever royeren dan zich te voegen naar afspraken waaraan hij zich had verbonden. Ongelofelijk maar waar: een en ander is voor hem aanleiding om een eigen partij op te richten. Hij zal de naam van zijn partij in een later stadium bekend maken.
Vanzelfsprekend geldt dat al helemaal de standpunten waar die partij voor staat.
Als ik dhr. Yildirim goed begrijp – niet alleen is hij noodgedwongen vaag over de standpunten van zijn geesteskind, hij spreekt ook ronduit slecht Nederlands – is hij aangetast in zijn eer. Zijn Nederlandse echtgenote, raadslid voor de gewraakte SP in Zwolle, laat zich eveneens vooral negatief uit over de bejegening die haar man van de landelijke partij heeft ondervonden.
De eenmansactie is derhalve op te vatten als een soort ‘Eerwraak’. Yildirim spreekt een eigensoortige ‘fatwa’ uit over de partij die hem zijn naamsbekendheid verschafte. In 1980 zei geen mens die importwoorden ook maar iets. En eer kenden wij hier ten lande nog slechts uit overlevering. Uit de tijd waarin gegoede heren een belediging uitvochten in een duel.
Yildirim herintroduceert nu dat type eergevoel. Daarmee zitten we midden in de actualiteit van het WRR-rapport: dè Nederlandse identiteit bestaat niet. Ik ben het daarmee eens, maar vind niet dat prinses Maximà dat had mogen uitspreken. Daarmee krijgt die benadering iets onaantastbaars, terwijl er alle reden is om er publiekelijk over van mening te wisselen. De regering heeft mogelijk gemaakt, want kon verwachten, dat een voornaam lid van het Koninklijk Huis- onderdeel van onze identiteit - nu middelpunt wordt van debat en kritiek.
Identiteit wordt gevormd door gemeenschappelijke historie en ideeën. Niet door gedeelde persoonskenmerken.
Maar voordat Wilders met mijn woorden aan de haal gaat…. Dat dè Nederlandse identiteit niet (meer) bestaat hoeven we niet op te hangen aan de vergaande plaats die wij inruimen voor buitenlanders zoals dhr. Yildirim. Als iets illustreert dat we collectieve identiteit zijn kwijtgeraakt, zijn het de capriolen rond clubs die het predikaat ‘Nederlandse’ claimen : Leefbaar Nederland, LPF, Eén NL enz. Na de juichende ontvangst, werden ze door diezelfde Nederlanders even snel weer op de mestvaalt der historie gedumpt.
Geneert men zich daarvoor?
De in haar Nederlandse identiteit roemende Rita Verdonk antwoordde op de vraag wat haar onderscheidend kenmerkt niet met een standpunt, maar met een karaktertrek: “Ik ben recht door zee”. ……. En alleen al de aankondiging dat dit het fundament wordt voor een nieuwe partij, is overtuigend voor zoveel Nederlanders als er nodig zijn om 27 zetels te vergaren!?

De partij van haar keuze moet ze nog bekend maken…

26 september 2007

Terug naar de homepage