11 juni   Tassenvullers

Deze week weer ‘es een dag op het VNG-congres geweest met Flevoland als plaats van handeling. 1986 was de eerste keer dat ik me mengde in dit jaarlijks feestgedruis van lokale bestuurders. Vier jaar geleden alweer voor het laatst. Toen met collega Houwerzijl. (Eén der laatste Harrie’s) (Bovenal opmerkelijk: diens uitzonderlijke gave om ’s ochtends wakker te kunnen worden op exact het de avond ervoor gekozen tijdstip. Zonder wekker te hoeven zetten, mind you!)
De Vereniging van Nederlandse Gemeenten hanteert immer hetzelfde format. De key note speaker daarentegen moet dat met een visionair verhaal maskeren. Wel veranderd is de commercie. De kosten van zo’n congres rijzen dermate de pan uit dat het in belangrijke mate drijft op stands van adviesbureaus. Die putten zich uit in het lokken van bestuurders met een ongekende variëteit aan hebbedingetjes. Het niveau van de gemiddelde lokaal bestuurder is af te zien aan de ongegeneerde wijze waarop zij zich aldaar verrijken. Een niet nader te noemen burgemeester van het Groninger Hogeland met wie ik tegelijk binnen kwam, vergezelde me niet tot aan de koffiestand. (gratis met koek) “Ik moet eerst een tas hebben” gaf hij te kennen en beende naar het bedrijf waar tegen inruil van een bon een handige tas was op te halen. Aan het eind van de dag zwoegden er met meerdere boodschappentassen vol. Daartoe verlieten grote hoeveelheden bezoekers reeds tijdens de speeches het plenaire vergaderdeel…. Ik was getuige hoe een dikke man zonder enige belangstelling voor het product van een stand, zijn worstvingers in een pot met vrij mee te nemen vulpennen liet rond graaien. Drie stuks liet hij via zijn worstvingervuist los boven zijn eerder gescoorde boodschappentas, waarna hij zich liet uitleggen hoe een lichtgevende pen werkte om er daarvan ook één mee te nemen. Het Winschoter raadslid good old Appie Kootstra met wie ik deze ervaring deelde meldde iemand met vijf paraplu’s te hebben zien lopen...
De ontmoetingen met voormalige collega´s vormen de sjeu van zo'n congres.  Daaronder de B&W's van Pekela en Stadskanaal, en oud-collega van Ten Boer thans burgemeester van Gouda Wim Cornelis. De - altijd aangename – onvermoede onthulling van iemand uit mijn netwerk die lezer van dit log blijkt viel me ook ten deel. Een welgemeende groet derhalve aan collega Knottnerus te Scheemda ;)

7 juni   Oude tijden herleven : over een onverwachte lifttocht op latere leeftijd

7 juni   Ps het wijfje kleine Bonte Specht blijkt in gezelschap van een wederhelft; inderdaad met knalrode vlek op de kop. Tijdens de afgelopen week leidde het geheel bijvullen van de pindahanger tot een pandemonium van gaai, kraai, specht en wat dies meer zij…..

Pps Achterneef Gerrit Zoet laat weten dat kraaien tegen ruiten en in stopverf pikken om hun territoir af te bakenen. Hij suggereert een spiegel in de achtertuin, want afschieten mag niet… ze zijn beschermd.

24 mei    bloggen of geblogd worden

Hoewel ik opbiechtte dit blog dus een week of twee niet te hebben onderhouden, biedt het leven dagelijks niet te negeren stof tot schrijven. Een kwestie van verwonderd omzien. Neem de tuin. De vaste lezer heeft in de loop der jaren heel wat fauna voorbij zien vliegen. Vandaag bracht een novum in de bevestiging van wat ik gisteren al vermoedde.
Het begint met de pinda’s waarmee we ’s winters de voedselvoorraad voor onze gevederde vrienden aanvullen. Aangezien ik er zelf in slaag om ons erf kat-vrij te houden, worden zij slechts door grotere soortgenoten bedreigd. Vooral die der Corvidae.
Corvii monedula teisteren ons blok het jaar rond, waardoor pinda’s of vetbol aan een netje geen stand houden: de brutale vlerken scheuren het hele geval kapot of voeren het met inhoud en al af… Om de zangvogels waar het ons om is begonnen een ‘level playing field’ te bezorgen zijn we overgegaan tot de aanschaf van een metalen geval. Dat hangt – gevuld met lege pindadoppen – er thans te hangen. Vanuit de kamer hebben we er goed zicht op. Gistermiddag echter, vanuit de schaduw van de achtertuin zag en hoorde ik er een niet direct thuis te brengen pikker aan hangen. Die vloog weg voordat ik mijn vermoeden bevestigd zag. Maar vanochtend kwam de jongste zoon met foto’s van een eerder moment aanzetten. Of ik die vogel kon thuisbrengen. Ik uitte mijn vermoeden en zag dat vanmiddag bevestigd, nadat ik de hanger met (zoute) noten had gevuld.
We hebben een exemplaar der Picidae over de vloer!!! Om precies te zijn: Dendrocopos minor.
Aangezien de omschrijving beide geslachten rode veren toedicht “rond de anaalstreek”, en slechts het mannetje ook een rode kop, kan ik uit eigen waarneming bevestigen dat we met een vrouwelijk exemplaar van doen hebben. Geinig niet?!

