3e kwartaal 2007

29 september   2007   Jij-bak

Vreedzaam vergaderen in het verband van de Verenigde Naties, is een uiting van beschaving bij alle verschillen en tegenstellingen in de wereld. De jaarlijkse Algemene Vergadering van de afgelopen week, toonde ons die diversiteit: Jan Peter Balkenende spreekt er vrijmoedig zijn afkeuring over de militaire terreur in Birma uit, temidden van wereldleiders. Een bont gezelschap waar ook een Ahmadinejad en Mugabe een podium krijgen. Zij gingen tekeer tegen de agressie van het Westen in Irak en Afghanistan. Ieder in zijn eigen taal.

Een afgevaardigde uit Twente zou hen ferm hebben toegevoegd: 'n geetling (de merel) vertelt 'n kreai, hoo zwart of 'n ekster is.

28 september    Het Wespennest  (1)

Niet alleen in bestuurlijk opzicht heeft een wespennest iets fascinerends. Wij leven er sinds dit voorjaar mee. Achter in de tuin, waar antieke conifeerwortels nog oudere kloostermoppen omhoog duwen, vonden de geel-zwarten een passend biotoop: een ondergronds hol.

Wij kunnen er niet omheen: de aanvliegroute van de wespen gaat dwars over het tuinpad dat wij moeten afleggen om bij de fietsenschuur te komen. Een onvermijdelijk kruisen van mens en dier bij hun dagelijkse gang.

Het duurde even voor we het door hadden. Dat kwam snel toen de wespen, nijdig als ze van nature lijken, hun territoir markeerden. De eerste angels die in passerend menselijk vlees werden geboord, troffen de jongste zoon. Zijn moeder zag hem met een kreet de tuin uitvluchten, terwijl hij zich wild gesticulerend ontdeed van zijn voetbaltrainingskledij. De ongelukkige lag hetzelfde lot nogmaals beschoren, voordat duidelijk werd dat zich van keuken- naar schuurdeur een as van kwaadheid had ontwikkeld…

17-26 september

Progressie of behoudzucht (1,2,3,4)

14 september 2007      gearresteerd....

Vak 401, rij 12, stoel 366…. De Amsterdam Arena herbergt een wriemelende massa. Waar beweging afwezig is wordt die gesuggereerd, door lichtbundels die aan komen rollen dan wel opflikkeren. Opgezweept door niet aflatend ritme, over ons uitgestort door The Police. Af en toe waan ik me in de tempel van Dagon. Die stortte in doordat Simson de pilaren waarop het dak rustte omver duwde. Als straf voor de afgodendienst die er bedreven werd. Sommigen lijken zich daaraan ook hier over te willen geven… zo willoos onderwerpen zij zich aan hetgeen The Police dicteert.
Hier geen pilaren maar een buizenstelsel als dakconstructie. Is het denkbaar dat hun trilfrequentie synchroniseert met de trillingen die de band voortbrengt? Zodat er meer dan geluid naar beneden komt?

Stewart Copeland drumt niet, hij straft zijn instrument; geselt het met stokslagen. Net als de vocale aanzetten van Sting bereiken ze ons via de videowall met een seconde vertraging. Synchroon kijken en luisteren lukt niet. Ook niet met een rechtstreekse blik op het podium… Every little thing seems magic
Sting zingt onwaarschijnlijk goed. Zeer lange uithalen bevestigen de authenticiteit van zijn talent. Stiekelhaar, mouwloos hemd, hals van zijn basgitaar in een permanente wurggreep: hij is het. Gitarist Andy Summers is solide aanwezig. De videobeelden onderstrepen dat: ze tonen vooral zijn handwerk; zoomen zelden in op zijn gezicht.
Ik ben er met Sjoerd. We kennen elkaar sinds 1976 – The Police trad nog op in 2e Exloërmond. Hij ‘deed medicijnen’. Nu leidt hij huisartsen op. Met zijn studenten had hij het over dit concert gehad. Op zijn vraag of iemand hem een aansteker kon lenen, werd hij op zijn plaats gezet: ouderwets! Tegenwoordig steekt men zijn mobieltje in de lucht. Sjoerd attendeert me op dit, ook voor mij nieuwe fenomeen. Ik hou de mijne op zak. Ook omdat niemand belt, wat ik stiekem toch een beetje hoopte. De kinderen zou ik wel telefonisch een glimp van dit gebeuren willen laten opvangen. Ze reageerden enthousiast toen ze hoorden dat pa naar The Police ging. Die zijn nog immer cool, en een concert van hen bezoeken is vet.

