VRIJHEID ALS ONVERVULD VERLANGEN   (2)

Het meisje dat van de week in de vrieskou met blote buik en onderrug voor me fietste, was vrij om dat te doen. Misschien was het onverstandig, maar daarvoor heb je ouders.

Tenminste, als die thuis zijn als je naar school gaat en thuis komt.

Welke waarde heeft vrijheid, als je je door groepsnormen gedwongen voelt tot gedrag dat tegen je eigen belang, of opvattingen in gaat? Zeker als die groep de overheid betreft? Met VVD-raadslid Remco Kouwenhoven ( de beste weblogger uit de Groninger gemeenteraad : hij heeft tenminste een eigen mening, over zaken die binnen zijn competentie vallen. Bij hem geen anti-Bush geblèr en dergelijke klein-linkse verontwaardiging meer.) heb ik een jaar geleden ook van gedachten gewisseld over het thema vrijheid. Hij vindt het al gauw moralistisch als anderen dan het individu zelf, diens ‘vrijheid’ beïnvloeden. Vooral als het om overheidsinvloed gaat.
Vorige week bleek – ongewild – het tegendeel: van Remco moeten vrouwen op zijn manier emanciperen. Zij moeten de arbeidsmarkt op. Nee, zal hij zeggen, dat moet niet, maar als je het niet doet, heb je geen recht op een fiscale tegemoetkoming. Daarmee blijven vrouwen toch maar ‘thuiszitten’. Dus moet de heffingskorting worden opgeheven, want dat draagt bij tot participatie van de vrouw op de arbeidsmarkt. Vrouwenemancipatie, verlaagd tot economisch nut. Ha, zo kennen we de VVD weer! Een instemmende reactie van bezoeker Erik-Jan Meijer verwoordt plastischer wat Remco denkt, want die neemt geen afstand van de volgende zinsnede: Echter afschaffing van de heffingskorting (m.i. ook een betere maatregel) in een komende kabinet met twee christelijke partijen en een jonge vader als leider van de socialisten, zie ik niet zo snel gebeuren. Christen Unie wil eigenlijk wel net als de SGP een “vrij budget/kinderopvangrugzak” voor de ouder(s). Zodat ze hun vrouwen, want daar zal het wel op uitdraaien, gewoon thuis kunnen laten zitten, met een tegemoetkoming van de overheid. Dan wordt “thuiszitten” ook beloond, en dan ook nog fiscaal.
Dus van Remco mag het individu beslissen om ‘thuis te zitten’, (In relatie tot het dweilen-met-de-kraan-open door Jeugdzorg, een welhaast misdadige negatie van het feit dat de keuze om thuis-taken te verrichten nagenoeg altijd zijn oorsprong vindt in de wens om kinderen geborgenheid te bieden.) maar mag daar geen fiscale overheidsbijdrage tegenover staan.
Als we de moralisme-vrees nou ‘es gewoon afleggen, en naar de heffingskorting kijken als een overheidsbijdrage die het individu keuzevrijheid biedt… Namelijk om thuis-taken te verrichten, al dan niet in combinatie met part-time werk buitenshuis. Is dat zo bekeken geen prachtige bijdrage die de (economische) “gevolgen van de vergrijzing” tegen gaat? Dat doe je toch primair door verjonging? Het is een wel bestede bijdrage als de staat een geringe fiscale handreiking biedt aan ouders, die kinderen niet alleen geboren willen laten worden, maar er ook graag aan bijdragen dat hun kinderen opgroeien tot verantwoordelijke wereldburgers.

Behoedt ons voor de overheid die mensen slechts beoordeelt op economische nuttigheid. Dat leidt tot de meest vreselijke ontsporingen, zoals de geschiedenis laat zien.

25 januari 2007