23 mei    's werelds oudste blogger daarentegen overleden

22 mei   Wonderbaarlijk herstel

“Jij was toch ziek?”
Halverwege de halve marathon door stad Groningen spreekt oud-collega en weblogvolger Johan Kamps me op verraste toon aan. Ondanks onze voortstuwende tred vinden we asem voor gedachtewisseling.
“Ik las dat je niet oke was en nou loop je hier. Een wonderbaarlijk herstel lees ik morgen zeker?”
Enigszins betrapt bevestig ik dat onmiddellijk. Hoewel ik inderdaad sinds 2,5 week zwaar verkouden ben (groene kledder, longen uit lijf hoesten), wilde ik deze loop en het tientje dat ik al had aanbetaald niet laten lopen.

Maar ook beken ik thans publiekelijk, m'n blog de laatste rochelweek moedwillig aan het lot over te hebben gelaten... Geen zin!!
Enfin. het in levende lijve geconfontronteerd worden met een lezer is voor mij als coke voor Tom Boonen. Dus... : Johan sprak ik een jaar geleden voor het laatst tijdens deze zelfde loop. Toen liep hij me er met gemak uit, ondanks dat ‘ie de voorbije dagen royaal had deelgenomen aan de koninginnenacht. (Hemelvaart viel eerder.) Nu hou ik hem bij, maar dat komt omdat ‘ie als haas fungeert. Volgende week wacht de marathon van Stockholm. En passant vertel ik de afgelopen week enkele dagen in Berlijn te hebben verbleven en daar nog wel 'es de marathon te willen lopen. Bleek Johan al drie keer gedaan te hebben en was zeer aan te bevelen qua stad en met constant applaudisserend publiek.

Kijk, weer een doel gesteld.

ps verkoudheid er helemaal afgelopen;

11 mei  al een paar dagen 'ziek, zwak en misselijk'

en blijf me daar nog enige tijd naar gedragen.......

4 mei   'Apeldoorn'

galmt na in een column

2 mei    En toen verloor zelfs Koninginnedag z’n onschuld

2 mei     de Groninger Gezinsbode  (slot)

Misnoegen begeleidde mijn verbazing toen ik s’ochtends m’n interview in Trouw kon lezen, dat later op de dag via de Gezinsbode de bus binnen rolde. Nijdig dichtte ik een brief aan de hoofdredacteur. Mail bestond niet. We spreken over de rijd waarin een reactie echte voorbereiding vergde, en dus meer nadruk meekreeg. Ik herinner me een term als ‘carbonjournalistiek’ gebruikt te hebben, om m’n verwijt aan te zetten: het verzwijgen van het voornemen het stuk in Trouw te publiceren.
Al snel meldde Tammeling zich aan de lijn met de vraag of het mijn bedoeling was e.e.a. als ‘ingezonden’ geplaatst te krijgen. Op mijn bevestiging kwam besmuikte erkenning voor het feit dat het anders had gemoeten, en na mijn instemming met zijn aandringen om van plaatsing af te zien, het voornemen om te gelegener tijd meer in te gaan op het beleid achter de weigering van subsidie aan Huize Veldman.
Die is er overigens niet gekomen, aan mijn hoofddoel om hoofdredactioneel gehoord te worden was voldaan.
Wat ik verder nog ontving waren reacties uit het hele land –niet uit de stad– die combinaties vormden van woede en ontstemdheid over zoveel (CDA-)wreedheid…..
De Groninger Gezinsbode gun ik verder nog vele advertenties.