Ik moest er nog ‘es één meenemen. Sting deed dat al. De band van zijn zoon zit in het voorprogramma… ook bassist en zanger. Kind van een beroemdheid zijn valt niet mee; altijd gemeten worden met de maat van een alter ego… Maar hoe eenzaam is het uiteindelijk ook aan de top zelf? Klinkt die twijfel door vraag ik me af, reeds onderweg naar station Duivendrecht, in de laatste toegift? So lonely, so lonely, so lonelyyyyy…….
Wijds versterft het in de duistere buitenlucht.  13 september 2007

12 september     Het college van GS vraagt om handvaten.

GS van Groningen hebben vandaag de vragen van de ChristenUnie beantwoord, (ad 4) aangaande de vraag wie er mag ophangen in het Groninger Museum. Men heeft lang gedaan over een ogenschijnlijk simpele reactie. GS acht de programmering een 100% verantwoordelijkheid van het museum.

Een logisch en zeer aanvaardbaar antwoord.
De vraag rijst: Wie is het museum?
Maar daarmee volstaat het antwoord niet. Citaat: “De provincie bemoeit zich niet met inhoudelijke keuzes met betrekking tot de programmering. Wel zijn er voor de cultuurnotaperiode meerjarige afspraken vastgelegd die te maken hebben met de budgetfinanciering.”
Let op het woordje ‘wel’. Dat kan hier gelezen worden als een voorbehoud. Het geeft aan dat er geen sprake is van een dictatuur zonder einde. De verwijzing naar de cultuurnotaperiode heeft betrekking op 2005-2008. En de afspraken waarnaar verwezen wordt staan hier te lezen. Met name in programma 2 (vanaf pagina 53) wordt gewezen op een samenhangende presentatie van “de Collectie Groningen”.
Ook het Groninger Museum en zijn (historische) collectie wordt hier gezien als onderdeel van de ‘Culturele Biografie’.
Het antwoord van GS kan worden gelezen als een uitnodiging om te reageren. Namelijk op wat het Groninger Museum heeft terecht gebracht van “de meerjarige afspraken”.
De vragen van de ChristenUnie hebben uitgelokt dat de aandacht hierop is gevestigd. Nu is het aan maatschappelijke organisaties om zich hierover uit te spreken. (De CPN deed dat vroeger sluw: men richtte actiecomités op, die als neutraal en onafhankelijk door het leven gingen, maar feitelijk mantelorganisaties waren. Dat zou de CU ook kunnen overwegen, als een variant op de ‘doorgaande Reformatie’;-)
Hoe gefundeerder zij laten weten dat de Groninger figuratieve stroming moet worden gezien als onderdeel van onze ‘Culturele Biografie’, hoe reëler de verwachting dat daarvoor in de volgende cultuurnotaperiode afspraken worden vastgelegd.

Boeiend.

10 september 2007

Er zijn inmiddels twee Nederlandse comité’s van ex-moslims. Dat zou ik als prachtige uiting van inburgering willen typeren. Staat onze kerkgeschiedenis niet bol van scheuringen en – scheurinkjes? Kent ons vaderlandje niet de meeste politieke partijen en partijtjes per vierkante meter? Staat de Nederlandse taal niet het meest bol van verkleinwoorden?
Niet alleen passen moslims heel goed in die traditie, met hun vele stromingen en strominkjes die elk zout op hun eigen slakken strooien. Zelfs voor Nederlandse ex-moslims geldt het gezegde dat waar twee Nederlanders samen komen een nieuwe kerk ontstaat, en dat waar er zich drie verenigen, de basis wordt gelegd voor een kerkscheuring. Geheel in stijl is aan de stam van het Comité van Ehsan Jami een loot ontsproten: die van de heren Taebi en Jafari. Vorige donderdag presenteerden zij zich in de NRC. Ik schreef er een reactie op, waarvoor de redactie bedankte met als argument dat men het als artikel te kort en als ingezonden brief te lang vond…..; Op deze site geldt kwantiteit niet als beslissend criterium. U lezer, kunt zich hier een oordeel vormen over de kwaliteit.

