NIEUWE WEGEN, VASTE WAARDEN

In de aanloop naar de Olympische Spelen presenteerde Paul Rosenmuller vorig jaar een tv-programma over China. Ik zag daarvan bij toeval de slotaflevering. De gewezen politiek leider van Groen Links had alle facetten van het land in beeld gebracht. Dus ook harde noten als de doodstraf, milieuvernietiging, het monddood maken van mensen door de onderdrukking en censuur van alles wat als niet-communistisch wordt afgedaan.
De slotzinnen van Paul vormden een keiharde aanklacht tegen het links-radicalisme dat hij eerder uitventte. Overigens zonder dat hij dat zelf alszodanig erkende. In de voice over hoorden we Paul Rosenmuller zeggen dat we China wellicht wat meer tijd moesten gunnen, om dit onmetelijke land de kans te geven op verdere ontwikkeling.
Radicaal komt van radix - wortel. Met andere woorden, radicaliteit is ferm. Goed gefundeerd.
In welke waarden wortelt de politieke overtuiging van het radicalisme? Een beginselprogramma wordt op de site van bijvoorbeeld Groen Links niet direct zichtbaar, maar wel blijkt daar de universele toepasbaarheid van mensenrechten tot de ideologische bagage van het radicalisme te worden gerekend.
Vandaaruit pretendeert Links-radicalisme èchte vernieuwing te brengen. Nieuwe wegen te wijzen en dus als progressief, d.w.z. vooruitstrevend door het leven te gaan. Heel sympathiek komt dat over. Want zeg nou zelf, wie wil er geen betere, schonere en eerlijker wereld? Het appelleert aan iets Calvinistisch in onze volksaard: een groot verantwoordelijkheidsbesef dat een betere wereld bij ons zelf begint.
Zo ontspruit aan Radicaliteit grote alertheid bij elke vorm van discriminatie die hier ten lande kan worden blootgelegd. Misstanden als oorlogsgeweld zijn regelmatig aanleiding tot oproepen aan de regering om veroordelingen uit te spreken.
En voor zichtbaar protest in de vorm van demonstraties.

Dat radicaliteit zichzelf voortdurend aanklaagt, kan worden afgeleid uit de willekeur van de doelwitten van de radicale verontwaardiging. Met sympathie hoorde ik een volgeling van het radicalisme spreken over de homoseksuele man die zich bij de rechter beklaagde over het feit dat hij niet mee mocht doen aan een EO-programma over seksualiteit. Dat was immers discriminatie. Diezelfde radicaal is heilig verontwaardigd over de oorlog die Israël tegen Hamas voert. Een regime waaronder men maar beter niet voor enige vorm van niet-heteroseksualiteit kan uitkomen. Een regime bovendien dat politieke tegenstanders domweg vermoord. Daarover horen we echter nimmer, althans niet met dezelfde stemverheffing uit radicale hoek spreken.

Is dit appels met peren vergelijken? Ik ben van mening van niet. In het begrip Radicaliteit ligt immers besloten dat een appel een appel is. Onder welke omstandigheid dan ook. Althans, mij zijn geen pogingen bekend waarin aanhangers van deze stroming de vertoonde nuance in verontwaardiging onderbouwen. Waarom China -ondanks alles wat daar strijdt met datgene waar Links Nederland voor zegt te staan- krediet moet krijgen, en westers-democratische landen voor veel kleinere ‘appels’ onder uit de zak.

Dat ik deze ‘nuance’ nergens onderbouwd heb gezien kan aan mij liggen. Ik hoor dat graag en zal het hier in alle openheid bespreekbaar maken.
Uit die gedachtewisseling zou dan voort kunnen vloeien dat ik mijn mening moet wijzigen. De mening dat de bedoelde ‘nuanceringen’ door aanhangers van Radicale politieke overtuigingen, slechts wortelen in pure willekeur.

Gepretendeerde vooruitstrevendheid van hetzelfde gewicht als de reclamecampagnes waarmee wasmiddelen elk halfjaar openen: NU NÒG WITTER !

24 januari 2009