nieuws uit 4e kwartaal 2007

28 december          De nieuwjaarskaart van Jacques Wallage

Krijg ik maar zo een persoonlijke nieuwjaarswens van Jacques Wallage…. Wat leuk!  Waar heb ik dat aan te danken?! De hardop geuite vraag beantwoordt mijn echtgenote met “Misschien omdat je je nek boven het maaiveld hebt uitgestoken…” Dat zou kunnen, want zoeken van het publiek debat weet een man als Wallage te waarderen. Daarvoor hoeft men het niet inhoudelijk met hem eens te zijn. Sterker, hij figureerde in deze kolommen het voorbije jaar nadrukkelijk als “regent”. (zie mijn serie ‘Hoe rood is rood’ ..)
Zou kunnen, naast nog weer andere motieven.. Ik ga er hier nader op in, omdat er zich één nadrukkelijk opdringt door de keuze van de kaart. Die is van kunstuitgeverij Art Revisited. Dat werd opgezet door vrienden van ons en richt zich nadrukkelijk op figuratieve kunst. De door Wallage gekozen kaart getuigt er van. Het is een werk van de Groninger Piet Sebens.
Die behoort tot de stroming die met buitengewoon artificiële argumenten buiten het Groninger Museum wordt gehouden. Brengt de burgemeester van Groningen mij deze keuze onder de aandacht omdat hij zich verwant voelt met mijn stellingname in deze? Een stellingname die door de Noordelijke media niet de moeite waard gevonden werd en slechts versimpelt tot een ‘ruzie’ tussen Henk Helmantel en het Groninger Museum? Aanvankelijk aangekaart door de statenfractie van de CU, die zich echter het bos in liet sturen met een suggestief antwoord van GS… Wil de burgemeester op subtiele wijze alsnog positie kiezen in deze?
Het is niet zo ver gezocht geachte lezer, als u wellicht denkt. Daarvoor moet men te rade bij de tekst op de kaart. Jacques Wallage had kunnen volstaan met de wensen op een gelukkig en gezond 2008, die hij en echtgenote hun relaties op de linker-kaarthelft aanreiken.
De rechterhelft is voorzien van een zeer uitgebreid citaat, uit een toespraak van Jacques Wallage zelf. Nou is enige ijdelheid de man niet vreemd - poging om nog in aanmerking te komen voor het understatement-van-het-jaar…;-), maar daar kunnen we hier gevoeglijk aan voorbij gaan. Het citaat is ontleend aan een toespraak bij de opening van de tentoonstelling van de Groningse kunstenaar Piet Sebens in het Drents Museum - 16 december 2006…..
De burgemeester van Groningen wijkt uit naar Assen, om een tentoonstelling van een lid van de Groninger figuratieven te openen?! Dat is in zichzelf al een stellingname.
Wie nog mocht twijfelen aan de gezindheid van Groningens burgervader in deze, zal door de inhoud van de woorden die hij sprak alsnog overtuigd raken. Dat is een in zeer zorgvuldige bewoordingen gekozen, bewieroking. Ogenschijnlijk van het schilderij op de voorzijde van de kaart – twee mandarijntjes…, maar bij nadere beschouwing een lofzang op figuratieve kunst als stroming.
Groninger figuratieve kunstenaars als Henk Helmantel en Piet Sebens steken hun aan het christelijk geloof ontleende motieven niet onder stoelen of banken. Het levert hen beschimpingen op van de ‘gelovigen’ die de opeenvolgende directeuren van het Groninger Museum navolgen.
Jacques Wallage, verklaart humanist, haalt ook dit aspect naar zich toe. Hij citeert Bach’s cantate ‘Ich habe genug’, omdat hij het stilleven vindt heenwijzen naar de “gene zijde van ons bestaan”.
Ik ben verbluft.
Jacques Wallage zal binnen enkele jaren zijn actieve loopbaan als bestuurder beëindigen. Een voor de hand liggende suggestie voor een passend afscheidscadeau dringt zich op: een overzichtstentoonstelling van Groninger figuratieve kunst in het Museum dat zich tooit met de naam van stad en provincie, waaraan Jacques Wallage vele van zijn beste jaren heeft gegeven! Of je het er nu mee eens was of niet.

27 december      Brandende kaars met zuurstofgebrek

In de aanloop naar de kerst vond ik dat er al veel te veel Wilders in de jaaroverzichten zat. En wie domineert het post-kerstnieuws? Weer die hijger. De media moeten haast wel buiten adem raken in de wedren wie het eerst de nieuwste Wilders-ademtocht mag optekenen. Ik aarzel om er hier ook aan mee te doen. Toch verdient de man – vanuit zijn eigen logica bezien – die vorm van waardering. Ik bedoel maar, hij lèèft van onvrede, en elke keer lijkt het hem weer te lukken. Ik heb zijn politieke einde jaren geleden al voorspeld, maar in het tempo vooralsnog ongelijk gekregen. Hij zou van mij dan ook het predikaat politicus-van-het-jaar kunnen verwerven, ware het niet dat ik die niet toeken aan een anti-politicus.
Wilders is als een liaan: hij heeft anderen nodig om zich een weg te banen. Zonder bomen in de vorm van publieke aandacht, zou hij onopvallend over de grond slingeren.
Toch nadert hij zijn natuurlijke einde. Tegen radicale Moslims heeft hij zijn laatste kruit al verschoten, met het eerst verscheuren van passages uit de Koran, en het later bepleiten van een totaalverbod op dat boek. Ook in onparlementair taalgebruik heeft hij de rand al zo vaak gezocht, dat de opwinding daarover niet meer te overtreffen zal zijn.
Nu tracht hij zich een weg te slingeren naar de hoogste boom: de majesteit.
Zij heeft zich, zoals het een staatshoofd betaamt, in haar kersttoespraak opgeworpen als verdedigster van de samenhang. Haar waarschuwing tegen vooroordelen, taalgebruik dat tegenstellingen vergroot en tweedracht door de ander te raken in wat hem of haar tot in de ziel roert, vat Geert Wilders op als belediging. Dat tekent de man. Als reflex roept hij nu dat de Koning als instituut, uit de regering verwijderd moet worden. Dat is nieuws.
Het laatste nieuws? Ik durf er een gokje op te wagen. Mij dunkt dat deze boom te hoog zal blijken. Beatrix heeft teveel goodwill, dan Geert Wilders te Venlo kan ondergraven. Eén ramp waar de koningin zich persoonlijk mengt onder de slachtoffers, en het sentiment van de massa waarvan Geert het moet hebben, is aan haar zijde.
2008 wordt het jaar waarin Geert Wilders het einde in zicht ziet komen van de overtreffende trap die hij al via zoveel treden heeft bereikt. Hij zal steeds vaker in de verleiding komen om over de rand te gaan. Rita Verdonk zal dat markeren om het redelijk alternatief te spelen. Dat zal leiden tot onbegrip bij zijn fractiegenoten. De eerste scheurtjes in de eenheid zullen zichtbaar worden. Ze zullen Geert in de steek laten.
Aan een liaan op de grond, valt immers niks te slingeren.

1 reactie: Helemaal goed! Maar eigenlijk al te veel woorden aan de heer W gewijd; hebben we hier thuis ook al gedaan! En dan te bedenken wat die man ons kost! We hebben van de zomer meegemaakt hoe die beveiliging was, op het vliegveld van Barcelona.       'n trouwe boeskoollezers

24 december    familiekroniek (2)

Mijn grootouders van moeders (vandaag jarig!) zijde kwamen uit Zuid Holland. Mijn oma van eigenerfde boerderij Het Land van Belofte in Moerkapelle. Via Oosterbeek kwamen zij naar Enschede waar opa als persoonlijk chauffeur, heren textielfabrikanten door Europa reed in een Studebaker…..
J.B. Charles schreef: “Kuypers kleine luyden zijn allang niet klein meer, maar zij zijn het geweest. Er is iets verfrissends in de gedachte aan dit generatieportret: een arbeider is de vader van een onderwijzer, die een dominee voortbrengt.”
Even daarvoor:

“Ik moest mijn oom naar de Harmonie brengen, waar een grote antirevolutionaire toogdag werd gehouden. Ik geloof nu dat Colijn daar spreken zou, maar dat ligt voor de hand. Zeker weten doe ik het niet meer. Nou, ik breng mijn oom onder licht gepraat – het was een fijne man, hij praatte gewoon met je, hij gaf er niets om dat je nog maar een schooljongen was, hij vertelde mij ook nog dat hij Calvijn in het duits las, dat vond hij gemakkelijker dan latijn, en ik vroeg mij af of Calvijn ook in het nederlands bestond; wij waren dol op hem – ik breng oom Dirk naar de Harmonie en daar staat het in de buurt vol met geparkeerde auto’s, terwijl de ene nog na de andere komt aanrijden. Daar blijft mijn oom staan (..) en wijst mij op die auto’s. En met een opeens niet langer vriendelijk maar nu strijdvaardige en triomfantelijke stem zegt, hij juicht bijna: ‘Zie je die auto’s? Dat zijn wij, jongen! ‘De kleine luyden' van Kuyper! En wij worden met het jaar nog aanzienlijker!’ Nu ik dit opschrijf bedenk ik opeens dat daar hoogstens vijftien auto’s gestaan kunnen hebben.”

23 december     familiekroniek

Vaste lezers herkennen in mijn onderwerpkeuze enkele terugkerende thema's. Eén ervan is Twente, ingegeven doordat ik er mijn jeugd doorbracht. Dat heeft als oorsprong het gegeven dat mijn vader er geboren werd en mijn moeder er vanuit Oosterbeek naar toe verhuisde. De vader van mijn vader, 'emigreerde' er in 1911 naar toe vanuit Elburg. Toen gelegen aan de Zuiderzee. Als timmerman vond hij emplooi in de bouw, die impulsen kreeg vanuit de opkomende textielnijverheid.

Mijn opa Beert zijn jongste broer was Gerrit, (ik ben naar hen beiden vernoemd) de latere mr. dr. G. Westerink. Onze familie past naadloos in de kring der 'kleine luyden'. Opgestuwd door Abraham Kuyper zag deze maatschappelijke laag het opleidings- en bijbehorende welvaartsniveau gestaag toenemen. De opstap van handwerkslieden naar academisch gevormden werd in de levens van mijn opa en oudoom al zichtbaar. Beert was arm - hij timmerde als 11-jarige zelf de doodskist voor zijn overleden vader - maar legde zich daar niet bij neer. Wel intelligentie, maar geen geld. Dan maar huis en haard verlaten om elders aan de slag te gaan. Mijn opa beschikte over VOC-mentaliteit pur sang!