Donderdagavond 6 september 2007

In huize Westerink rinkelt de telefoon. Ik neem op en maak me bekend. De intonatie van het stemgeluid aan gene zijde - net iets te vriendelijk en overbeleefd - maakt snel duidelijk dat men iets van me wil.
Als ik dan ook de gebruikelijke frase waarmee ik voor het aanbod bedank al op de punt van de tong heb liggen, hoor ik:
“Kent u het programma Weekendmiljonairs?”
“Niet echt.” Erica Terpstra en de zomerkanjer doemen op in mijn brein.
“Dat wordt op zaterdagavond uitgezonden na het journaal.” En dan hoopvol: “Met Robbert ten Brink op RTL 4…”
Vilein: “Ik geloof niet dat ik dat ooit gezien heb.”
“O, maar het is zo dat u daarvoor geselecteerd bent. Spreek ik met dhr. Westerink?”

“Jazeker.”
“En is uw postcode 9722AK?”
“Ja. Maar ik heb geen belangstelling.”
“…. O…” klinkt het vol ongeloof. “En mag ik vragen waarom niet?”
Neuronen schieten van hot naar her op zoek naar een antwoord dat niet beledigend is, maar toch begrepen wordt.
“Zulke programma’s spreken mij totaal niet aan” hoor ik mezelf zeggen.
“..…Ja,…. dat kan.” De toon is wederom volledig in tegenspraak met de inhoud van het gesprokene.
“Nou ik zal er een aantekening van maken.” (heel rap nu met een ondertoon van verongelijktheid) “Dan wens ik u nog een prettige avond.”
“Insgelijks.” en om de voorafgaande conversatie in stijl af te sluiten laat ik er vriendelijk op volgen:

“Succes.”

4 september    Het oerwoud is groen (en soms ook links)

Alle media gingen vandaag aan de haal met de NOS-scoop over de Nederlandse Eillen. De tragische onthulling van wat deze tot de Columbiaanse terreurbeweging FARC toegetreden Nederlandse doormaakt, maakte haar ‘gewild’. Het Dagblad van het Noorden rept over de Groningse Eillen. Een claim die berust op het feit dat de betreurde hier een paar jaar studeerde. De Tubantia meldt op de voorpagina Denekampse vecht in het Colombiaanse oerwoud met rebellen. Want daar is ze opgegroeid. Ziehier het lot van regionale dagbladen. (Verbijsterend is het wel, voor wie mijn logje van 22 febr. jl. herleest, opgroeien in het onschuldige Denekamp en opgaan in terreur.)
Ik ben op de hand van Tubantia: de regionale oorsprong bepaalt de identiteit, voor wie de geboortegrond slechts verliet voor een vervolgopleiding. Die krant is daar hartstikke consequent in……. Want wat lezen wij op pagina 27 in dezelfde editie met de Twentse Tanja Nijmeijer op de voorpagina?????
Oud-leerlingen Jacobus geslaagd
Enschede – Linda Voortman en Jorieke Boerrigter, oud-leerlingen van het Jacobuscollege, zijn aan de Rijksuniversiteit Groningen afgestudeerd. Voortman studeerde af in de literatuurwetenschap, Boerrigter als arbeids- organisatie- en personeelspsychologe.
Dè Linda Voortman? Bekend om Eillen-achtige idealen? Ja hoor! Even surfen brengt ons deze bevestiging.
Kom daar nou ’es om bij het Groninger Dagblad van het (kille, koude) Noorden….
Linda, beste mede-Tukker, ‘k bin greuts op oe.
(Tanja niet achterna gaan…)

