SCHRIK-BEWIND ?

Een sluimerende nachtmerrie lijkt te worden bewaarheid nu de ChristenUnie is uitgenodigd deel te nemen aan de coalitiebesprekingen in Den Haag. Althans voor diegenen die Boris Dittrich en Elsbeth Etty als hun spreekbuis beschouwen. Dittrich waarschuwde in de aanloop naar de verkiezingen voor een groei van de ChristenUnie, die deze partij interessant zou kunnen maken voor deelname aan een coalitiekabinet. De positie van homo’s zou daardoor mogelijk onder druk kunnen komen. Het kortgeleden verworven homohuwelijk zou kunnen sneven….
Als ze het al zouden willen, de gedachte dat de ChristenUnie met drie armzalige zetels ten tijde van de verkiezingen, een wettelijk verankerd, breed parlementair en maatschappelijk gedragen fenomeen als de gelijkberechtiging van homoseksuelen zou kunnen bedreigen is bespottelijk. Tevens beproefde tactiek. Geen lobby in Nederland zo alert en op brede sympathie leunend als die van de homobeweging. Acterend vanuit een al lang achterhaalde underdogpositie, met sterke plechtankers in de mediacratie: als Gerry van der List in de Volkskrant schrijft dat hij zich ergert aan de excessieve wijze waarop de Gay Pride door de Amsterdamse grachten vorm krijgt, wordt hij ’s avonds door Paul de Leeuw weggezet als homofoob. Voor de nuance dat dezelfde mening wordt aangehangen door vele homo’s die zich bij die vertoning ook onbehagelijk voelen, is geen plaats. De onuitgesproken en onweersproken gedachtelijn is dat wie die mening heeft niet deugt; wel homohater moet zijn.
De publieke schandpaal bevordert dat deelnemers aan het publieke debat hun mening voor zich houden. Een gewetensbepaling, zoals ze in de Nederlandse wetgeving traditioneel gemaakt worden om aan de gewetensovertuiging van burgers tegemoet te komen, is voor trouwambtenaren taboe. Job Cohen zag er wel wat in, maar Wouter Bos lijkt bang om zich van de moderniteit te vervreemden. De overtuiging dat het huwelijk is bedoeld voor de relatie tussen man en vrouw wordt weggeredeneerd. Dat dient privé te blijven.
Lijkt dat in wezen niet op de redenering je mag het wel zijn, als je er maar geen uiting aan geeft? Het argument dat werd gebruikt om homoseksuele vluchtelingen terug te kunnen sturen naar Iran; Verdonk-beleid waar de ChristenUnie zich fel tegen verweert.

De Libertijnse thought-police bepaalt wat in het publiek domein acceptabel is, schreef ik eerder naar aanleiding van het wegstemmen van de kandidaat-eurocommissaris Buttiglione. Elsbeth Etty heeft in die kring een lange staat van dienst. Als oud CPN-aanhangster weet zij van het demoniseren van mensen om een ‘onjuiste’ mening. In haar NRC-column was Andre Rouvoet onlangs haar doelwit. Zij verbindt diens pleidooi voor “een regering die in God gelooft” met Taliban, Hezbollah en anderen die zich niet houden aan de scheiding tussen kerk en staat. Inderdaad, waar dergelijke partijen aan de macht komen, misbruiken zij die om zich vanuit de staat te mengen in het geloof en de overtuiging van burgers. Het is puur bedrog te suggereren dat ons dat met de CU evenzeer bedreigt. Etty draait de scheiding om: ‘gelovigen’ mogen zich niet met de staat bemoeien. Zelfs niet in een coalitiekabinet in de polder.

De rechtszaak van het Clara Wichmann Instituut tegen de overheidssubsidie aan de SGP, was een strijd om principes. Het recht – gelijkberechtiging – heeft gezegevierd.
Wat maakt, dat in getal volstrekt te bagatelliseren, maar eveneens principiële partijtjes als de CU en de SGP, zozeer worden bestreden? Door Verlichte Libertijnen die zich zo graag verbinden met de milde Voltaire, maar ‘vergeten’ dat diens triomf van de rede overging in de guillotines van Robespierre?

17 december 2006