22 december            reacties!

Oei! Dat stukje van gisteren leverde me een fikse reprimande van ’n trouwe boeskoollezeres….. Die leest niet alleen, maar reageert ook trouw. En zo zijn er nog enkelen. Die deed ik tekort met het tussenvoegsel ‘overwegend’. Excuus.
Ik wilde slechts verwoorden hoe een weblog bijhouden in het algemeen voelt. Een reactie – blijft uitzondering op de regel – is in dat licht altijd een verrassing. Maar ze zijn niet nodig om door te gaan. That’s all. Wie reageert, krijgt van mij een reactie terug, al of niet en plein publique.
En alsof de duvel er mee speelt, kwam er gisteren plots een langdurig telefoon-gesprek met een zeer trouwe lezer. En niet eens n.a.v. het logje van gisteren, want dat hij nog niet gelezen! Achterneef Gerrit Zoet, attendeerde me op een onlangs ingestelde prijs, die de naam draagt van onze gemeenschappelijke oudoom mr. dr. G. Westerink. Oudheidkundige vereniging Arent thoe Boecop te Elburg, plaats van onze afstamming, eert daarmee deze voormalige stadshistorieschrijver.
(volgt meer..)

21 december    er is een wereld, daar buiten...

Dit weblog begon inmiddels drie jaar geleden. Toen vooral om kiezers rechtstreeks te bereiken. Met het schrijven van regelmatige columns startte ik tegelijk met de site, najaar 2003. Dat was met name om mijn mening niet meer te hoeven ventileren via ingezonden brieven. Je kunt daar in de toegemeten ruimte maar heel beperkt een punt maken, en het blijft al te zeer een incidentele aangelegenheid.

Artikelen inzenden is weer onderhevig aan de willekeur waartoe ruimtegebrek redacteuren dwingt. Desondanks zag het Nederlands Dagblad afgelopen jaar een plaatsenswaardig artikel in mijn beschouwing over ‘Conceptuele kunst als dogma’. Naar aanleiding van de ‘nieuwe kleren van de keizers in het Groninger Museum’.
Regelmatig publiceren stelt de lezer veel meer tot oordeelsvorming in staat. De schrijver vult zijn weblog interessant genoeg om bij ‘favorieten’ te plaatsen of niet. Simple comme bonjour.
Het afgelopen jaar bundelde ik teksten in het boekje over ‘Bouwjaar 1957’. Het aardige daarvan is dat het meer gericht reactie oplevert. Publiceren op een weblog blijft toch lanceren van een kunstmaan naar outerspace: dat ze worden ontvangen moet de schrijver overwegend ontlenen aan de indrukken die anonieme statistische webbeheergegevens opleveren; hoe ze worden ontvangen blijkt slechts heel soms, uit een mailbericht of opmerking in-het-voorbij-gaan. Als een ‘bliepje’ vanuit het heelal.
Begin november besloot ik mijn logje over verdraagzaamheid in de trein (1 november) om te werken tot de omvang van een lezerscolumn, zoals dagblad De Pers die dagelijks plaatst. Was ik al helemaal vergeten, totdat ik deze week van ze terugkreeg dat ze die gaan publiceren. Op 31 december nog wel.
Nou dat is meer dan een ‘bliepje’, al schrijf ik het zelf……

19 december    Advent

Gisteren m’n verjaardagscadeau genoten van ’n trouwe boeskoollezeres…. De uitvoering van het Weihnachts-Oratorium in haar ‘eigen’ Plechelmus-basiliek, hartje Oldenzaal. Mooi man!
De laatste keer was ik er op 10 april jl. De glimp die ik er toen opving – gebrandschilderde ramen in het geloken duister – bracht de herinnering aan “vervlogen tijden waarin ideeën belangrijker waren dan mensen”. Die gedachte moet ook als ‘glimp’ worden gelezen; niet letterlijk genomen en geanalyseerd worden. (Je zou maar zo in fascistisch vaarwater kunnen belanden…) Het is een verwoording van de hang naar ‘heelheid van de schepping’; tijdloze harmonie tussen al wat leeft, ontsproten aan een gemeenschappelijk ideaal of geloof. De wereld mist dat node. Advent, de tijd van ‘blijde verwachting’ drukt de neus op die feiten.
Het Weihnachts-Oratorium is expressie van ‘heelheid’ en harmonie. Bach schreef het tot eer van God en dat komt beter tot zijn recht in een gebouw dat aan dezelfde oorsprong is ontleend. Spijtig was dat de tijdloze harmonie die besloten lag in de Plechelmus-acoustiek, ernstig werd doorkruist door de dirigent. Met zijn ‘Victor&Rolf’-jakje liep hij al te zeer vooruit op de meer profane omgeving van het Enschedese Muziekcentrum, waar de uitvoerenden vanavond excelleren. De gedirigeerde aanwijzingen hielden geen rapport met de gezongen woorden, laat staan met de gedachte waaraan die zijn ontloken. Ik meende af en toe met een verdwaalde Falun Gong-aanhanger van doen te hebben. In een poging het koor op te zwepen tijdens het koraal “Ehre sei dir Gott, gesungen” speelde hij een popartiest.
Jammer. Een dirigent zou als het ware op moeten gaan in het geheel; wegvallen tegen de beelden die muziek en zang oproepen. Gelukkig kon ik af en toe wegduiken achter een hoofd voor me, zodat ik een beeld opving zonder dirigent. Wat dat aangaat had ik het beter getroffen dan de Commissaris der Konigin… vanzelfsprekend gezeten op de eerste rij, maar die sloot zo ongeveer aan op de plek tussen dirigent en eerste violist….. Het blijft Oldenzaal, de glimlach van Twente.
Een glimlach, als uiting van aanvaarding en ootmoed is wat resteerde. Opgeroepen door de Christus aan de pilaar links achter het koor. De gespreide armen zegenend uitgestrekt over alles en ieder gisteravond aanwezig.
Een betere wereld is op handen. Blijde verwachting, onder ons, hier en nu.

16 december    Hurwenen by night

Nimmer had ik de Tieler- en/of Bommelerwaard betreden, voor ik er deze zomer doorheen fietste, onderweg van Groningen naar Antwerpen. Aan de kade bij Tiel stak ik met de pond over naar het land van Maas en Waal, en via de zuid-westelijke uitloper daarvan betrad ik de Bommelerwaard. Het plaatsje Rossum bood een fantastische pleisterplaats, met vergezicht op de machtige, minzaam stromende Waal. Ongenaakbare idylle zonder einde.
Althans, dat einde leek de afgelopen dagen daar ….. Rossum werd het (zenuw)centrum van een door Apache-manoeuvres kil en donker geworden Waardengebied. Bij Hurwenen werden alle electriciteitskabels, navelstrengen van het moderne leven, onklaar gemaakt….
“We hit something…..”
Tsja daar zijn die dingen voor gemaakt. Ik zag ze oefenen op hun thuisbasis Gilze-Rijen, die ik de volgende dag passeerde. Ongelogen: het fietspad erlangs beschikt over een verkeerslicht. “Bij rood licht, wachten op naderende vliegtuigen” staat er op.
Ja ja, Nederland spreekt een woordje mee.
Hurwenen, ik meende dat ik daar ook langs gefietst was, maar dat bleek bij nader inzien niet te kloppen. Op de terugweg nam ik voorbij Rossum het voetveer bij Heerewaarden. Vrijwilligers nemen je daar mee terug naar Varik, aan de overzijde in de Tielerwaard.
Echt mooi. Vredig vooral.
Niet vanzelfsprekend.

14 december        VOC-mentaliteit

Wat hebben volksverhuizers van vòòr de moderne telecommunicatiemiddelen leeuwenmoed getoond om de wereldzeeën te bevaren. Het onbekende tegemoet. Ondanks de onzekerheid die ze zichzelf en hun naasten aandeden stegen zij boven zichzelf uit. Een 19-jarige die heden ten dage het luchtruim kiest, zonder bekenden, om een half jaar in Australië te werken en te reizen staat op zijn manier in die traditie. Ervaar ik als vader althans toch wel zo. Om eerlijk te zijn.
Eerder deed zijn oudere zus iets vergelijkbaars richting de Verenigde Staten.
Reikhalzend keken we dan ook uit naar een eerste teken van leven, hetzij vanuit tussenstop HongKong, dan wel de uiteindelijke bestemming Sydney. Vannacht was het zover. Een mailbericht en de eerste post op zijn weblog. Hartstikke enthousiast, onder meer over de inktvis in HongKong… (onder het motto “I’ve to live the adventure right!”), en de Canadese en Italiaanse roommates in het hostel in Sydney…
Mijn zoon mag zich op school dan wel hebben laten leiden door ‘een 6-jes-mentaliteit’, met zijn VOC-instelling zit het wel goed. Nader beschouwd zit het bij de MP precies omgekeerd. Die heeft nimmer geleden onder de door hem verfoeide ‘6-jes-mentaliteit’, maar de ware VOC-instelling is hem volkomen vreemd. Omringd door vriendjes en vertrouwelingen, valt zijn gebrek aan durf en leiderschap pijnlijk op. Zijn overreactie op de ‘onthulling’ inzake het ‘Irak-dossier’ van de uitmuntende diplomaat en bewindsman Ben Bot is tekenend. Wat een bang mannetje. Ik dank mijn kinderen met terugwerkende kracht voor al die keren dat ze mij hebben tegengesproken en we er samen uit moesten zien te komen…. Dat was wederkerig vormend!