2 september      Seizoensopening

In het zaterdagvoetbal werd Kogelvangers – Klundert na de rust niet hervat. De scheidsrechter besloot tot deze preventieve maatregel vanwege een akkefietje tussen twee spelers, op weg naar de kleedkamer. (bron:www.zaterdagvoetbal.com)
Voetbal vergt fysieke inzet. Wie niet tegen een stootje kan loopt al gauw te ‘miepen’. Die term kan eigenlijk niet meer, nu voorafgaand aan de herstart van het amateurseizoen voetbalgeschiedenis werd geschreven: Nederland kent sinds woensdag eredivisievoetbal voor dames. Ook daar wordt in het veld niet ge‘miept’. Ik kan daar stellig over zijn, want ik zag de afgelopen jaren menige damesvoetbalwedstrijd.

Buiten de lijnen ben ik daar minder zeker van… Toen ik in 2002 bestuurslid werd van de voetbalclub waar mijn zoons speelden, hadden de heren mede-bestuurders mij het taakveld ‘vrouwenafdeling’ toegedacht. Nietsvermoedend belandde ik in een wespennest vol stekeligheden, die niets met voetbal, maar alles met persoonlijke verhoudingen te maken hadden. Vaders die hun projectie op voetballende zonen hadden moeten verleggen naar dochters, speelsters onderling…, men vloog elkaar in woorden aan met de lading van harentrekken en ogenkrabben. Vrouwen en voetbal, het leek zich te verhouden als Marilyn Monroe tot Einstein. (Toen zij hem voorstelde samen een kind te verwekken, omdat haar schoonheid en zijn intellect een prachtige combi vormden, bedankte Einstein met de woorden: “Mevrouw, ik moet er niet aan denken dat het kind mijn uiterlijk en uw intellect zou krijgen…”)
Enfin, er trad een schisma op. Enkele speelsters vertrokken naar een andere club. En wat wil nu het geval, zij zijn beland bij FC Twente. De toppers die bleven spelen nu voor SC Heerenveen. Beide ploegen speelden woensdag tegen elkaar die eerste Nederlandse eredivisiewedstrijd voor vrouwen ooit. Menig bekend koppie kwam op krantenfoto’s bij het wedstrijdverslag voorbij. Wie weet kan ik later mijn kleinkinderen nog sterke verhalen opdissen, over meiden in een amateurclubhuis, die later als speelster of trainer een cup van heb ik jou daar veroveren…. En dat miepen drijft met de professionalisering vast wel voorbij; mannen zijn er toch ook niet vrij van… dat maskeren ze niet door zich kogelvangers te wanen..

24 augustus       Geld en de bal, moeten rollen

Bij de start van het voetbalseizoen zijn weer enkele inspirerende feiten op te tekenen. Zoals de contractering van een Australisch kind (11) door Manchester United. Nota bene aan de hand van een video’tje van diens opa.
Een aansporing voor deze kinderhandel ligt besloten in de regel dat de overstap van een profvoetballer, de club uit diens jeugd een percentage van de transfersom oplevert. Mits hij daar vanaf zijn 12e speelde. Hoe eerder profclubs jeugdige talenten inlijven, hoe meer zij de broodnodige pecunia onder elkaar kunnen verdelen…. De € 90.000,- die de overgang van Arjen Robben naar Real Madrid de v.v. Bedum gaat opleveren, had FC Groningen kunnen opstrijken als hij daar een half jaar eerder was gekomen. De FC moet het nu met een klein miljoen doen….
Dankzij de paar maanden die Robben er tijdens zijn 12e levensjaar speelde, kan de v.v. Bedum – na de transfer naar Chelsea – nu wederom cashen. Ze laten er hun website alvast van pimpen.

