POW EN WITTEMAN

Sinds de Verenigde Arbeiders Radio Omroep geen arbeiders meer vindt om te verenigen, is het zoeken naar een nieuwe identiteit bepaald een wanhopig gebeuren. Maar wie zelf nergens meer voor staat, kan altijd nog iemand zijn door zich af te zetten tegen anderen.
De VARA doet dat al vrij lang, vooral uiting geven aan wat men maar niks vindt, in de hoop (nog) in de smaak te vallen. Neem humor. Dat is bij de VARA vooral leedvermaak. Dat gaat over anderen. Vaak toegedekt met de vergoelijkende lading ‘satire'. Toch is het aannemelijker dat al die arbeiders vanaf de jaren '60 de humor die hen aansprak veel meer bij de TROS vonden. De overstap van VARA-achterban richting die omroep schat ik in als massief.
Maar de TROS was de verlichte VARA-programmamakers te inhoudsloos. Vertrossing -en na de intrede in het bestel van de VOO, de Veronica Omroep Organisatie ook vervoozing , vormden het idioom waarmee de aversie tegen deze ‘platte' aanpak werd verwoord.
Boeiend voor wie ziet met welke amechtigheid de VARA tegenwoordig wedijvert om gelijke tred te houden met de commerciële omroepen. Met veel platter populisme als voedingsbron dan ooit voor de TROS aanvaardbaar zal zijn. De nazaten van Koos Vorrink en ds. Albert van den Heuvel laven zich er inmiddels geruime tijd aan, door het gezelschap van BNN te kiezen. Niet vreemd voor wie bedenkt dat de smakeloosheid à la Paul de Leeuw feitelijk als BNN àvant la lettre kan worden betiteld. Eerder kon de platte humor van Henk Spaan, Harry Vermegen en Jack Spijkerman al naadloos naar de commerciëlen verkassen. Daar waar plat vermaak vanzelfsprekend is. Commerciëlen leven ervan en doen niet anders.
Dat maakt dat zij veel eenvoudiger te (ver)mijden zijn. Als kijker weet je what you expect is what you get . De VARA is gevaarlijker. Serieuze zaken worden daar vermengt met plat vermaak. DWDD en Pauw en Witteman teren op die formule. De presentatoren binden zich nergens aan. Zoals gisteren jegens de stellingname van Andreas Kinneging tegen de grofheid van slechte cabaretiers die zich als ‘journalist' voordoen. Die gewelddadig zijn met woorden, maar o zo verongelijkt de rechter inschakelen en hun programma´tjes met hun verontwaardiging vullen als zij zelf agressief worden bejegend.

De VARA neemt het op voor wat zij als collega´s zien. Vrijheid van meningsuiting meneer. Appeleren aan waarden en ethische criteria? Censuur!
De VARA staat voor niks.

29 februari 2012