11 december     Down Under

Welaan, het besef van ouder worden dringt zich in elk geval aan een mens op, als kinderen hun zelfstandige schreden zetten in de buitenwereld. Uiteindelijk doe je het daarvoor, verstandelijk beredeneerd, maar als het zover is, speelt er meer voor wie het een plaats moet geven. Vanmorgen is er weer één voor bepaalde tijd naar het buitenland vertrokken. Australië.
Alsof je een emmer leeggiet. Maar er is de maanden sinds dit plan rees nauwelijks iemand geweest die niet reageerde met “O daar is mijn .. (volgt kennis, buurman, familielid etc. etc.) ook (geweest).” Backpacken. De gewoonste zaak van de wereld….
Doris Lessing heeft in haar dankwoord voor de toegekende Nobelprijs voor Literatuur geponeerd, “dat internet een hele generatie de leegte insleurt.” Dat risico is levensgroot. Vooral als jonge mensen geen ankerpunten mee krijgen Een geestelijk backpack missen zogezegd.
Of men de wijde wereld fysiek of via cyberspace intrekt, die kant moet het toch op. We combineren beide: via zijn eigen reisweb kunnen we dagelijks communiceren en foto’s van de oudste zoon bekijken.
In mijn 6e klas lagere school ging vriendje Tonnie de Vos met het hele gezin naar Australië. Dat bracht destijds de beleving “die zien we nooit meer terug…’. Als ik terug kon naar 1970 en daar vertellen hoe iemand 35 jaar later naar Oz vertrekt, zou men mij voor een ‘verward marsmannetje’ houden. Toch?
Ja, ik ben al een stuk ouder geworden.

10 december     dag van de mensenrechten

Europa moet niet “neo-kolonialistisch” doen door Mugabe aan te spreken op het systematisch schenden van mensenrechten. Aldus de verzamelde regeringsleiders van de Afrikaanse Unie. Zuid- Afrika’s Mbeki voorop. Vandaag schrijft Hirsi Ali – ik kritiseerde haar veelvuldig via dit blog – in de Volkskrant zo weinig te merken van de ‘gematigde moslims’ bij al die schendingen van mensenrechten door moslimstaten.
Het vasthouden aan de universaliteit van mensenrechten, wordt steeds meer openlijk afgevallen.
Al 25 jaar ben ik donateur van Amnesty International. Ik werd daar voor bedankt door directeur Nazarski in een brief, deze zomer. Ik schreef hem terug om te bedanken en kritiek te leveren op een godslasterlijk stuk van Arnon Grünberg in hun blad ‘Wordt Vervolgd’. Ik kreeg na maanden – met excuus dat de brief was blijven liggen… - een antwoord van de hoofdredacteur van ‘Wordt Vervolgd’. Ik nam daar geen genoegen mee en schreef Nazarski opnieuw. Maanden geleden. Nimmer enige reactie.
En dat is de organisatie die oproept brieven te schrijven voor gewetensgevangenen… Althans de Nederlandse tak.
Gaat men na zijn 50e alles steeds somberder beschouwen……??

8 december    “Oudere jaagt erfenis er door”

Een fraaie opening van dagblad Trouw hedenochtend. Spending my children’s heritage. Dat is wat de doelgroep (50-65 jarigen) onderscheidt van vorige lichtingen. Net toegetreden tot deze kring, voel ik me zeer aangesproken. Alhoewel de term ‘er door jagen’ iets van ‘jatten’ in zich draagt, wat ik buitengewoon misplaatst vind. Ik kwam er op een gegeven ogenblik achter dat geld nalaten aan het nageslacht, helemaal niet kan met de wijze waarop ik mijn oudedagsvoorziening vormgeef. Vervolgens was het niet moeilijk om te bedenken dat ik dat ook helemaal niet moet willen. Geld nalaten stamt uit de tijd dat je wenste dat je kinderen het later materieel beter zouden krijgen. Tegenwoordig wijst alles er op dat zij meer behoefte hebben aan een beter welzijn. Met de voortzetting van ‘Kyoto’ wil het momenteel op ‘Bali’ en in het dagelijks leven immers niet erg vlotten. Nog er van afgezien dat individuele keuzevrijheid tegenwoordig als hoogste goed geldt. Ik bedoel maar, ik ben nog van de generatie die geen drumstel kreeg omdat er èn geen geld, èn geen ruimte voor was in huis. Nu zijn beide er, krijgen ze er één, maar laten het even snel weer achter zich.
Het kost moeite genoeg om vier kinderen ideeën mee te geven. Dat is al een lifetime-opgave en biedt hen meer dan geld!
Mijn schoonouders – van de voor-oorlogse generatie – combineren overigens het beste van twee werelden. Wat er voor de (klein)kinderen beschikbaar is, spenderen ze bij leven. Want: “Wij geven liever iets met een warme, dan met een koude hand…”

7 december            De wereld draait door..

Maar soms even niet. Een paar dagen grieperige verkoudheid dwingt een mens tot een lager tempo. Dichterbij het besef dat gezondheid gegeven is. En dat onze dagelijkse manier van leven, onthaasten niet vanzelf in zich draagt…. Daar moeten we soms toe worden gedwongen. Dat hoeft niet perse door ziek te worden. Contact onderhouden met Nederlanders in den vreemde draagt er ook zeer aan bij. In het zoveel tragere Afrika bijvoorbeeld…. Zo bracht de afgelopen week het zendingsproject in KwaZulu-Natal weer in beeld waar we vorig jaar zomer met lokale mensen een kerkgebouwtje hebben gerealiseerd. Nu was er de mogelijkheid om ds. Riens de Haan in de gelegenheid te stellen de inventaris te financieren van een nieuw aidskliniekje. (Over gezondheid en onthaasten gesproken…)
Ook valt er veel te leren en genieten van de aansprekende reisverhalen van Jan en Truus Smit. De voormalige Delfzijlster CDA-fractievoorzitter en echtgenote verblijven al enkele maanden in Ethiopië in verband met een educatief project. Afspraken niet nagekomen? “Madam, this is Africa”….

5 december      Niet ideeën, the medium is the message

Vaste lezers van mijn log, kijken alweer (reikhalzend??) uit naar mijn laatste column, steevast gewijd aan de malle-lijstjes-manie die in de decembermaand een hoge vlucht neemt. Ik deed daar de afgelopen jaren aan mee, door een eigen politicus-van-het-jaar te kiezen. Zoals de parlementaire pers gebruikelijk was te doen.
Het was een kwestie van tijd dat deze ‘grap’, een serieuze bedreiging voor het eigenlijke Stemrecht gaat worden: de inwoners van Nederland kunnen nu hun politicus-van-het-jaar kiezen.
Een partij als het CDA maakt zich oprecht zorgen dat deze ‘poll’ aan hun iconen voorbij gaat. De leden ontvingen van de huidige nazaat van – beoogd staatssecretaris – Jack de Vries dit bericht:

Onderwerp: Politicus van het jaar

Geacht CDA-lid,

Wie vindt u de beste politicus van 2007? In het verleden bepaalde de parlementaire
pers de keuze, maar nu kunt u ook meebeslissen. Wie is volgens u de opvolger van
Marijnissen, Donner en Rouvoet? De stemmen van de vakjury (de pers) en het publiek wegen even zwaar. Op de site van de NOS kunt u uw stem uitbrengen op uw favoriete politicus van dit jaar: http://cgi.nos.nl/cgi/politicus2007/.

Op dit moment staan er nog geen CDA'ers in de top-5:
1. Bas van der Vlies (SGP)
2. Geert Wilders (PVV)
3. Rita Verdonk (Fractie Verdonk)
4. Kees van der Staaij (SGP)
5. Henk Kamp (VVD)

U kunt zelf bepalen wie de politicus van 2007 wordt!

Veel succes bij het bepalen van uw keuze!

Michael Sijbom
Hoofd communicatie

3 december       Atheïstische dominee publiceert boek.

Zolang ze over je berichten ben je springlevend. En het verkoopt ook nog.
Meer ‘onthullingen’ die het begin november goed zouden doen:
Ex-profvoetballer: “Ik was korfballer in het diepst van mijn gedachten…”
Voormalig PvdA-premier: “In wezen was ik er altijd al op uit om tussen de graaiende top van het bedrijfsleven te geraken.”
Jean Marie LePen: “Ik ben een witte neger.”
Man tot psychiater: “Ik ben Napoleon.”
Mladic: “Mijn vader was Kroaat”
“Travestiet blijkt vrouw.”
“Imam prijst worsten van de HEMA als de sappigste.”
Jaroslav Kazscynski: “Ich bin ein Berliner.”
“Pornoster wordt CU-raadslid.”
“Hugo Chavéz vraagt Greencard aan.”
Dagboek van Rembrandt ontdekt: “Ik rotzooi maar wat ‘an.”

Minister van Verkeer: "Ik reis altijd met de trein."

"Jan Marijnissen blijkt van adel."
(..)

30 november          Trojka hier, trojka daar….  

Als mensen in Nederland iets buitenissigs willen aanduiden, is een relatie met Groningen gauw gelegd. Het accent van zuster Klivia in Annie M.G. Schmidts’ ‘Ja zuster, Nee zuster’ is volgens mij niet voor niks een soortement Gronings. De connotatie ‘ver weg’ voelt elke Nederlander moeiteloos aan. Tijdens mijn contacten in het land hoor ik een verwijzing naar ‘Groningen’ zeer regelmatig als metafoor om afstand aan te duiden.
Van nature ligt dat geïsoleerde de Groninger wel: ‘Groningen, love it or leave it’ doet het als VVV-sticker niet voor niks heel best.
Het pleidooi voor een zweeftrein zal voor de gemiddelde Nederlander dan ook vooral worden geïnterpreteerd als een Noordelijke poging om die afstand naar “daar waar het echt gebeurt” te overbruggen. En als dat vele miljarden moet kosten, wordt dat al even snel gezien als weggegooid geld: een lijn vanuit ‘niks’ naar ‘alles’.
Het was dan ook een sterk argument, om te laten zien dat de zweeftrein als nieuwe technologie, de internationale positie van Nederland zou moeten versterken, door een lijn te bepleiten tussen Hamburg en de randstad. Mogelijk en bij voorkeur nog verder naar Berlijn. Dat was de aanvankelijke inzet. Gesterkt door de lobby van Siemens die Duitse technologie aan de man wil brengen. Met Groningen als halteplaats zou dat de gewenste aantakking van Noord-Nederland geven op het Europese hoge-snelheidssysteem. Het hadden dan ook de burgemeesters van Hamburg en Bremen moeten zijn die de Tweede Kamer trachtten te overtuigen. Vergezeld van de minister-president van Niedersachsen. Die bestuurt over meer grondgebied en inwoners dan Jan Peter Balkenende…
Nu stond daar Hans Haerckens.
Hans wie? De voorman van NCW-Noord, in de steek gelaten door de drie CdK’s die hem als kompanen de afgelopen jaren vergezelden in hun opzichtige, maar vooral ineffectieve acties richting Den Haag. Sinds de Duitsers weigeren hun deel van de lijn te concretiseren, had het Noordelijk pleidooi zich op hen moeten richten. De acties in Den Haag, ondersteund met ambtenaren die er vrij voor kregen (..),waren er niet meer dan de 13 in een dozijn die ze daar als folklore dagelijks ontvangen. Goed beschouwd hadden ze feitelijk slechts ten doel om, voor een heleboel (noordelijk) gemeenschapsgeld, het persoonlijk imago van deze heren te dienen.
Wat heeft het Noorden zichzelf in de voet geschoten met de mislukte lobby voor een zweeftrein. Immers nu het een faliekante mislukking is geworden, voor de landelijke kranten overwegend amper een bericht waard, is dat beeld van ‘ver weg’ alleen maar bevestigd.