Nou maar hopen dat Real hem volgend jaar weer van de hand wil doen….
Heerlijk Duits was te horen in het commentaar dat Günther Netzer gaf bij de samenvatting op de ZDF van Zwitserland-Nederland. Over de wens van Van der Vaart (auf deutsch gaat dat echt met een vaart: vàndervaart; of vileiner: vanderVerrat) om na 1 jaar zijn contract bij Hamburg te ontbinden: eine Riesensauerei, en Charakterlosigkeit erster Klasse.
Onzin overigens, Van der Vaart wil ongetwijfeld slechts zijn jeugdclub aan een tonnetje helpen.

22 augustus   Wie mag er ophangen in het Groninger Museum? (4)

Bij de presentatie van ‘1957 Een goed! Bouwjaar’ in boekhandel Godert Walter was ook oud-collega Klaas Swaak aanwezig. Ik kocht toen het boek dat hij schreef over zijn raadslidmaatschap. (1985/1992) Ik lees het met bijzondere belangstelling. Het vult de waarneming aan die ik als wethouder destijds van nabij kon doen. Namelijk met een blik achter de schermen van de machtsuitoefening waartoe de kiezer de PvdA in Groningen in staat stelde. Diep ingrijpende processen als de bouw van het Groninger Museum brengt hij weer tot leven. Heel actueel door het openbare debat over de vraag wie er in het Groninger Museum mag ophangen.
Het boek van Swaak scherpt nog weer eens in hoe klein de kring was die de locatie en vormgeving van het nieuwe museum bepaalden. Kaapten eigenlijk, tegen de wil van de overgrote meerderheid van de bevolking in. Dat is op zichzelf geen doorslaggevend argument – ik herhaal het nog maar ‘es. Maar rond de bouw van het Groninger Museum ontstond een sfeertje dat als je het niks vond, je ‘er’ niet bij hoorde. Dat is een elitaire beleving van kunst, die geheel tegen de sociaal-democratische benadering ingaat van kunst en cultuur als middel tot emancipatie. Namelijk van de massa.
Hetzelfde sfeertje is ontstaan rond de vraag wie er in het museum mag ophangen. Die kring is nog veel kleiner. Het aardige van de vragen die de ChristenUnie daarover in provinciale staten heeft gesteld, is dat ze inzicht kunnen bieden in hoeverre dat aloude sociaal-democratische adagium nog leeft. (naarmate de antwoorden langer op zich laten wachten, stijgt de spanning..).

Voor eerdere publicaties klik op   Wie mag er ophangen in het Groninger Museum? (1,2,3)

10 augustus  

Het Nederlands Dagblad plaatst vandaag mijn manifest 'Conceptuele kunst als dogma'.

Deze week trad Bekende Nederlander Dieuwertje Blok toe tot het gilde van Abrahams & Sara's, evenals jeugdvriend Marius Bremmer.

8 augustus     Wie mag er ophangen in het Groninger Museum ?

Een rimpeling in het nieuws vlak voor mijn vakantie, bleef in de tussentijd ‘hangen’. De directeur van het Groninger Museum vond het nodig de schilder Henk Helmantel en zijn werk openlijk te kleineren. Het was goed genoeg voor het Drenths Museum maar daarmee was meteen weer ‘es duidelijk dat exposeren ervan in het Groninger museum voor Stad en Lande niet aan de orde kan zijn. Dat staat immers voor ‘conceptuele kunst’.
De uitspraken waren aanleiding voor vragen aan GS van Groningen, namelijk of ergens is vastgelegd welke kunst wel of niet in het Groninger Museum ‘mag’ hangen. De directeur heeft op voorhand alvast verwezen naar het beleidsplan, dat daarop het antwoord zou bieden. Prachtig, een aanhanger van ‘conceptuele kunst’, een begrip dat met name is te relateren aan ‘ongebondenheid’, beroept zich op geschreven tekst. Het beleidsplan als catechismus. ‘Conceptuele kunst’ als dogma. Die innerlijke tegenstrijdigheid is in zichzelf buitengewoon artistiek, maar ontmaskert vooral de directeur. Waarom vindt hij het nodig, als zijn beleidsplan realistische schilderkunst zou uitsluiten, om Henk Helmantel en zijn werk expliciet te brandmerken?
Het is spijtig dat een politieke partij de bedenkelijke stellingname aankaart, die opeenvolgende directeuren van het Groninger Museum jegens Henk Helmantel en zijn werk hebben betrokken. Zeker nu het de ChristenUnie betreft, die zich vatbaar maakt voor de gedachte dat de overheid ‘zeden’ op zou moeten leggen. Dat dat helemaal niet de pretentie is van deze partij, wordt door haar tegenstanders volledig veronachtzaamd. Het kwetsbare imago van de CU, leidt er toe dat de eigenlijke zaak die zij wil dienen, door tegenstanders wordt weg geschoffeld.
De onvrede die aan de CU-vragen ten grondslag ligt, zou daarom vanuit maatschappelijk grondvlak naar voren moeten komen. Verenigingen, maatschappelijke organisaties en individuele burgers zouden hun stem moeten verheffen.
Reden om een manifest te schrijven: Conceptuele kunst als dogma?