Lees hier de voorgaande afleveringen de Groninger Gezinsbode

27 april   schitterend neologisme vandaag in ND: Calonsocialisme

17 april      Hiep Hieper en Bul Super

zijn twee boeven in de verhalen van Tom Poes en Olivier B. Bommel. Marten Toonder bedacht immer bijzondere namen voor zijn stripfiguren. Het is interessant dat Toonder de overtreffende trap koppelde aan kwaaie zin, lang voordat media-hypes onze cultuur stempelden. Zeg nou zelf, het nieuws leek deze week vooral te zijn dat er geen hype was rond Wilders. We moesten het doen met alternatieven: Aedes-gate en Wolfsen-gate.
In de Aedes-zaak doen politieke vrienden aan wat een bekende PvdA’er ooit “exorbitante zelfverrijking” noemde, en de integere Aleid Wolfsen vergaloppeert zich met een telefoontje naar de uitgever van een huis-aan-huis-blad. Dat laatste leidt tot een volledig verblinde reactie door de media. De benadering van een branchegenoot door een burgemeester met commentaar op een artikel?! Dat rechtvaardigt dat alle registers open gaan: ‘Persbreidel’; ‘PyongYang aan de Vecht’; het journaal kondigt het onderwerp aan als “Censuur in Utrecht’.
Het is ongehoord dat iemand met een onkreukbare reputatie als Wolfsen zo wordt bejegend.
Pure hieper.
Dergelijke overtrokkenheid ondermijnt het verband dat ons als samenleving bijeen houdt. In combinatie met politieke boefjes* die onderling een baan en exorbitant salaris ‘regelen’, brengt de toevoeging –gate aan deze nieuwsfeiten ons een gevaarlijke cocktail van cynisme. De voedingsbodem voor korte-termijn-onvrede waarvan populisten het moeten hebben. Zeg maar degenen die als Bul Super of Hiep Hieper de wekelijkse politieke peilingen aanvoeren.
Zijn er straks nog mensen met de statuur van een Aleid Wolfsen die hun reputatie aan het openbaar bestuur willen wagen?
Inmiddels vindt een nieuw gezegde zijn weg in onze taal: je kunt altijd nog de politiek in…..

* onder druk wordt alles vloeibaar...: het laatste nieuws

13 april    De stille week eindigde voortijdig.

Zonder me bewust te zijn dat 11 april de dag voor pasen was, had ik in december twee tickets gereserveerd. Voor een eigensoortige ‘dienst’ zou men kunnen zeggen, in de trits Avondmaal (Witte Donderdag), kerkdienst (Goede Vrijdag), Avondwake (Stille Zaterdag) en Paasjubel (Paaszondag). Met Janwillem (sinds 1978) uit de Oosterpoort voegde ik me onder het gehoor van Bob Dylan and Band. In zekere zin komt daar toch ook iets van ‘verering’ bij kijken. Het oeuvre van his Bobness behoeft geen introductie en de man komt de lof toe altijd zijn eigen authentieke weg te zijn gegaan. Ik had hem een keer eerder aanschouwd, ergens rond 94/’95’in de toenmalige Groninger Martinihal. Een fase waarin Bob slechts in kleine zalen wilde spelen. Ik was er met het college van B&W te gast. (die Martinihal was een gemeentelijk geëxploiteerd centrum en dus “van onszelf”…. Mijn toenmalige buren waren nìjdig dat wij – met partner en al die er geen zier om gaf – er zomaar aan konden waaien. Terwijl zij als ware volgelingen – ooit hadden zij gelijk Freek de Jonge de kerk ingeruild voor de rock ’n roll – voor het volle pond met het hele gezin achter de meester aan moesten…)
Dit keer betaalde ik ook gewoon € 62,00 (+ € 6,20 servicekosten) mee… Goedbeschouwd krankzinnig, maar Janwillem en ik roken niet zullen we maar zeggen. Van de Martinihal herinner ik me vooral het afschuwelijk harde geluid – lawaai zeg maar gerust. Slechts het akoestische setje halverwege – Dylan met gitaar en mondharp alleen op het podium – was te pruimen.

Het geluid was zaterdag gelukkig erg goed. De jongste zoon die zich vanuit huis meldde om te vernemen hoe zijn oude vader het maakte tussen alle verlopen hippies (er waren overigens ook heel veel jonge mensen), bleek via de mobiel de sound mee te krijgen “alsof hij er bij was”.
Het beeld: links drie gitaristen gekleed als blues brothers op één lijn, de blik steevast gericht op de tegenover hen geposteerde Dylan achter een keyboard. Daartussen een drummer en – vanuit het publiek gezien – achter Dylan een slide-gitarist, die af en toe de viool of banjo ter hand nam. Het fenomeen benadrukte zijn status door zich van zijn zwart geklede bandleden te onderscheiden met een roomkleurig jasje en smetteloos strakke hoed. Ze hakten er gelijk in met een swingende uitvoering van I aint’t gonna work on Maggie’s farm no more’. (liefhebbers klikken hier voor de originele live-versie uit 1965) Een nummer dat zich uitstekend leent voor deze bezetting. The Lonesom Death of Hattie Caroll - nog van het album The Times They Are A-changing - vond ik daarentegen veel te kunstmatig in een rockversie geperst. Maar dat werd goed gemaakt door een overwegend puike selectie met als hoogtepunt Like a Rolling Stone.
Iemand rondom ons merkte op in de krant gelezen te hebben dat Bob Dylan om medische redenen geen gitaar meer speelt. (…?) Mondharmonica spelen en zingen – op zijn eigen onnavolgbare wijze – dus nog wel.
Die stem he?! Nasaal geknor lijkt een goede duiding van het geluid waarmee de bandleden worden voorgesteld.
Daar sta je dan, dicht opééngepakt; tussen mensen die bij af en toe doordringende studentjes bier kopen uit de voorraadzak op hun rug… we waren er bij. De laatste keer voordat er een rolstoel of rollator aan te pas moet komen…??
Als tijdens de afsluitende strofes van The Times They Are A-Changing Bob Dylan vanachter zijn orgeltje wegstapt en al harmonica spelend zich midden op het podium frontaal tegenover het publiek posteert, lijkt dat bewustzijn hem te omgeven.
Met de laatste noot gaat het licht uit. Als het oplicht temidden van spaarzaam geklap, gejoel en gefluit staan de bandleden met de armen om elkaars schouders de zaal in te kijken. Na zich zo een halve minuut te hebben laten bewonderen lopen ze in ganzenpas de coulissen in. Fin.