29 november      dominee is ook koopman

Over de jongste zoon gesproken, de opvoeding mag grotendeels nu al als geslaagd worden beschouwd… Hij heeft inmiddels genoeg naastenliefde en rentmeesterschap in zijn geestelijke bagage opgeslagen, om onlangs in actie te komen na het zien van een tv-spot van het WNF. De ontluistering van het oerwoud, de intens treurige blik van een orang oetang en nog zo wat binnenkomers, waren aanleiding om naar het chequeboek te grijpen en het getoonde nummer te bellen. De slogan “Voor twee euro per maand helpt u ons” gaf de doorslag, dat leek een overkomelijk bedrag. De vraag hoe hij het moest aanpakken beantwoordde ik slechts met “dat hoor je wel. Ze zijn allang blij met je belletje.”

En zo ging het. De WNF-dame was geïnteresseerd in de tv-zender waarop hij de commercial gezien had (National Geographic) en informeerde naar het bedrag dat ze moest noteren. Lichte twijfel klonk door in de reactie:

“Maar het ging toch om 2 euro per maand?”
Dat klopte exact, maar het mocht ook een ander bedrag zijn.
Kijk en toen herkende ik het welopgevoede kind van deze tijd.
“O, doe dan maar 1,50 per maand…”
Gaaf!
Alleen bleek dat niet de bedoeling.... met een ander bedrag bedoelde de dame een hoger bedrag…
“O, dan hou ik het op twee euro.”

We mogen tenslotte dan wel christelijk zijn, en dus niet van de wereld, maar we zijn wel in de wereld!

28 november               Het speelkwartier voorbij

Twee weken geleden keerde de jongste zoon met zichtbaar enthousiasme terug uit school. Zwieriger dan normaal werd de fiets tegen het venster geplaatst en een opgetogen gezicht begeleidde een naast het hoofd ronddraaiende gebalde vuist… Zijn grootmoeder – nog hier omdat ze de dag ervoor een vijftig jarig kind in de armen sloot – en ik, concludeerden eensluidend: die heeft een voldoende te pakken.
Reeds vanuit de hal klonk ons een yell tegemoet: “min-der-u-rèn, min-der-u-rèn…” Vervolgens kregen we in geuren en kleuren verslag van de wilde staking, waarin zijn middelbare school was voorgegaan. Zoals hij als brugklasser al vooraan stond bij het sneeuwballengevecht tegen het nabijgelegen gymnasium, had hij vanzelfsprekend ook niets gemist van de gebeurtenissen van die dag.

Een levendig ooggetuigenverslag werd ons opgedist, waarbij mijn moeder met enige wijze opmerkingen probeerde een en ander in een breder perspectief te plaatsen. Ik heb dat hier en daar ondersteund, maar genoot bovenal van het verhaal.
De volgende dag ontvingen we een brief van de schoolleiding, die de leerlingen prees om het gebruik maken van het recht op vrije meningsuiting. De enkele uitwassen door brandjes werden weliswaar betreurd, maar dat was niet te herleiden tot leerlingen van het Augustinus.
Inmiddels hebben de acties her en der navolging gekregen. De inhoud is volledig naar de achtergrond gedrongen, getuige het verslag van hernieuwde ‘demonstraties’ in Amsterdam in dagblad De Pers, dat gisteren opende met “Niks scholieren, gewoon schorem”. Temidden van het spoor van vernielingen, een verslag van leerlingen van gymnasium het Cygnus, die door VMBO’ers waren afgetuigt. Een groep die naar ik mag begrijpen, helemaal niks met de lesurennorm van 1040 van doen heeft.
Enfin, vandaag weer een brief van de schoolleiding. Het gevolg geven aan de eventuele oproep voor een landelijke staking in Den Haag a.s. vrijdag, zal door hen worden opgevat als spijbelen. Reden: de politiek heeft het signaal opgepakt; de staatssecretaris heeft een versoepeling van de klokuren aangekondigd en er wordt vandaag een spoeddebat gehouden in de Tweede Kamer. Alleen als leerlingen een door ouders ondertekende brief met toestemming kunnen tonen, zal afwezigheid niet “met passende maatregelen” tegemoet worden getreden…..
Zo’n praktijkles ‘democratische vorming’ is waardevoller dan een jaargang lessen maatschappijleer!

24 november        ook de streken van de vos beklijven niet

Plotsklaps kunnen afzonderlijke brokjes memorie, zomaar als een jigsaw-puzzle samenvallen.
Opeens was daar de gelijkenis: Wiegel bepleit het opgaan van de VVD in een brede Liberale beweging. Nu hij zijn gezag er kwijt is, mag die club opgaan in een groter geheel. E.e.a. moet worden voorbereid, aldus het voormalig orakel uit Diever, door een commissie van “oude rotten” en jonge enthousiastelingen.
Genereus stelt hij alvast zijn eigen persoon beschikbaar….
Nooit premier willen worden; al tientallen jaren de ongevraagde coach langs de lijn. Totdat.. totdat blijkt dat zowel de rol van oude rot, als die van nar betekenisloos is geworden…. Er wordt niet meer geluisterd. Wanneer was je ook alweer oud? Precies, als je overal een mening over hebt, maar niemand er meer naar vraagt.
Naadloos valt het ‘oog’ van dit ‘stukje’ in de ‘uitstulping’ van dat andere, dat stukje Johan Cruyff: Wiegel is de Johan Cruyff in de nationale politiek. En Johan is de Wiegel van het Nederlandse voetbal: nooit bondscoach willen worden; bedanken voor het nationaal elftal als het er op aan kwam; geen andere talenten naast je kunnen verdragen: Jan van Beveren – beste lijnkeeper ooit – voorop.
Foppe de Haan durfde hem tegen te spreken; prompt beweerde der Johan dat de cupwedstrijd van Getafe belangrijker was dan de finale van het Jeugd-EK in Groningen….

Nog vraagt men hem naar zijn mening….. Bij de NOS, waar ze de voetbalrechten zijn kwijtgeraakt en teren op een ook al vervlogen monopolie.

23 november            Overnamebod

Gisteren passeerde ik hem nog, de Grolschfabriek langs de Westelijke ringweg tegen het dorp Usselo aan, op de weg naar Boekelo. Geen vlaggen van SABMiller te bekennen. Niet raar natuurlijk want het familiewapen van de familie De Groen werd er ook nimmer aanschouwd.
“Grolsch was van ons”, schreef onder meer Bert Wagendorp in De Volkskrant. De in Groenlo (Achterhoek) geboren columnist, liet weten dat hij enkele jaren geleden een Grolsch-boycot had ingesteld, na de verhuizing naar Enschede (Twente). Kun je nagaan welk een vervreemding zich thans in het oosten des lands van de mensen meester maakt: vakmanschap komt onder Zuid-Afrikaans beheer…
Wagendorp meldt niet dat – naast Groenlo – Grolsch al heel lang ook in Enschede gebrouwen werd. Aan de Moutstraat in de wijk Deppenbroek. Na mijn eindexamen bracht ik er in 1976 de post rond. De woningen keken er tegen de blinde fabrieksmuur aan, immer omringd door geur van de benodigde grondstoffen. Het kwam me voor dat de bewoners die zelf niet meer vernamen. Maar ook zonder die bevestiging vertrouwde een ieder daar er op, dat men Grolsch kon blijven drinken, in plaats van bier.
“Grolsch was van ons” verwoordt de hang naar het vertrouwde, tot uiting komend in een voorkeur voor het ‘eigen’ bier, juist tijdens verblijf buiten de thuisregio. Dat gevoel van bevestiging, als een personage in een Grisham-thriller een Grolsch bestelt, ergens in het zuiden van de Verenigde Staten…. (Ongetwijfeld het gevolg van een commerciële transactie tussen brouwer en uitgever, maar dat kan niks verschelen.)

Wat sas as dös was kaans: Van Heek, Jannink, Menco, Scholten, Stork, De Groen: ’t Hoes is van mie, mer ’t wief hef ’n slöttel.....

20 november   “Nederland is schoner geworden. Met name water en lucht.”

Deze passage uit een Lubberiaanse troonrede dateert alweer van vele jaren her. Hij leidde tot een uitgebreid publiek debat over de vraag of dit volksverlakkerij was of ontleend aan feiten.
Twee dagen reizen door Midden-Nederland drukt een mens nog eens met de neus op de feiten: Nederland raakt daar vol. Ik zag 5-baans wegen in aanleg; identieke industrieterreinen oprukken en ongebreidelde Vinex-wijken grasland opslokken. Het Financieel Dagblad publiceert vandaag de uitkomst van een scenariostudie van Verkeer & Waterstaat: de één kost ruim 5 miljard, de ander 8 komma-zoveel-miljard… In beide gevallen moet er fors asfalt bij, naast prijsbeleid (de kilometerheffing). Alleen het laatste scenario zou de welvaart doen toenemen. ( “In het scenario met de laagste groei van de mobiliteit wegen de maatschappelijke baten ruwweg op tegen de kosten.”)
We hebben behoefte aan een eenduidige definitie van welvaart. Wordt die bij V&W gedicteerd door strikt economische variabelen, en moeten we voor schone lucht, water, ruimte de scenariostudies van andere departementen raadplegen?
En wat verstaan de "boze Staten" van het (nog) dunbevolkte Groningen er onder?