27 juli    Hoe men de gele trui kan verspelen

Wat blijft die Erik Breukink een kalme verschijning, temidden van het shock-scenario waarin hij ongewild hoofdrolspeler is verworden. Mogelijk is dat terug te voeren op het feit dat fiets en fietsen voor de man geen geheimen kennen. Hij groeide er tussen op, in Dieren, waar zijn vader directeur was van de Gazelle-fietsfabrieken. Pa Breukink heb ik enkele keren ontmoet, in zijn hoedanigheid van voorzitter van de profronde van Nederland, de tweede helft van de jaren ’80. (Tegenwoordig draconisch opgetuigd als Eneco-tour.) Eén van mijn eerste activiteiten als wethouder sportzaken in Groningen, was ingaan op de uitnodiging van buur-provinciestad Assen om de aankomst van een etappe in de profronde bij te wonen. Als VIP. Voor een 28-jarige een onverdeeld genoegen… Ik melde me bij de organisatie en mocht vanuit de aan de meet geparkeerde VIP-bus bovenop de aankomst zitten. De sprint werd gewonnen door de Belg Eric van der Aerden, waarna die recht tegenover ons werd gehuldigd. Jan Masman, Assens’ burgervader, in mijn jeugd voorzitter van FC Twente, volgde mijn aanwezigheid en belangstellende gesprek met Breukink sr. met lichte argwaan. En terecht, want in de jaren daarna lukte het me om Groningen twee keer in de profronde opgenomen te krijgen. Een jaar later al hadden we de individuele tijdrit, op een prachtig parcours in Selwerd en Paddepoel met start en finish op de Zonnelaan, via de toen gloednieuwe noordelijke ringweg. In een volgauto mocht ik meejakkeren achter de gekromde rug aan van Gerrie Knetemann… De goede contacten en dito plaatselijke organisatie, enorm veel publiek ook, bracht ons serieus in gesprek over Groningen als startplaats. Dat lukte twee jaar later. Breukinks’ rechterhand haalde me het vel over de oren, omdat de gebruikelijke kosten voor het verwerven van de status van startplaats verhoogd werden met 5000 gulden, “omdat Groningen zo ver was…” Deze met Brabants accent gesproken woorden, werden onderbouwd met het gegeven dat men immers genoodzaakt was om een dag van te voren al te komen en dus extra kosten te moeten maken voor overnachtingen e.d. De op handen zijnde gemeenteraadsverkiezingen (voorjaar 1990) stemden mij mild en verhinderden een gesprek over de beperkte oppervlakte van het koninkrijk der Nederlanden… De contractondertekening, ik koos de stadsschouwburg als plaats van handeling, was nieuws. In één van mijn plakboeken bewaar ik een foto met bijschrift uit de Telegraaf, waarop ik met Breukink sr. figureer.
Helaas heeft het volk het niet begrepen… Ondanks ‘brood en spelen’ verhinderde de vox populi mijn terugkeer op de sportportefeuille.. Die ging naar de ware populisten van D66 … Toen de start, in hartje stad voor het pas geopende Casino aan het Gedempte Kattendiep plaats had, hield ik me van de VIP-zone afzijdig. Men moet zich groot houden onder dergelijke omstandigheden en een opvolger immers niet meewarig voor de voeten lopen. Via hem ontving ik nog de groeten van de directie van de profronde, die naar mijn welbevinden hadden geïnformeerd… Dat deed me goed, maar het voelde als het kwijtraken van de gele trui, na een val door een onoplettende toeschouwer………

