EEN BOTERHAM MET TEVREDENHEID

Onlangs trof ik het niet toen ik in Groningen de voorlaatste trein nam naar Utrecht. Normaal rijdt die door naar Rotterdam respectievelijk Den Haag, en is er een overstapmogelijkheid in Amersfoort voor Amsterdam/Schiphol. Ik maak zeer frequent gebruik van die lijn hetgeen overwegend tot tevredenheid stemt. Die avond bleek Assen als eindpunt te fungeren. Ergens verderop had er “een aanrijding met een persoon” plaats gehad; jargon voor een ‘zelfdoding’, ook wel zelfmoord.
Het was koud. Ik was daar niet op gekleed. Mensen in fluorescerende jacks pakten de links en rechts geuite klachten laconiek op. Het duurde zeker 20 minuten voordat de beloofde bus kwam opdagen. Die zette ons af in Hoogeveen, alwaar geen trein... Naar bleek waren we de laatste groep die per bus vervoerd was, want voor de laatste trein uit Groningen was het spoor weer vrij gegeven. Op die trein moesten wij vervolgens -wederom- geruime tijd wachten. Toen we vervolgens voorbij Zwolle achter een goederentrein verzeild raakten was het bal compleet. Uiteindelijk mistten we de aansluiting in Amersfoort, en in Utrecht aangekomen was het voor die dag verder gedaan. Reizigers voor Schiphol, Rotterdam en Den Haag werden verzocht zich bij een loket te melden, vanwaar hun vervolgtraject geregeld zou worden: over de weg.
Volgens mij bood deze gang van zaken de mogelijkheid om via een formulier een (schade)vergoeding aan te vragen. Ik heb dat uiteindelijk – meer uit luiheid – niet gedaan.
Mopperen is Nederlanders een tweede natuur. Zo lijkt het. De recente gemeenteraadsverkiezingen vertonen als rode draad verlies voor collegepartijen. De kiezer gaat mee in de beloften van de oppositie. Men is ontevreden en laat zich makkelijk paaien. En dan ligt er in de aanloop naar 9 juni een pakket bezuinigingsmogelijkheden waaruit 30 miljard of meer moet zijn te peuren.
Hoe verkrijgt men daar een basis voor?
De claim die ik had kunnen indienen, had als oorzaak een buiten bereik van de Nederlandse Spoorwegen gelegen zelfdoding. Ongetwijfeld kan NS een en ander weer verhalen op een verzekering. Niks kan immers aan het toeval overgelaten worden. Accepteren dat er zoiets als ‘pech’ bestaat valt binnen het dominante maakbaarheids- en nuttigheidsdenken niet mee. Temeer niet daar de media zich bereid tonen elke verwoorder van onvrede een veelheid aan ruimte te verschaffen. Dat verkoopt.
Als columns en ingezonden brievenrubrieken model mogen staan voor de gemiddelde ‘zuurgraad’, dan zou men toch waarachtig de neiging kunnen krijgen ook een geschikte plek langs het spoor te zoeken. Bij wijze van spreken dan.

Gelukkig is er – voor wie het wil zien – genoeg tegengif. Daarvoor hoeven we slechts te wijzen op de wonderlijke herrijzenis van lentebloemen en optimistisch kwinkelerend gevogelte. Maar er is meer: vorige week kwam de trein op station Apeldoorn ruim 6 minuten te laat. Mooi dat m’n aansluiting in Deventer wachtte, en vervolgens de aansluiting in Zwolle voor de richting Groningen idem dito. Kijk, daarover treft men geen ingezonden brief.
Wel in dit blog.

5 april 2010