17 november      Het Wespennest (slot)
De wespen waren niet voor één gat te vangen…. Ze groeven een weg door de bult zand en verschaften zich aldus nieuwe toegang. Korrel na korrel…. onbaatzuchtig tot in hun diepste zijn, zich ten dienste stellend aan het geheel…. Een leven gedurende slechts drie seizoenen, volledig ondergeschikt aan het voortleven van de soort.
Dat moeten wij mensen niet willen, werken, werken en nog eens werken….wij aarden immers zo geheel anders dan de wesp. Maar juist daardoor, omdàt we verschillen, hoeven we elkaar ook niet in de weg te zitten. Waar de wil er is om je in hen te verdiepen, kan die weg gevonden worden.
Nu is het stil om de kloostermoppen achter in de tuin. Laatstelijk vloog er af en toe een enkele wesp moeizaam in en uit, sommigen met iets wits tussen de poten. Larven waarschijnlijk, die in veiligheid werden gebracht om de winter te overleven – als de graankorrel die sterft om nieuw leven voort te brengen. Volgend voorjaar, op een andere plek, zelfde ecosysteem, planeet Aarde, Melkweg, somewhere out there…

----

Voor de Zuiderzeelijn, gepland tussen Randstad en de Roodste contreien van de natie, reserveerde een kabinet zonder PvdA 3 miljard. In de combinatie met de PvdA worden het ding en geld geschrapt.....

15 november   De groten der Aarde (slot)

Aansluitend was er hectiek tijdens een persconferentie met internationale pers en het NOS-journaal, waarop Kozyrev vragen beantwoordde over de oorlog in Joegoslavië. Ik fungeerde daar als voorzitter… en waande me Kuifje, de jonge reporter….
Tussen de middag lunchten we in de oude raadszaal, waar ook vertegenwoordigers van de stedenband Groningen- Moermansk aanwezig waren; onder hen voormalig IKV-voorzitter Ben ter Veer. Daar ontstond een zeer vriendschappelijke sfeer, hartelijkheid en persoonlijke attentie. Dat kwam scherp tot uiting bij de ontvangst op het provinciehuis. Tijdens de oversteek met dhr. Kozyrev over de Grote Markt, vertrouwde ik hem het één en ander toe over de delicate verhouding tussen Stad en Ommeland. CdK Vonhoff, pontificaal gnuivend wachtend onder een levensgrote Russische en Groninger-vlag, wilde Kozyrev met zijn handdruk meteen naar binnen trekken. Die hield echter stil en sprak uitnodigend: “Won’t you meet my friends?”. Waarop Vonhoff met zichtbare tegenzin mij en de meegekomen ambtelijke ondersteuning wel een hand moest geven….
De afsluiting was een bezoek aan het gloednieuwe Gasunie-kantoor, waar de hoofddirectie onder aanvoering van George Verberg zijn uiterste best deed om de verhouding tussen het “nederig kleine” Gasunie en het “immens-grote” Gazprom te optimaliseren. Wie weet heeft dat nog mede een kiem gelegd voor het opbloeien van de verhouding die vorige week zijn beslag kreeg.
Een bijzondere herinnering aan een unieke samenloop van mensen en omstandigheden.
Later dat jaar beleefde Kozyrev van zeer nabij het historische resultaat mee van de Palestijns-Israëlische toenadering. Op het bordes van het Witte Huis staat 'ie hier helemaal links in het rijtje beroemdheden.

14 november 2007        1.45u

Ach wat zal ik er van zeggen... je bent (pas) oud als je overal een mening over hebt, maar niemand er meer naar vraagt......

13 november    De groten der aarde (3)

Via actieve bemiddeling door de Russische ambassade kregen we gedaan dat Kozyrev direct na de koffie op paleis Noordeinde werd ingevlogen op Groningen-airport-Eelde. Daar ving ik hem – bij ontstentenis van burgemeester Ouwerkerk, op onderaan de vliegtuigtrap, in gezelschap van luchthavendirecteur Fred van der Werff, die hem met een airport-stropdas verwelkomde. In vliegende vaart reden we – nog gescheiden – in twee auto’s naar de Grote Markt, waar de massa’s dromden. Het was een dinsdag, ...marktdag.
Kozyrev had het goed uitgekiend. In het kader van een culturele uitwisseling verbleef een Moermansks-kinderkoor in de stad. Dat zorgde voor een Amerikaans-aandoende verkiezingsentourage in de ontvangsthal van het stadhuis, waar de Moermanski-televishon aan één stuk door plaatjes bleef schieten, die in kiesdistrict Moersmansk hun uitwerking niet zullen hebben gemist….
--

ps n.a.v. mijn blogje op 5 november 'Dat is voetbal': Fred Rutten trainer van FC Twente laat zien dat ook in het voetbal zwendel gewoon zwendel mag heten!

12 november       Verjaardag Neil Young

The dinosaur of rock 'roll wordt alweer 62 (Toronto, Canada, 12.11.'45).

A Long Walk Home.....

----

De groten der aarde (2)
Via de portefeuille Stedenbanden maakte ik enkele boeiende reizen. Vanzelfsprekend als bijdrage aan de wereldvrede in het algemeen en de specifieke belangen van Groningen in het bijzonder…. (Toen twee jaar geleden een provinciaal-Groningse delegatie naar China afreisde en ik een provinciaal ambtenaar bedrijfscontacten-sinds-20-jaar de vraag naar het oogmerk ervan aan de meegereisde RTVNoord-verslaggever hoorde beantwoorden met “Om de provincie Groningen op de kaart te zetten”, dacht ik ‘Kijk dat bedoel ik maar’…..)
De meest boeiende ontvangst, ten stadhuize alhier, was die van de heer Kozyrev, minister van Buitenlandse Zaken van Rusland. Onder Boris Jeltsin maakte hij de eerste stappen in het post-communistische tijdperk mee. Het geval wilde dat zijn kiesdistrict de regio Moermansk was, destijds sinds een jaar of vijf Groningens’ zusterstad.
De oorlog in ex-Joegoslavië woedde in alle hevigheid en was wereldnieuws. De Contactgroep waarin o.a. de VS en Rusland overlegden over een interventie, kwam in de marge van een NAVO-vergadering in Den Haag bijéén. Op dag één vergaderde de Contactgroep, gevolgd door een tweedaagse van de NAVO. De tweede NAVO-dag zouden de leden van de Contactgroep als gast bijwonen. Kozyrev had dus van zijn drie dagen in Nederland de middelste over…..

11 november   ...is de dag...

Sint Maarten deelde zijn mantel met een bedelaar. In die traditie komen kinderen zingend aan de deur. Wie niet opendoet krijgt ook wat te horen: Hier woont juffrouw kikkerbil, die ons weer niets geven wil.

Nederlandse cultuur, die steeds meer folklore wordt??

10 november      De groten der aarde (1)

Ruim 15 jaren zijn verstreken sinds de tijd waarin ik Jan Peter Balkenende leerde kennen. Noest medewerker van het wetenschappelijk instituut van het CDA. We maakten deel uit van een groepje ‘jonge Turken’ dat vrije tijd stak in het bestuderen van ingewikkelde thema’s als de individualisering van het belastingstelsel. En hoe dat een christen-democratische invulling zou moeten krijgen. Mogelijk dat we het ook over het zorgstelsel van de toekomst hadden, want Ab Klink maakte er ook deel van uit.
Iemand uit je jonge jaren kan een sportster worden of minister-president, maar je blijft diegene toch primair zien door je bril van toen. Altijd als ik onze MP zie figureren in gezelschap van de groten der aarde, zie ik die nijvere jongeman van destijds. Maar hij is onmiskenbaar gegroeid en slaat zich er goed doorheen. Zoals van de week in het Kremlin, waar hij als ware navolger van Colijn, de Nederlandse belangen op het gebied van natuurlijke hulpbronnen veilig wist te stellen. We mochten uit zijn toelichting begrijpen dat hij president Putin goed heeft leren kennen. Mooi is dat. Naast de functie die ze vervullen blijven het immers mensen van vlees en bloed die elkaar door de jaren heen ontmoeten, waarbij los van de directe belangen, een persoonlijke klik kan ontstaan.
Op het kruispunt van Gasunie en Gazprom heb ik zelf ook eens zoiets ervaren….. In 1993, als ‘wethouder van buitenlandse zaken’….

9 november  Het Wespennest (7)

Die vijandbeelden missen hun uitwerking niet. Ook niet ten onzent. Mijn pleidooi voor een vreedzame co-existentie tussen Westerinks en wesp beklijfde niet. Men kan ook stellen dat de opvoeding mislukt is, feit is dat ik op enig moment bij thuiskomst via de brandgang en de poort, de toegang tot het wespennest overdekt zag met een hoop zand. Dolende wespen daar omheen zoemend. Vertwijfeld over wat hen te doen stond. Toen ik verhaal ging halen bleek dat beide zonen in een onbewaakt ogenblik, het zaad van vijandschap tot ontkieming hadden gebracht. Er was water, vuur en wat niet al aan te pas gekomen…..

----

Merkenswürdiger fünfziger......

7 november     Panta Rhei

Voor mijn werkzaamheden in de eerstelijnszorg kom ik in het ganse land. Eén van de opmerkelijkste ontwikkelingen van de laatste jaren is dat dankzij de welvaart, mensen zo ongezond eten dat ze overgewicht vergaren. Diabetes, hart- en vaatziekten hebben zich onder die omstandigheden tot volksziekten kunnen ontwikkelen. Niet alleen verlaagt dat het welzijn, omdat men de maatschappij erdoor op kosten jaagt vermindert ook diezelfde welvaart, waardoor de overheid belang hecht aan het subsidieren van beweegprogramma’s: de huisarts schrijft geen medicatie tegen hoge bloeddruk voor, maar verwijst naar beweegprogramma’s om de oorzaak, overgewicht, weg te nemen. Dat werk.
In korte tijd stuitte ik op drie lokale acties voor meer bewegen. Ze tooiden zich met het respectievelijke motto ‘Fit, no Fat’, ‘Big Move’ en ‘Be Slim’.
De definitieve vermagering van het Nederlands is daarmee alvast dichterbij gebracht!