18 juli   Ieder z'n Tour

9 juli    debatcultuur

Onlangs verscheen mijn tweede boekje. Voor de presentatie was boekhandel Godert Walter een passende omgeving. Spontaan aanwezig waren onder meer voormalig PvdA-wethouder Klaas Swaak en echtgenote. Zij hebben niet alleen belangstelling voor boeken, Klaas heeft er twee op zijn naam. Eén behelst het dagboek dat hij als wethouder bijhield. De tweede verscheen vorig jaar en gaat over zijn periode als PvdA-fractielid. We kwamen aan de praat en – wie schrijft die blijft – kochten ter plekke onze laatste ‘werken’. Die aanduiding is ironisch bedoeld voor mijn boek, maar op zijn plaats voor het zijne. Het is wat je noemt een kloeke uitgave, waarin de omslag in het PvdA-denken in de tweede helft van de jaren ’80 wordt beschreven: van de machtspolitiek door de tandem Van den Berg/Wallage, naar het noodgedwongen samenspel met maatschappelijke groeperingen en marktpartijen. Ik ben er in begonnen en lees geboeid. Deels omdat ik er zelf onderdeel van ben. De rol van het CDA komt echter nog marginaal aan bod. Geen wonder, het CDA had het veel te druk met zijn eigen ‘omslag’. (ik ga daar later op in)
Voor een reflectie tijdens de presentatie, had ik de onlangs 50 geworden Willem Smink gevraagd en bereid gevonden. Pas achteraf viel me in dat ik voor mijn boek van vorig jaar, over mijn ervaringen als interim-wethouder in Delfzijl, dezelfde vraag had voorgelegd aan Koen Schuiling, voormalig VVD-wethouder. Welke onafhankelijke denker, niet meer praktiserend – dus vrij om te praten – CDA-politicus uit de buurt had ik kunnen vragen??
Is het achteraf eigenlijk vreemd dat mijn Delfzijl-publicatie binnen het CDA ‘nul’ reactie heeft uitgelokt?

Lees hier verder (bijdragen 10-12 juli)

6 juli   Bestuur en beleid

Mijn bedrijfsmatige werkzaamheden hebben zich het afgelopen half jaar toegespitst op de eerste lijnszorg, waaronder de organisatie van diabetesketenzorg. De zorgverzekeraar Menzis kiest er voor om diabeteszorg vanaf 2008 te contracteren van een zorggroep, waarin de huisarts de regie voert. Andere disciplines zoals diëtetiek en specialismen, worden als groep rondom de patiënt georganiseerd. Deze andere wijze van werken vergt organisatiewijzigingen en procesvoering. Bepaald een innovatieve opdracht.

Met Heinrich Winter van Pro Facto zijn de werkzaamheden ten behoeve van juridische kwaliteitszorg gericht geweest op de afronding van de audit in de gemeente Zwartewaterland. Van de IB-groep kwam een vervolgopdracht na de audit van vorig jaar. Nu toegespitst op de bezwaar en beroepsprocedures. De gemeente Zutphen mochten we recent als nieuwe opdrachtgever verwelkomen.

4 juli      wie ze zoal niet loslaten......

Max van den Berg op zijn retour? Dat zou wat zijn. Na mijn recente berichten over de wijze waarop hij en kompaan Wallage de macht veroverden in het Groningen van de late jaren ’60…, voeg ik graag een enkele persoonlijke herinnering toe. Max van den Berg leerde ik kennen toen ik de 2e helft van de jaren ’80 deel uitmaakte van het bestuur van Novib. In de persoonlijke omgang een aardige vent.

