SCHUTTINGKALKEN
ALS JEUGDZONDE
De verhuizing van ouders die er aan toe zijn om gelijkvloers te gaan wonen
is een confronterende bezigheid: je hele leven trekt aan je voorbij.
Met hun goed geconserveerd voor-oorlogs spaarzaamheidsbesef bewaren zij
gewoon alles; men weet nooit of het nog ‘es van pas komt. Voor mij
geldt dat ik een kind van mijn ouders ben. Zij het dat mijn bewaarwoede
meer voortkomt uit een combinatie van paranoia en nostalgie. Het eerste
omdat het me te vaak is overkomen dat, wanneer ik dan ten langen leste
iets had weggegooid, zich kort daarop een hiaat aandiende waarin het betreffende
item mooi had kunnen voorzien.
Nostalgisch ben ik van nature, alhoewel ook dat niet meer is wat het geweest
is…
Enfin, het is hoe dan ook met genoegen dat ik mijn moeder meehelp om de
zolder op te ruimen. Afgelopen weekend leidde dat tot een zeldzaam weerzien:
de 6 agenda’s die me van 1970 tot 1976 door de middelbare school
begeleidden…… (het verhaal dat zij herbergen is stof voor
vele columns)
Een zeer dierbare herinnering daaruit kwam dezelfde dag in een wrange
tegenstelling met een bericht uit de Volkskrant: Hans Moleman meldt vanuit
Shanghai, dat Yu Dongyue na ruim 16 jaar, als gebroken man de provinciale
gevangenis nummer 1 in Hunan mocht verlaten. Ellendig gestraft voor het
gooien met verf naar het portret van Mao – samen met vrienden –
als hun aandeel in het studentenprotest van 1989. In jeugdige overmoed,
waren ze vanuit hun provinciedorpje per trein naar het verre Plein van
de Hemelse Vrede afgereisd.
Yu Dongyue was toen 21 jaar.
Op dat moment was ik 31, en 3 jaar wethouder van Groningen. In die hoedanigheid
heb ik nog met gedeputeerde Herman Vos op het bordes van het Academiegebouw
gestaan, bij een protest tegen het bloedbad waarmee de Chinese overheid
de studenten uiteindelijk van het plein in Peking verjoeg.
In 1975 – 16 jaar oud – vatten we met 8 klasgenoten het plan
op om te protesteren. En wel tegen de achteloze wijze waarop het gemeentebestuur
van Enschede in onze ogen omging met de schamele cultureel-historische
elementen die de stad restten. De actie werd goed voorbereid, en op een
vrijdagavond uitgevoerd vanuit het ouderlijk huis van Marius Bremmer.
Deze auctor intellectualis werd vergezeld
door Cees, Rijk, Bert O, Bert W., Jernst, Jan Henk en Gert. We bleken
geen profi’s… In mijn schoolagenda getuigen krantenknipsels
uit de Tubantia van onze jeugdige overmoed: KALKENDE JONGEREN OPGEPAKT
– Gisteravond tegen 22.30u heeft de politie
niet minder dan negen jongeren opgepakt en meegenomen naar het bureau
die kort tevoren de schutting van het bekende pand ‘De Faam’
aan de Oldenzaalsestraat hadden voorzien van de leuze “Waarom dit
pand niet gerestaureerd?”. Dat sloeg op het feit dat het pand wordt
afgebroken. Leuzen kalken is echter niet toegestaan zodat de jongeren
de politie moesten beloven de schutting schoon te maken.
Dat deden we de volgende dag, al zingend, onder het goedkeurend oog van
ouders en winkelend publiek.
Protest als inspiratiebron voor een latere loopbaan….
In China aanleiding voor wrede verspilling van jeugdig talent.
1 maart 2006
|