5 november       Koe(man)-handelen

Ter verklaring, werd de zinsnede "Dat is voetbal." meermalen gebezigd de afgelopen weken. Wat in het normale dagelijks leven contractbreuk heet werd afgedaan met “Dat is voetbal.”
Ik zou dat willen amenderen naar tsja, dat is profvoetbal… en wel hierom:
Zaterdag arriveerde ik laat bij een wedstrijd van 14 en 15-jarigen. De bezoekende partij werd gecoacht door twee man. Zij speelden een variant op 'vadertje en moedertje': profvoetballertje. Hun outfit was er naar en elke actie van hun spelers werd becommentarieerd. Vooral als er iets niet naar hun zin verliep. Een gemiste kans leidde tot een trap tegen de omheining; gezicht vol gesuggereerde wanhoop. Foeterend kwam de ander de dug out uitrennen vanwege onachtzaamheid van een kind in een verdedigende positie. Hij vloekte er bij.
Daar sta je dan. Net gearriveerd. Je mond houden of niet? De ‘coach’ naast de dug out was amper 20; zijn kompaan op de bank in de 30. Ze spraken ABN; hun spelers zagen roomblank.
“Gaan ze van vloeken beter voetballen?”
De jonge gast keek om; niet-begrijpend.
“Wat?”
“Of ze van vloeken beter gaan voetballen!”
In de grimas op het gezicht dat me aankeek, lag een mengeling verborgen van verbazing, afschuw, onbegrip en ongeloof. Als ik gedachten moest raden, dan lag hier iemand in tweestrijd: “Ga ik schelden”, of “Daar heb je de lokale gekke Gerrit… heb ik weer.”
Hij wendde het hoofd af zonder een woord. De bankzitter negeerde me helemaal.
Vijf minuten verstreken tot de rust.
Ik vroeg iemand naar de stand.
0-4….

Is dat voetbal?

3 november    Drukjacht

Boerendochter Gerda Verburg gaat tegen de wil van de kamermeerderheid overtollige zwijnen afschieten... Als de pareltjes van de Partij voor de Dieren zich er nu maar niet voor gaan werpen...

2 november   Het Wespennest (6)

De NVPB….. er gaat iets unheimisch van die afkorting uit, trachtte ons dit voorjaar reeds een wespenplaag aan te praten. Vorige maand werden zij ontmaskerd. Nico Vonk, directeur van het Kenniscentrum Dierplagen te Wageningen onthulde in het Nederlands Dagblad dat die NVPB “..te voorbarig is geweest. Je kunt een wespenplaag eigenlijk nooit voorspellen.” (..) “Na het zonnige voorjaar kregen we een koude zomer en dat is geen gunstig klimaat voor een wesp.” (..)  “Bij de NVPB was gisteren niemand voor commentaar bereikbaar.”
Tekenend! Deze feiten staan namelijk in de weg aan dit beeld…..
En kijk eens wie ons – in gezelschap van de rat – wordt voorgehouden bij de werving voor de opleiding tot ‘bestrijdingstechnicus’……?????
Verduld als het niet waar is, ik leek een soort samenzwering op het spoor gekomen. Ondersteunt door een tsunami van beelden die vijandschap tussen mens en wesp in stand lijken te moeten houden.

1 november          Treinreizen is heerlijk  

Seldom a dull moment; heel vaak een oefening in verdraagzaamheid.

Vandaag stap ik over in Zwolle. De intercity is zoals gebruikelijk op dit tijdstip afgeladen vol. Ik schuif naast een lezende jongedame. Tegenover haar een slankere uitvoering van hetzelfde species. Zij krijgt een jongeman naast zich. Zwarte punt-schoenen zonder veters. Een korte trendy jas die de hele reis aanblijft. Stropdas. Donker haar, kuif naar rechts. Spits gezicht, sluwe kijk. Hij is het intelligente alter ego van de vader van Marty in Back to the Future.

Nog voor we vertrekken belt hij een kort bevel door: “Bel je me even terug?”

De jonge vrouw naast hem legt haar boek neer; ik wacht geïntrigeerd af. Mijn gedachte aan een eventuele vriendin aan de mobiele andere zijde, roept de vraag op wat die ziet in dit commanderende jongmens.

Het ìs een vriendin. We mogen meeluisteren naar de ervaring, opgedaan in een eerder gevoerd sollicitatiegesprek. Ongegeneerd. Strekking van het verslag is dat het jongmens in dubio verkeerd. Hij wekt de indruk vooral soeverein te willen uitstralen dat zijn gesprekspartner de vragende partij is. Afrondend geeft hij te kennen dat hij de vriendin over een uur thuis verwacht. Hij zegt niet van plan te zijn eerst naar zijn eigen huis te gaan en dan nog naar het hare.

Dan gaan telefoon neer en oordoppen in.

Ik verdiep me ondertussen in de krant. Af en toe tuur ik er langsheen om het jongmens nader te doorgronden. De prachtige bruine kijkers naast hem maken duidelijk het vlerkerig gedrag maar niks te vinden. Niemand zegt iets. Ter hoogte van Hoogeveen word ik zelf gebeld. Iemand wil een afspraak bevestigen. Zoals gebruikelijk spreek ik met afgewend hoofd, op discrete toon.

De reebruin-ogige reikt vòòr Assen naar de tas boven haar hoofd om haar piepende mobiele te bedaren. Daarbij ontbloot de buik rond de navel… een heel eind boven de broekriem. Die grenst de bovenste rand van een tatoeage af, wat de vraag oproept hoe ver die wel niet doorloopt…

Maar dat terzijde. Ze meldt degene die haar belt dat ze in een overvolle trein zit en dat ze later weer zal bellen. Een duidelijke hint. Dat mag ook wel, want kuifje naast haar heeft daarvòòr zijn toekomstige baas aan de lijn gehad. Althans, zo noemt hij hem als hij later zijn vriendin weer belt. Thijs, zo heet de baas, vraagt of hij het aanbod aanneemt. Niet dat wij dat konden horen, dat vernamen we uit het telefonische verslag aan de vriendin. Van de terughoudendheid die naar haar aanvankelijk nog werd uitgestraald, krijgt Thijs niks mee: het aanbod wordt ter plekke aanvaard. Op 1 februari is de dag want er moet eerst verhuist worden. Van Groningen naar Amsterdam.

Kuifje noteert nog het telefoonnummer van Klaartje. Die moet hij zijn acceptatie bevestigen. Haar volledige naam en telefoonnummer worden luid herhaald, en zijn makkelijk te onthouden. Ik weersta de verleiding om ze te publiceren. Uit discretie. Overigens gaat Martijn v.d. V. – hij heeft zijn naam inmiddels volledig aan de coupé bekend gemaakt – werken bij een gerenommeerd advocatenkantoor, en men weet niet hoe lastig die het een weblogger kunnen maken.

Die wetenschap over de werkgever leid ik af uit het motief dat hij de vriendin noemt voor zijn acceptatie-zonder-bedenktijd: “Ze doen veel cassatie, en dat wil ik nou één keer graag”.

O.k., cassatie is niet weggelegd voor particulieren, dus doen ze zaken voor de Staat. Gerenommeerd dus.

Even later wordt het bedrijf met naam en toenaam genoemd. Zelfs de initialen noem ik hier niet, omdat ingewijden die zo doorgronden.

Een briljante laywer-in-wording is niet zo argeloos dat hem dit overkomt. Ik over-weeg wat ik met de verworven nutteloze kennis zoal zou kunnen doen. Klaartje bellen, en zeggen hoe blij we zijn dat ze ons verlossen van die e... van een Martijn….?? Dit verhaal anoniem opsturen naar GeenStijl.nl…. ??

Martijn roept die gedachten op omdat het luide gepraat voortkwam uit arrogantie; hij had duidelijk schijt aan alles en iedereen om hem heen. Bij Haren begint ‘ie opnieuw. Ik weet genoeg en kijk hem doordringend aan. Dat kan ik eigenlijk best goed. Zijn blik kruist de mijne en – als in een chicken-game – neemt hij het tegen me op. Het duurt seconden totdat hij eieren voor zijn geld kiest, zijn blik wegdraait en naar het balkon vertrekt. Dan pas zie ik dat we in een stilte-coupé zitten…..

Buiten het station zie ik hem nog staan bellen. Ik vraag me af of ik hem moet aanspreken. Dat overwoog ik in de trein al; gewoon de vraag stellen: “Zeg jongeman, lijkt het je niet verstandiger om al die persoonsgegevens niet rond te bazuinen??” Nog los van de onhebbelijkheid en het onfatsoen om mede-reizigers zo te negeren?

Ik doe het niet. Ik meen dat het in dit geval een mission impossible is. Het jongmens ziet in mij ongetwijfeld niet meer dan een epigoon uit een voorbij tijdperk…. Thuis klik ik op de naam van het advocatenkantoor. Die opent in het engels. Wie de teksten in het Nederlands wil lezen moet daarvoor een icoon in de vorm van een Nederlandse vlag aanklikken. Ik laat me niet kennen en lees het engels dat me wordt voorgeschoteld.

Klaartje blijkt Claartje te heten. Een onwaarschijnlijk mooie vrouw met stoer c.v. Het onbereikbare type dat je hooguit als wallpaper op een bureaublad nabij komt…. Als ik op Thijs klik zie ik al mijn vooroordelen bevestigt. De 4 hits brengen bikkels in beeld; c.v.'s van heb ik jou daar. De indruk dringt zich op, dat voor Martijn een grote toekomst in het verschiet ligt.