Mijn wethouderschap van dat moment verschafte ons een gemeenschappelijke basis voor gedachtewisseling. Regelmatig spraken we elkaar ook later, bij gelegenheden. Één keer op straat in Den Haag, liet ik hem in verbijstering achter. Dat was bij de enige keer dat ik het Catshuis heb betreden. Samen met een andere CDA-adolescent werd ik verwacht bij een overleg van CDA-bewindslieden met het wethoudersoverleg grote-steden. Het was de periode van “we rule this country”…
Max zag ons aan de overzijde van de straat net in een taxi stappen; we zwaaiden en hij riep: “Terug naar Groningen??” Waarop ik – in haast – terugschreeuwde: “Nee, naar het Catshuis…..”
Max trok het gezicht dat hoort bij iemand die zich afvraagt of ‘ie nou wel of niet in Candid Camera zit.

----

Van de 5 gezichten op de voorgrond van deze foto, toont volgens mij alleen Haniyeh zijn ware emotie niet.....

3 juli    Suriname, word zelf kampioen!

Ik heb me al eens negatief uitgelaten over die slavernijherdenking. Niet zo negatief als Fokke en Sukke vandaag (“Luie donders”), maar er lijkt toch echt aanleiding voor een kritischer zelfbeeld onder onze voormalig rijksgenoten. Ik bedoel maar, wie had tijdens het EK-jeugd niet het idee, dat Nederlandse voetballers steeds vaker van Surinaamse origine zijn?! Nederland heeft een traditie hoog te houden als het om keepers gaat (Frans de ‘zwarte panter’ Munck; Eddy PG; Jan van Beveren – ‘beste lijnkeeper ooit’; Piet Schrijvers – uit Oldenzaal; Hans van Breukelen; Edwin van der Sar..), maar zelfs de eerste en de reserve keeper zijn inmiddels donkere jongens. Mijn gedachte was: waarom dingt het zelfstandige land Suriname niet mee op wereldniveau, of in het lopende Amerika-tournooi in Venezuela? Het antwoord leek te lezen in De Pers, de maandag na de triomftocht door Heerenveen. “Vol trots gingen veel Surinamers gisteren de straat op om de tournooiwinst te vieren.” Volgens Marlon Blanck (what’s in a name?), een volle neef van Edgar Davids “lopen er hier meer goede voetballers rond dan in heel Nederland. Maar ze komen niet uit de verf omdat een duidelijk sportbeleid ontbreekt en ze niet in staat worden gesteld om hun talent verder te ontwikkelen. Nederland zou er goed aan doen om het geld dat ze nu in allerlei zinloze projecten stopt, te besteden aan de ontwikkeling van de sport.”
Minder terugkijken en verwijlen bij een slavernijverleden bijvoorbeeld, zou ik zeggen.
Maar meer zelfbewustzijn behoeft men ook..! want de slotzin van Blanck klinkt uiteindelijk heel serviel: “Het komt zonder twijfel ten goede aan het Nederlands voetbal, want daar kan men de komende decennia onophoudelijk blijven putten uit het aanbod van Surinaams talent.”

2 juli     Boekpresentatie

Nog even terugblikken: afgelopen zaterdag een breed spectrum bijeen rond de presentatie van ‘1957 Een Goed! Bouwjaar’. Van schoolpleinvrienden tot de nieuwste verkering van de kinderen verdrong zich tussen de indrukwekkende boeken-stellingen bij Godert Walter. Mooi.
Javenda Oppewal, in het dagelijks leven interim-manager, ontlokte aan haar accordeon kinderliedjes uit de jeugdperiode van de 50’ers onder ons, en mijn praatje ging via de tonen van ‘Forever Young’ in de live-uitvoering van Bob Dylan (afscheidsconcert van The Band -1976) over in de onnavolgbare woorden van feestredenaar Willem Smink.
Nu dan maar die thriller afschrijven???