8 april  Voordat ik me er over stil hou

stuur ik vanachter m'n voordeur nog een christelijk geinspireerde gedachte richting staat en maatschappij. De Femkes Halssema en Borissen Dittrich bestrijden een karikatuur van christelijk geloof. Hoe is het anders te verklaren dat een overstap van EO-adept Henk Hagoort naar de functie van NOS-baas, leidt tot een kruisverhoor over zijn opvatting over de vrijheid van meningsuiting?

Zou dat een SP/VARA-lid ook in die mate overkomen?

De protestantse hervormers- in dit Calvijn-jaar mag het met kracht naar voren worden gebracht - gelden als her-ontwerpers van de democratie.

Een vraag beklijft. Staan Libertijnen ook ergens voor? Vrijheid ja, maar dat is me te weinig; Robinson Crusoë genoot die ook, bovendien maak ik me sterk dat de vrijheid van de PVV niet die van Femke Halsema is.

7 april  De Stille Week

Uit de verbinding van christelijk geloof met staatsmacht vloeiden de kruistochten voort en de Inquisitie. Ook de macht die Galileï kon dwingen zijn wetenschappelijke inzichten te verloochenen. Maar zijn godsdienstoorlogen en brandstapels verenigbaar met de lijn die loopt van Abel naar Christus?

De kerk en de gelovigen zijn toch reeds lang tot het inzicht gekomen dat dat niet het geval is? Distantiëren zich van die fouten uit het verleden en zijn terug bij de oorsprong van hun geloof.

O.k. het blijft mensen werk, dus gebrekkig. Maar wat bestrijdt Eddy Terstall nu eigenlijk met zijn gehamer op de scheiding tussen kerk en staat? De kerk en z'n spoken uit het verleden? Kerkmensen?

Als de navolging van Christus mensen motiveert tot barmhartigheid, naastenliefde, mededeelzaamheid, en zij dat omzetten in maatschappelijke en politieke keuzes, wat is daar eigenlijk tegen? Waarom moet dat achter de voordeur? Terwijl dezelfde keuzes - voortspruitend uit socialistische overtuiging - onweersproken blijven. Althans niet worden opgeknoopt aan de misdaden die uit naam van diezelfde overtuiging zijn bedreven?

5 april  Palmzondag

Wat is het ùberhaupt dat Libertijnen zo nadrukkelijk de strijd aanbinden met de publieke uitwerking van christelijke overtuiging? Sinds zijn oorsprong drijfveer voor zieken- en armenzorg. Wat drijft de Lousewiesen van der Laan en Kathalijnes Buitenweg?
Dat de bijbel vanaf Abel op de hand van de zachtmoedigen is komt op deze zondag scherp tot uiting: Jezus rijdt op een ezel Jeruzalem binnen. Niet om te heersen maar om te dienen. De geldwisselaars sloeg hij de tempel uit, en degenen die er niet mochten komen liet hij er bij zich komen: lammen en blinden -om hen te genezen, en natuurlijk kinderen.
Navolging van deze Jezus die de Christus wordt genoemd zou slechts achter de voordeur vorm moeten krijgen.
Waarom?
De vraag is hem stellen. Het ging mis vanaf het moment dat een Romeinse keizer het christendom tot staatsgodsdienst verhief. Oftewel verbond met de macht.
Met Kaïn.

29 maart  Moord en doodslag  (3)

Enfin, het aardige is dus eigenlijk dat zowel het geloof in de evolutie als in de schepping uitgaan van het fenomeen van 'the survival of the fittest'. Alleen ziet Genesis dat als een teloorgang, namelijk van de harmonische verhoudingen die het paradijs kenmerkten. Want het is na de zondeval dat de verhalen over moord en doodslag hun intrede doen. En begint tevens de (sterkere) mens zijn roofbouw op diezelfde (zwakkere) schepping. Sinds Kaïn zijn we immers al behoorlijk gevorderd met onze co2-uitstoot, overbevissing en oerwoudkap?!?