31 oktober    IDEOLOGIE IS UIT (4)

Zo’n Idee is de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.
Dat klinkt als open deur: daar is toch iedereen voor? Mmmm.
Universeel wil zeggen voor elk mens, ongeacht huidskleur of etnische afkomst. Ook voor wie geboren werd in Darfur, Afghanistan, China…. En integraal zou ik er aan toe willen voegen: nog al wat machthebbers interpreteren of shoppen in de Verklaring rond.
Every man is created equal. Dus ook man en vrouw gelijkwaardig svp.
De Verklaring is ontsproten aan overtuiging. Humanisme met name. Maar de aanhangers van het christelijk geloof kunnen er ook niet omheen. Dat blijkt uit de mate van tegenspraak die een ‘ds.’ Paisley uit protestantse hoek ontmoet. Juist het aanhangen van een levensovertuiging, hetzij humanistisch, hetzij religieus geïnspireerd creëert een extra dimensie: die aanhangers zijn op tegenstrijdigheid met het Idee aanspreekbaar.
Asielzoekers en vluchtelingen bewegen zich wereldwijd naar die landen waar de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens geen dode letter is. Lippendienst wordt er daar aan bewezen, waar Humanisme en de Joods-Christelijke overtuiging geen meerderheid heeft verworven.
Noch afschrijven, noch op één hoop gooien zou ik zeggen. Juist omdàt ideologie uit is!

30 oktober    IDEOLOGIE IS UIT (3)

Een idee vernauwen tot ideologie. Feitelijk is dat wat moslimradicalen doen met ideeën vervat in de Koran. Het is ook wat ‘ds.’ Ian Paisley deed, of zijn navolgers in de protestantse terreurgroepen in Noord-Ierland. Deze voorbeelden inspireren velen tot de gedachte dat geloof en religie niks kan zijn. Met de fototentoonstelling Noorderlicht gooien zij het kind met het badwater op één (mest)hoop.
Randy Newman bezong christelijk geloof als “een leugen”. “Follow the flag, if you can’t believe in something bigger than yourself”, herinner ik me van diens l.p. Sail Away. Maak je los van kadaverdiscipline. Denk zelf! Dat was zijn boodschap halverwege de jaren ’70. Maar was het de bedoeling dat naast het leger, ook politieke partijen, de kerken, vakbonden leeg zouden lopen? Politiek in de pop is tegenwoordig meer een algemene oproep tot vrede geworden (Bono) of tot solidariteit met de derde wereld. (Bob Geldoff) Het is als het hoofd van Bordewijks Klotterbooke, even breed als diep.
Ik waag te betwijfelen of het voldoende is om mensen aan te spreken op een goed gevoel. Is er niet meer worteling voor nodig? Overtuiging? Ik liep nimmer achter een vlag aan, dat vind ik net zo erg als achter een leidspersoon. Maar achter goede ideeën of een Idee aan lopen, beschermt ons tegen de ondraaglijke lichtheid van het bestaan.

27 oktober       IDEOLOGIE IS UIT (2)

Rita Verdonk start een ‘beweging’. Dat klinkt breed, maar is zo smal als de oprichtster zelf: als ze haar nek breekt op het keldertrapje is het met de beweging gedaan. In navolging van leidslieden Wilders en Fortuyn richt mevrouw Verdonk geen partij op waarvan men lid kan worden. Daarmee geeft zij ‘democratie’ een wezenlijk andere inhoud.
Democratische partijvorming in de politiek ontstond vanuit een idee, ontleend aan een maatschappijanalyse. Daarmee ontworstelden burgers zich aan erfelijke en elitaire heersers: absolute vorsten; Bismarck; Franco. Maar dat kon doorslaan naar ideologie: communisme, fascisme, anarchisme. Kenmerkend voor een ideologie is dat het idee de individuele mens opslokt, desnoods met geweld. De communisten vervingen de tsaren, maar hanteerden slechts een andere Knoet: zeggenschap voor de bevolking bleef uit.
Ideeën vernauwen tot ideologie leidt dan ook tot weerzinwekkende gevolgen: de Goelag, Auschwitz, stadsguerilla.
Afwijzing van ideologieën, gaat bij Verdonk over in afwijzing van politieke partijvorming. Wat zij bepleit doet Putin in Rusland. Zij zijn de nieuwe tsaren. Zij is ongeschikt om een foto-tenstoonstelling over het fenomeen ‘politieke partij’ in te richten. Ze zou een zeer eenzijdig beeld laten zien, want zet ze bij de geschiedenis en gooit ze op één hoop.

26 oktober        Het wespennest (5)

Onbekend maakt onbemind. Dat ging voor mij en de wesp langdurig op. Hun grensoverschrijdende invasie bracht me ertoe achteloosheid in te ruilen voor nieuwsgierigheid. In feite stak ik daarmee zelf ook een grens over.
Dat alleen de vrouwtjes steken (dus de helft niet), was kennis die ik aldus vergaarde. En dat ze zich vooral in het najaar opdringen zit zo: de werksters krijgen suiker van hun eigen larven. In augustus geven die echter geen suiker meer en zoeken ze dat op andere plaatsen. Bijvoorbeeld in limonade of andere zoetigheid. Door ze dat op afstand aan te bieden, buiten bereik van onze onder de parasol opgestelde etenswaar, houden wij mensen hen dus van het lijf. Dat type bijvoederen leidt – in tegenstelling tot everzwijnen, niet tot overbevolking. Van wespen zijn er meer of minder door een zachte winter en/of dito voorjaar. Toch blijkt – vooralsnog buiten het gezichtsveld van de Partij voor de Dieren – ook de wesp zich in het schootsveld van jagers te bevinden. Premiejagers namelijk, verenigd in de Nederlandse Vereniging Plaagdiermanagement Bedrijven…..

25 oktober    IDEOLOGIE IS UIT (1)

De betere documentaires vergen een deels nachtelijk bestaan. Deze week nam de NDR in een – ook na 30 jaar – huiveringwekkende thriller, me mee terug naar oktober 1977.
Of moet ik stellen, juist na 30 jaar. Omdat de politiek gemotiveerde terreur van de RAF inmiddels zo ver van ons af staat. De ontvoering van Hans Martinn Schleyer, de moord op de Utrechtse politieagent Arie Kranenburg, de kaping van een Lufthansa-charter met vakantiegangers op Mallorca…. Dat alles om de kopstukken Andreas Baader, Jan Carl Raspe en Gudrun Enslinn vrij te krijgen uit de Stammheim-gevangenis. Na de verijdeling van de kaping door commando’s in Mogadishu, tekenen de drie gevangenen het doodvonnis van de ontvoerde Schleyer door zich van het leven te beroven.
De RAF meende dat “de massa’s” bevrijd moesten worden van het kapitalisme. Niemand die destijds stelde dat hun politieke opvattingen onzinnig waren, omdat hun strijdwijze dat was. Of dat Das Kapital verboden moest worden.
Terreur is nog steeds onder ons. Nu ingegeven door een op godsdienstige motieven gebaseerde bewustzijnsvernauwing. Daaruit wordt wel veelvuldig afgeleid dat de Islam niks kan zijn, en de basis ervoor – de Koran – uitgescheurd c.q. verboden moet worden.
Of erger, dat alle godsdiensten op één hoop geveegd en bijgezet kunnen worden.

22 oktober       1957 Een goed! Bouwjaar

In mijn boekje ga ik in tegen de aanduiding 'Verloren generatie' voor degenen die in 1957 geboren zijn. Met de keuze van Cécilia Sarkozy (12 november) om niet 'de vrouw van' te willen worden, illustreert zij op haar manier het zelfbewustzijn dat ik voor onze lichting claim.

21 oktober  4 Mijl-finish vereeuwigd... 

Nog even na-ijlen....  Klik hier,(helaas is de link per 1.11 uit de lucht gehaald) na 17 seconden reclame, zie je me aan de rechterkant opdoemen; wit shirt, donkere (zwem)broek, (nog) geen gebrek aan Hair.  YES!

20 oktober      Het Wespennest (4)

Mijn pleidooi was dan ook dat wij zouden proberen rekening met elkaar te houden. Als we, met de blik op het nest de pas zouden versnellen, moest dat zonder interferentie kunnen verlopen. Dat ging goed. Slechts de oudste – uitwonende – zoon die het verhaal niet meegekregen had, liep twee steken op toen hij zich achter in de tuin ophield. Dat kan door één exemplaar gebeurd zijn, aangezien wespenangels geen weerhaken hebben, en zij dus niet het leven laten bij een aanval. Bovendien zijn het slechts de vrouwtjes die steken. De lagere school-wijsheid dat ‘jongens net wespen zijn: eerst de steek, dan de bult’ gaat derhalve maar beperkt op.
Ondanks mijn beschermengel-status, werd ik zelf ook de klos. In het voorbij gaan hechtte een holbewoonster zich vast aan mijn sok, en stak toe. Ik moet ook gebeten zijn, want er was eenvoudig een stuk vlees afgerukt. Enkele huisgenoten vonden dat “net goed”. De pijn was dragelijk maar hield dagen aan, zij het dat die gaandeweg overging in een irritante jeuk.
Naarmate de temperaturen daalden en wij meer kleren gingen dragen, namen de aanvalsmogelijkheden af. Al die tijd bleven de wespen een bewonderenswaardige en onnavolgbare ijver aan de dag leggen. Van ochtendgloren tot avondschemer vlogen zij af, en aan. Af, en aan. De vraag rees waartoe hun zwoegen precies diende en ik besloot me nader in hun doen en laten te verdiepen. Ik was al Trots op Mijn Tuin, maar voelde me trotser nu die een heel volk huisvestte.

14 oktober   all time high personal record op 4 mijl!!

Mijn laatste kans om voor mijn 50e mijn p.r. scherper te stellen is geslaagd! Met 80 seconden stelde ik mijn tijd naar beneden bij tot een onwaarschijnlijke 28.33,6

Wie het na wil trekken, klik hier en typ startnummer 9975 in..........................

13 oktober       Nederlandse identiteit

De zoektocht naar de Nederlandse identiteit is ingezet via de historische canon. De daarop van diverse kant ingebrachte amenderingen maakten al duidelijk dat dè Nederlandse identiteit niet bestaat. Prinses Maxíma hoeft over die uitspraak van haar alleen daarom al geen mea culpa uit te spreken, laat staan een mea maxima culpa. Toch is het aardig om bouwstenen aan te dragen; aspecten van Nederlandse identiteit te benoemen.
Op zijn fiets kenmerkt minister Donner Nederlandse identiteit. (ooit volstrekt misplaatst door Hirsi Ali benoemd als identiteitskenmerk voor het Land van Ooit) Ik ben daar althans Nederlands trots op. Niet alleen is het een uiting van de hier ten lande uitgevonden basisregel ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’…, ook drukt het optimisme uit: hier kan iedereen minister worden!

