GELOOFWAARDIGHEID NA 'MAURO'

Fascinerend, de schaamteloze hypocrisie van linkse oppositiepartijen en de VARA over Mauro.
Onvergeeflijk dat dit gedrag verliep over de rug van een 18-jarige jongen.
Dat Mauro niet voldeed aan de voorwaarden voor een verblijfsvergunning ontkent niemand. Dat zijn moeder in Angola herhaaldelijk weigerde om mee te werken aan adoptie, zodat hij genaturaliseerd kan worden is ook algemeen bekend. Hetzelfde geldt voor de wetenschap dat voormalig PvdA-staatssecretaris Albayrak in dezelfde zaak tot dezelfde conclusie kwam als huidig minister Leers.
Desalniettemin richtte de linkse morele verontwaardiging zich eenzijdig op diezelfde minister en zijn partij.
Gesuggereerde compassie die slechts een vernis was voor het eigenlijke doel: het beschadigen van het CDA. Dat deze partij er in slaagde om het middelpunt van alle kritiek te worden, ligt overigens voor het grootste deel aan henzelf. De kwestie Mauro bevestigt de oproep van Hirsch Ballin op het Arnhemse congres een jaar geleden: “doe het onze partij niet aan”. Het meerderheidsstandpunt om dat toch te verkiezen was voor mij aanleiding m'n lidmaatschap na bijna 30 jaar te beëindigen.

De linkse hypocrisie daarentegen kon niet duidelijker tot uitdrukking gebracht worden dan door de weigering om te stemmen over de door het CDA gesteunde motie, die Mauro in staat stelde een aanvraag voor een studievisum in Nederland af te wachten. Nadat de motie voor toekenning van een verblijfsvergunning was verworpen, was dat immers de second best -oplossing voor Mauro's toekomst in Nederland. De weigering om die motie in stemming te brengen is de ultieme uiting dat Mauro's lot de linkse partijen feitelijk onberoerd liet.
Scherper kan de devaluatie van geloofwaardigheid als politiek beginsel niet tot uitdrukking worden gebracht. Niet alleen de PvdA ging voorbij aan de eerdere keuze van haar staatssecretaris Albayrak. GroenLinks puilde over van verontwaardiging, maar laat als coalitiegenoot in GS van Groningen evengoed zien hoezeer principes door wettelijke regels in de knel kunnen komen. Daar smelten de GL-milieuprincipes als sneeuw voor de opwarming die de met GL-steun te realiseren kolencentrale gaat genereren.

Toch valt te veronderstellen dat geloofwaardigheid als politieke categorie aan betekenis zal winnen. Nu partijen steeds meer rond personen geformeerd worden, is gebrek aan geloofwaardigheid sneller aantoonbaar. Degene die iets bepleit maar zich daaraan in het privé-domein niet houdt of hield, zal zich in toenemende mate tegen het verwijt van ongeloofwaardigheid moeten verweren.
In de Angelsaksische politiek met zijn tweepartijen-cultuur is dat al een fase verder. Zelfs het suggereren van gebrek aan geloofwaardigheid is er al een beproefd middel om politieke voorstellen te ontkrachten. Daartoe dient het actief speuren naar misstappen uit iemands verleden.
In de Nederlandse politieke cultuur markeerde Marcel van Dam een omslag. Als PvdA-kamerlid opponeerde hij tegen min.-president Lubbers door zich van het werkwoord ‘belubberen' te bedienen. Een poging om een synoniem voor bedotten c.q. bedonderen te introduceren. Daar werd destijds nog met verontwaardiging op gereageerd. Die beleving is echter verdwenen. Wat mij betreft erkennen we dat en ben ik hier alvast zo vrij er een begin mee te maken.
Donderdag sloot Van Dam zich in een opiniestuk in de Volkskrant bij de Mauro-hetze aan. Enkele lezers verwijten hem hypocrisie omdat hij Mauro niet opneemt in “dat grote huis” van hem. -Bekend is dat de tegenwoordige SP'er Van Dam in een miljoenenvilla woont.- Goedbeschouwd heeft dat feit niets te maken met diens Mauro-standpunt. Persoonlijk zie ik er wel reden in om Van Dam een verwijt te maken over de hoge toon die hij aanslaat.
Hetzelfde geldt voor GL-eerstekamerlid Ruard Ganzevoort. Deze voormalige predikant leest in dagblad Trouw het CDA de les over compassie. Ook al opgehangen aan Mauro.
Ganzevoort is de Jack de Vries van zijn partij. Na een gezin met zes kinderen te hebben gesticht had hij vooral compassie met zichzelf toen hij zijn echtgenote inruilde voor een ander. Een man in zijn geval.

Zo'n Ganzevoort kan honderd keer gelijk hebben over het gebrek aan Mauro-compassie bij het CDA, maar moet over dit onderwerp –althans publiekelijk– met ‘zijn rotpoten van het rot-CDA afblijven'.

5 november 2011