Och staken die scheppingsverhalen-bestrijders hun energie in het behoud van moeder Aarde.

Zij zouden zich daarmee aan de kant van Abel scharen, maar dat kan toch geen bezwaar zijn als men diens verhaal slechts voor een fabel houdt?

26 maart   Moord en doodslag (2)

Een beroep op het scheppingsverhaal is een twijfelachtige aangelegenheid in Nederland en al helemaal in een Darwin-jaar. Tot in het parlement bewaken de libertijnen de publieke ruimte tegen een andere dan de evolutionaire opvatting over het ontstaan van het leven. Met name de gedachte dat een en ander goddellijk - dan wel door 'iets'- geïnspireerd zou zijn.

Wie doorleest in Genesis komt treffende voorbeelden tegen dat het scheppingsverhaal inderdaad lijnrecht tegenover het idee van 'the survival of the fittest' staat. Naast het voorbeeld van de sterke Kaïn die zijn broer vermoordt, is daarvoor illustratief het verhaal over Laban. Een dictator die de regel 'een oog voor een oog' oprekt: iemand die hem ook maar een schram bezorgt, doodt hij. Hij wenst ook door te gaan voor de meest viriele van zijn tijd, want hij claimt een hele harem vrouwen. Hij belichaamt daarmee letterlijk de stelling dat de sterkste voortleeft.

Het scheppingsverhaal zet deze 'overlevers' neer als mislukkelingen. Abel wordt ons als voorbeeld voorgehouden. Abel, de zachtmoedige.

Zit er toch iets in dat scheppingsverhaal?

25 maart    Moord en doodslag

Zo plaats je een quasi grappige opmerking over wekelijkse Amsterdamse liquidaties, en zo blijkt het bittere werkelijkheid.

Moord en doodslag is van alle tijden. In het christelijke scheppingsverhaal stamt het reeds uit de tweede generatie. Kaïn vermoordt zijn broer Abel. Uit afgunst. Abel, wiens naam veelbetekenend 'ademtocht' luidt, is dankbaar voor de opbrengst van zijn oogst. Kaïn daarentegen roemt zijn eigen prestatie.

Als hem gevraagd wordt waar zijn broer is, luidt het antwoord dat de eeuwen door na-echoot: "Ben ik mijn broeders hoeder?"

Ja dus.

22  maart  Wel 'es een moordenaar aangesproken? (slot)

Gebiologeerd hinderden we het fietsverkeer. Ik besloot er nog een schepje bovenop te doen.
“Mijn vrouw komt uit Winschoten. Het is hier veel te druk voor haar.”
“Winschoten? Ik heb lange tijd in Finsterwolde gewoond.”
Ah ja, dat was het.
“O ja?”
“Ja. Veel slechte dingen gedaan… M’n vrouw omgebracht…..”
“Uw vrouw omgebracht?”
“Ja daar heeft toen bij u veel over in de krant gestaan.”
(..)
“Maar goed ik heb er voor in de gevangenis gezeten, en ik ben weer vrij. Dus… Maar u heeft een mooie hoed. U bent ook een mooie man. Logisch dat u een mooie vrouw hebt.”
Het kwam me voor dat we op een gepast punt aanbeland waren om de conversatie te beëindigen. Opgetogen alsook licht verbijsterd vervolgden we onze wandeling.
Dat men in de stad waar liquidaties wekelijkse kost zijn, nou uitgerekend op een Groningse ‘case’ stuit.

ps een eervolle vermelding gaat naar de trouwe lezer uit Delfzijl (één der laatste Harrie's) die me de afgelopen week al zijn (juiste) vermoeden berichtte : "heb je weleens een moordenaar gegroet" .. bij mijn weten niet al heb ik de gewoonte om een ieder te groeten mee gekregen uit een middenstands gewoonte: het kunnen klanten zijn of worden, ach en nu zijn het kiezers maar het is ook een gebruik geworden dat ik een ieder aan kan raden want ze willen ook nog weleens terug groeten en dat is een leuke ervaring. Maar de echte aanleiding van mijn reactie is de zinsnede over een man in Amsterdam met hoed. Je weet dat ik hoeddragend ben en inderdaad wordt ik weleens aangesproken met de vraag of ik bij de maffia zit en dat ontken ik natuurlijk , maar er was een tijd dat het dragen van een hoed als statig werd ervaren; mijn reden is meer een practische en dat is mijn kaalheid .......edoch mijn gedachten gingen uit naar de man in A'dam met hoed en zijn profiel en dan nog de kopregel moordenaar ...heb je Klinkhamer in de ogen gekeken, de schrijver van "gehoorzaam als een hond"en " woensdag gehakt dag" en de moordenaar van zijn vrouw in het gehucht Ganzendijk....... Ik heb het boek 'gehoorzaam als een hond' al jaren voor de moord gelezen en vond het best spannend en ook intrigerend want het gaat over zijn periode in het vreemdenlegioen. En dat over de gehaktdag mag ik van mijn vrouw niet lezen althans niet in ons huis . mvg Harrie Houwerzijl.