Ik kom daar op door een tafereel van hedenochtend.
Vanwege oudercorvee verbracht ik vanaf 08.00u enkele uren in de kleedgebouwen van de v.v. Helpman. Dorstige kelen laafde ik in de rust met limonade dan wel thee. Plots beende een vader binnen van een bezoekend B1-jeugdelftal. Wij herkenden Ron Jans, gewoon aanwezig, zonder kapsones. Zich voegend naar het geheel.
Het typeert de man, o.k. Maar de man is Nederlander! Op en top.

12 oktober  2007   ....en de Oscar voor de Vrede gaat nààrrr.....

Het Wespennest (3)

Hoewel ik er lange tijd gewoonte van maakte om elke wesp die zich binnen mijn gezichtskring vertoonde van het leven te beroven, claimde ik voor hun nest ruimte bij mijn huisgenoten. Dat hol is tenslotte een natuurlijke plek voor hun al even natuurlijke nesteldrang. Ontsproot ook ons gezin niet aan diezelfde kiem? Ooit genetisch opgeslagen in een virtuele, gemeenschappelijke microbische voorouder?
Weliswaar heeft de zondeval vijandschap gebracht tussen mens en dier, maar verdelging van een wespennest in eigen huis of haard, voelt een stuk rechtmatiger dan in hun eigen hol. Daarbij dient men toch meer het bijbelse visioen op een Nieuw Jeruzalem voor ogen te houden; een nieuw paradijs “waar wolf en lam samen zullen weiden”. (Klik hier voor een nadere overdenking)
Bovendien, mensen die het weten kunnen stellen dat de wesp alleen steekt als die zich belaagd voelt.

10 oktober 2007      city marketing (2)

Precies! Groningen heeft de 4 Mijl. Komend weekeinde is het weer zo ver. Mijn deelname ligt deze editie onder een zware claim….. het is de laatste keer dat ik mee kan doen als pre-vijftiger. Naar het schijnt presteert men na het 50e levensjaar beduidend minder. Ziedaar de uitdaging; ziehier de te kloppen tijd en plaats (791e)..
Mocht u een glimp van me opvangen, en zich afvragen of mijn voorover gebogen loopstijl een teken is van nabije uitputting, dan kan ik u gerust stellen. Van mijn zus leerde ik dat voorover hellen ertoe leidt dat het gewicht van je lichaam in je voordeel gaat werken. Je loopt als het ware achter je zelf aan….

Ps met die glimp pretendeer ik natuurlijk niet een snelheid te ontwikkelen waarbij ik nauwelijks met het blote oog waarneembaar zou zijn….; glimp slaat op de grote massa waarin de ene loper schuil gaat.

Pps Als u Boekelo (gem. Enschede) hoort, zegt u ???????

8 oktober    city marketing...

Sommige middelgrote plaatsen hebben een nationaal sportevenement aan hun naam weten te koppelen.
Zeg Honkbalweek, en u zegt: …..
Zeg Melkhuisje, en u zegt: …..
Zeg FBK-games, en u zegt: …..
Er zijn plaatsnamen die als ik ze hoor vallen, zelfs primair een sportevenement oproepen: Nijmegen; Heerenveen. Voor zo’n grote plaats is dat bijzonder. Van dorpen waarover men buiten dat sportevenement verder nooit iets hoort, spreekt dat meer voor zich: Zeg Chaam, en je denkt ‘de Acht’.
Ik schreef vorige week over Enschede, dat sinds mijn jeugd enkele zaken mist. Wat de stad ook is kwijtgeraakt, is de koppeling met het fenomeen marathon. Dat was in mijn jeugdjaren een groots evenement. Net zo buitenissig als een vierdaagse. De start was in het tot de nok gevulde Diekman-stadion. Iedereen stond en klapte de lopers vol ontzag uit, bij het rondje over de atletiekbaan. Zij vervolgden daarna het parcours over de Buurserstraat naar Haaksbergen en terug. De koplopers kwamen na het keerpunt de overige lopers weer tegen, wat een extra speed-kick gaf natuurlijk. Tijdens de uren voortzwoegen, werd het publiek in het stadion vermaakt met uiteenlopende acts. Ik herinner me nog Duitse gemotoriseerde politie, die als stuntteam capriolen uithaalden… En dan de koude rillingen als die ene loper het stadion zegevierend weer binnenkwam….
Ik heb er Emil Zatopek en Abebe Bikila gezien. De laatste zat toen al in een rolstoel, maar zijn komst gaf de betekenis aan die aan de Marathon van Enschede werd gehecht. Totdat…
Totdat het een rage werd en joggen de wereld veroverde. Wie nu marathon zegt, associeert dat met wereldsteden: New York, Londen, Berlijn. In Nederland zijn het de Rotterdam-marathon, de Van Dam tot Dam-loop en de city-Pier-city-loop.

En Groningen heeft.......?

5 oktober      Het Wespennest (2)

Die kwaadheid zwol hier thuis fors aan, zodra duidelijk werd dat onze biotoop was binnengedrongen door allochtone fauna. Vreemd gevogelte bieden wij hier ten huize verblijf in de vorm van een parkiet. Voorheen aan goudvissen en andere geschubden; ook knaagdieren vonden gedurende langere of kortere tijd domicilie. Allen verbleven in hen speciaal toegewezen verblijfsruimten. Geleedpotigen worden hooguit als eenling getolereerd, maar burgeren nimmer in. In het gunstigste geval krijgen ze een vrijgeleide, dat wil zeggen een enkele vliegreis het huis uit. Ongewenste vreemdelingen die zich als groep settelen, roepen een enorme weerstand op. Alleen hun aanwezigheid brengt al eensgezindheid onder de huisgenoten op gang. De reeds begane gewelddadigheden brachten de eenduidige roep om uitroeiing. Weg met hen!

4 oktober   De Spoetnik
Dat 1957 een goed bouwjaar was, wordt niet in het minst gestaafd met de succesvolle bouw en lancering van de eerste kunstmaan. Vandaag 50 jaar geleden begon daarmee het ruimtevaarttijdperk. De Sovjets wonnen er een belangrijke slag in de Koude Oorlog mee. In jaarboek 1957 uit de reeks ‘De Dagen Onzer Jaren’ (Bosch en Keuning) wijdde mr. L.W.G. Scholten bezorgde woorden aan dit fenomeen: “Oprechte bewondering voor de prestatie der Russen streed in het Westen met angstige bezorgdheid over de vraag welke de militaire consequenties van dit succes zouden kunnen zijn?”
In mijn boekje leg ik uit hoe dit feit me reeds in de wieg de bijnaam ‘De Spoetnik’ bezorgde.

De Sovjets waren overigens niet zo wreed om dat hondje Laika op werelddierendag de ruimte in te schieten. Dat deden ze pas tijdens de tweede lancering, november ‘57.
Tsja, ik ben een kind van de Koude Oorlog. En een Laika blijkt een hondenras.

3 oktober    Langs het tuinpad der vaderen…
De media maakten me afgelopen weekeinde opmerkzaam op de 50e verjaardag van Ron Berteling. Vanzelfsprekend heb ik hem toegevoegd aan het 1957-lijstje. Zijn naam is verbonden met het Nederlandse team dat eind jaren ’70 internationale successen boekte. In 1980 bleef ik ’s nachts op om - via de radio - hun verrichtingen op de Olympische Spelen te volgen. Ijshockey, de enige tak van sport waarin ik een interland heb bijgewoond. Ook met mijn vader. Nederland speelde vriendschappelijk tegen Noorwegen, hetgeen niet aan een enorme vechtpartij in de weg stond… In de Enschedese Pathmoshal.
Ijshockey verbindt ons met onze Canadese familietak. Het is de sport waarin de Nederlandse ‘VOC-mentaliteit’ doorklinkt in prachtig neder-engels: Corky de Graauw; Larry van Wieren; Ted Lenssen. De grote namen met wie Ron Berteling Nederland op de ijshockeykaart plaatste.
Das war einmal… De Pathmoshal staat er nog. De Vooruitgang heeft geleid tot amovering van het Diekman-stadion. En mijn vader zou volgende week 82 zijn geworden…

1 oktober       Terugblik toont de Vooruitgang
Zaterdagavond. Met de jongste zoon naar FC Groningen-Sparta. Mijn eerste wedstrijd in de Euroborg. Een schiiterend stadion met een fantastische ambiance.
Ik zat ook in de derde klas middelbare school, die keer dat ik met mìjn vader naar een voetbalwedstrijd ging. Ik stond voor het eerst niet op de ‘jongensrang’. FC Twente speelde tegen OFK Belgrado. Ik heb het kaartje nog in een plakboek. Bij sigarenmagazijn Schepers ging ´ie over de toonbank aan ieder die er om vroeg, totdat ze op waren. Piepklein, zoals je ze ook kreeg in het zwembad. Een afbeelding ervan is hier te zien. Uit deze pagina leid ik ook de datum af: 21 maart 1973. Dat wist ik niet meer uit mijn hoofd en het kaartje vermeldt het niet.
Dat ‘tijdloze’ kaartje verbeeldt treffend hoe weinig complex het leven zich destijds voltrok. Tegenwoordig heet het een ticket. Je krijgt dat pas als je in bezit bent van een clubcard. Dat zijn wij niet, dus moesten er eerst twee mensen gecharterd worden. (één ticket per clubcard) Via ticketbox wordt een unieke print uitgedraaid – nog wel bij de sigarenboer – die in het stadion gescand wordt. Je kunt er alleen aan komen, als de tegenpartij te weinig supporters meebrengt. Het ‘uitvak’ wordt dan gehalveerd, voor passanten zoals wij - in het bezit van clubcard noch seizoenskaart. Je hoort er dus maar net bij. Het echte uitvak is slechts via een tunnel en een afgezonderde opgang te bereiken. Voorzieningen waarvan men in 1973 geen weet had. De verrichtingen op het veld bezie je vanuit het uitvak vanachter een net. De mazen zijn zo klein dat het thuispubliek op de benedenrang niet getroffen kan worden door ongerechtigheden. Daaraan draagt ook het plastic afdak bij, dat onder het uitvak uitsteekt; aangebracht nadat werd vastgesteld, dat de fouillerende guards bij de ingang en een net, geen urineregens tegenhouden. In tegenstelling tot vroeger, zit dan ook iedereen droog….