Lees hier de voorgaande episodes

7 maart    Er heeft zich in februari een slachtpartij voorgedaan.

Dit gegeven kan -op wereldschaal- met nogal wat gebeurtenissen geassocieerd worden. Het is dhr. Paul Depla, voorzitter van de Wethoudersvereniging die argelozen zoals ik erop attendeert dat een dergelijk gebeuren zich op Nederlandse bodem heeft voltrokken.
Even vreesde ik voor een  bloederig tafereel bij de ingang van een AH-filiaal..., maar Depla relateert zijn woordkeuze aan het aftreden van 18 wethouders. In enkele gevallen met medeneming van de burgemeester.
Wie de gevallen bekijkt in de opsomming in Binnenlands Bestuur, komt Tjeerd Herrema tegen die door de bodem zakte na het echec van de Noord-Zuidlijn, alsook de klassieke Limburgse wethouder Pustjens die lokaal vooral als sinterklaas door het leven wenst te gaan.
Ik gaf de afgelopen week twee gastlessen maatschappijleer in VMBO-3 klassen. Om aan te sluiten bij een behapbaar democratiebegrip, koos ik als invalshoek dat men wethouder kan worden, ongeacht iemands vooropleiding. Dat bracht, zij het kortstondig, initiële aandacht teweeg.
Hoewel het ogenschijnlijk vanzelf spreekt, verdient dat democratiebegrip koestering. Als virtueel bouwwerk behoeft de democratie echter evenzeer onderhoud als stenen gebouwen. Immers, allen die met hun vinger slechts naar politiek en het openbaar bestuur wijzen als bron voor datgene wat bestuurlijk fout gaat, wijzen in een democratie ook naar zichzelf. Zij krijgen het bestuur, cq de zelf-slachters die zij verdienen.
Die gastlessen waren onderdeel van een gemeenteraadsspel dat we met de leerlingen en de Woerdense gemeenteraad gaan spelen. Om duidelijk te maken dat besturen en dicteren tegengestelde zaken zijn. En waarom besturen verbonden is met vertragende aspecten als zorgvuldigheid, hoor-en-wederhoor, afweging van belangen.
Daarbij heb ik aangegeven dat naar mijn mening alle leerlingen in groep acht van de basisscholen zo vanzelfsprekend als de volkstuintjes in groep 3, op bezoek moeten – met hun ouders – in de raadszaal om er met de burgemeester en wethouders te kunnen kennis maken.

Alle verhalen over ‘meer luisteren naar de burger’ en het te weinig betrekken van de burger bij beleidsontwikkeling, vallen weg tegen de uitslag van recente peilingen. 27 virtuele zetels voor een man die uitgaat van een führerprinzip, zijn evenzovele bijbehorende stemmen van kiezers die aangeven dat invloed hen totale worst is: zij lopen achter de Leider aan, die zich aan het hoofd stelt van een beweging waarvan men geeneens lid kan worden.
Dat is nog eens zelf-slachting.
Het krijgt meer kans naarmate we jonge mensen niet duidelijk maken dat besturen, oftewel keuzes afwegen, tegengesteld is aan het veel snellere dicteren.

5 maart   'Bert' is weinig toekomst beschoren (post scriptum)

Wat dacht u nou bij het lezen van de naam van de jongen die de burgemeester van Weesp onlangs de stuipen op het lijf joeg met een dreigtelefoontje jegens creches aldaar? Hij schreef een excuus dat ‘ie voorlas in het Jeugdjournaal.
Iljitsj heette die. Iljitsj.
Ik geloofde mijn ogen niet. Als je nou toch je kind bij zijn geboorte al op achterstand wilt zetten bedenk je zo’n naam. Wie immers buitenissig door het leven wil gaan kan toch ook zijn toevlucht nemen tot Igor of Iwan. Nog steeds mal. Maar Iljitsj… Dat is net zoiets als je kind Adolf noemen.

Lentemaand

Werd ik toch gisteren hardlopend over het Hoornse dijkje op klaarlichte dag enige tientallen meters begeleid door één der Chiroptera; meer in het bijzonder uit de kring der Vespertilionidae…. Uit de beschrijving leid ik af dat ‘ie wreed uit z’n winterslaap moet zijn gewekt. Wreed, omdat ‘ie anders pas in de schemering zou zijn uitgefladderd. Dat moet dan gebeurd zijn door de combinatie van stijgende temperatuur en het geschetter van de nabijgelegen Scouting-kolonie.

28 februari   De voetbalplaatjesmania   (slot)

is historie. Ook de vice-voorzitter van de Groninger gemeenteraad heeft ons numero 100 aangeboden. De man met het groen-witte hart wil deze Heerenveen-speler zonder bezwaar of tegenruil kwijt.
Ergo, het bezit van de zaak betekent het einde van ’t vermaak.
Wij kunnen weer gewoon naar de Aldi.

ps dank aan de poezenminnende lezeres voor het plaatje van Cissé, dat ik daarmee uiteindelijk van twee ex-Almelo'sen ontving...

pps  lees hier de voorgaande afleveringen

26  februari    De Gooise matras

wil nog niet aan de nieuwe werkelijkheid: opnieuw kiest de NOS voor een rechtstreeks verslag van de UEFA-wedstrijd van Ajax. Fauwt!

Gelukkig biedt rtvOost daarop wel (in)zicht.

Wellicht moeten we de NOS ook maar als een regionale omroep beschouwen.....

17 februari   De meeste mensen wilen ergens bij horen  (3)

In zijn column in Trouw citeert Jean Jacques Suurmond vandaag Antoine de Saint-Exupéry. Hij raakt ermee aan het thema van de column van gisteren (gedeelde waarden, als overbrugging van het spanningsveld tussen individualisme en collectiviteit in organisaties): “Als je een schip wilt bouwen, trommel dan geen mensen bij elkaar om voor hout te zorgen, orders te geven en het werk te delen, maar roep in hen het verlangen wakker naar de uitgestrekte, eindeloze zee.”

16  februari   De meeste mensen willen ergens bij horen (2)

Barack Obama is nieuws. Als persoon. Nu nog zijn gedachtegoed. Hij begrijpt dat de meeste mensen ergens bij willen horen. Het is fascinerend om dat te lezen in zijn boek ‘The Audacity of Hope’, waarin hij de argumentatie aanvoert voor waar hij inmiddels mee bezig is: zoeken naar het gemeenschappelijke. Tussen Democraten en Republikeinen, met buitenlandse tegenstanders.
De grondslag hiervoor is gelegd tijdens zijn campagne voor het lidmaatschap van de Senaat. Maanden reed hij rond door Illinois, sprak met mensen over hun alledaagse leven en wat hen daarin bezig hield. Ver weg van alle partijpolitieke gekrakeel dat de mensen het gevoel gaf in de steek gelaten te worden.
Ik schreef in het log van 24.1 al eerder dat het CDA linkse partijen veel te makkelijk met hem weg laat lopen. Die verbinden zich met het pleidooi voor change, maar gaan voorbij aan de waarden waarin Obama die verandering wil laten wortelen.
Saamhorigheid; waarden delen. Dat is niet ouderwets; wat de media daar ook over brengen: hier kan men dezelfde inspiratie opdoen als waaruit Obama put. Lees er de laatste column over.

14 februari   Een troostrijke Valentijnsgedachte

volgt uit het logje van gisteren: als het alledaagse gericht is op saamhorigheid, en geen nieuwswaarde heeft, is datgene wat onderwerp van nieuwsberichtgeving is, uitzondering op de regel.

13 februari    De meeste mensen willen ergens bij horen

Buiten het bereik van de vele, vele camera’s die zich groeperen rond datgene wat als ‘nieuws’ wordt aangeduid, zag ik de afgelopen dagen leerplichtambtenaren in gesprek met schooldecanen om te voorkomen dat jonge mensen tussen wal en schip raken, zorgverleners zoeken naar wat hen bindt opdat wie meervoudige zorg behoeft op een keten van zorg kan terugvallen, ambtenaren werken aan een Electronisch Kind Dossier met het oogmerk dat mishandeling niet onopgemerkt blijft, vrijwilligers die kinderen onder de vlag van Scouting tot samenspel brachten, vuilnisophalers het vuil bijeen garen, bestuurders zoeken naar de beste wijze om ‘de boel bij elkaar te houden’, coaches werken aan teambuilding, ouders die voor dag en dauw hun kind lieten samenscholen, drie jonge mensen musiceren in een ensemble, carnavalvierders in een uitdossing die niemand uitzondert, vogels in een zwerm, een dorpsplatform dat de lokale gemeenschap wil dienen, mensen op een vrijwilligers-beursvloer op zoek naar een match, iemand die een ander de hand reikte, iemand spreken over naoberschap, m’n neefje Koen en z’n tweelingzusje Didi voetbalplaatjes ruilen……, voor hun verzameling.

7 februari  'Bert' lijkt weinig toekomst beschoren  (slot)

Maar om met één der laatste Harrie's te spreken - de trouwe lezer uit Delfzijl:

What's in a name?

Lees hier de voorgaande afleveringen

6 februari    voetbalplaatjes-mania

Een belangrijke dag voor de verzamelaar: het gehoofddoekte meisje aan de kassa in het Zaanse grootgruttersfiliaal in de Utrechtse Nagtegaalstraat vraagt of ik voor mijn op 11,80 euro uitgekiende boodschappen een pakje voetbalplaatjes wil.

Vanzelfsprekend! Wat blijkt, ze wordt de ster van de dag want haar pakje bevat èn het clubembleem met het Twentse ros èn clubtopscorer Blaise N'Kufo!!!!!

24 januari    Nieuwe wegen, vaste waarden (2)

De combinatie 'nieuwe uitdagingen en instrumenten, met oude waarden' kennen we van de titel van het CDA-rapport 'nIeuwe wegen, vaste waarden'. Het valt op dat het CDA deze verwantschap met de nieuwe president van de Verenigde Staten niet echt claimt. Het zijn veeleer de linkse partijen die in het vooruitzicht op 'change', hun verbondenheid aan Obama's idealen hechten.

Dat is bepaald misplaatst voor de radicalen binnen deze stroming. Die missen de vaste waarden om daadwerkelijk verandering te brengen; nieuwe wegen in te kunnen slaan. Lees hierover de nieuwste column.

22 januari   Nieuwe wegen, vaste waarden  (1)

Obama’s inaugurele rede hoorde ik op de radio. Dat had veel van de beleving die een speech van Martin Luther King oproept. Het timbre en de gevoelvolle stemverzwaring op de momenten die er toe doen... Het maakte de woorden indringend. Een passage sprong eruit, waarin een aangename bevestiging besloten lag van mijn logje van afgelopen maandag: “de uitdagingen mogen nieuw zijn, en de instrumenten evenzeer… De waarden waarmee we de uitdagingen tegemoet treden zijn oud..”

19 januari    E pluribus unum

Bij de laatste tonen die de Europese band U2 vanaf het Lincoln-memorial liet horen schakelde ik gisteren in voor het Concert for America. De combinatie van met vlaggen en symbolen paraderende militairen, en film- en muzieksterren die hun verbondenheid met hun land en nieuwe president uiten, is uniek.
Vanzelf roept het de vraag op: waarom daar wel? En hier niet?
Bij alle verschillen in cultuur, geschiedenis, economische en militaire macht, is er dan toch één ding dat er voor mij uitspringt: het besef van gemeenschappelijke morele waarden en daar onverschrokken voor uit te willen komen. In de Verenigde Staten verschilt men evenzeer van mening als in welke Europese democratie ook. Toch zingt Pete Seeger, hèt symbool van het maatschappelijk verzet tegen de oorlog in Vietnam, uit volle borst ‘This land was made for you and me”, tegen de achtergrond van militair vertoon.
Eensgezindheid als het moet, en de durf dat uit te dragen.

17 januari     Het glazen huis der democratie  (2)

De neerbuigende bejegening van het openbaar bestuur en daarin werkzame personen kan een zichzelf vervullende profetie worden. In die zin dat steeds meer ondermaatse figuren zich er melden. Of cowboys van het type burgemeester Den Helder.
Een uit het leven gegrepen Woerdens' voorbeeld. Men hanteert daar servicenormen om het de burger naar de zin te maken. De halfjaar-resultaten daarvan werden deze week gepubliceerd. 54% van de inwoners met klachten is tevreden over de bereikbaarheid van het klachtenloket. 51% ervan werd binnen 5 dagen afgehandeld. Op 58% van de mails werd binnen 2 dagen aangegeven wanneer men antwoord kon verwachten. De norm om iedereen vriendelijk te woord staan wordt met een 7,5 gewaardeerd. 80% is van mening dat ontvangen brieven in heldere en begrijpelijke taal waren gesteld. Enzovoort.
Maar een pagina verder staat in een ingezonden brief uitgebreid verwoord hoe iemand tevergeefs probeerde via een electronisch formulier te melden dat ‘ie een hond minder bezit. Dit met het oog op de aanslag hondenbelasting. Het stuk is hilarisch, gedetailleerd en lang. Daar is veel tijd in gaan zitten. Public shaming van de overheid doet het echter goed. De briefschrijver heeft er in zijn vrienden- en werkkring ongetwijfeld veel succes mee. En vanzelfsprekend zal de gemeente er alles aan doen om het als verbetersuggestie op te vatten. Even ademhalen en weer doorgaan, zeg maar.
Want er gaat ook heel veel goed. Dat hoeft de gemeente gelukkig niet uitsluitend zichzelf aan te praten. De gratis openstelling van de binnenstadsparkeergarage voor de kerstdagen, leverde een mailtje op van een burger die dit als een heel positieve geste waardeerde. Zomaar. Spontaan.
Kicken!

16 januari     Het glazen huis der democratie (1)

Afgelopen woensdag had De Pers wat je noemt een ‘vette opening’. In het artikel werd beweerd dat zijn eigen medewerkers, minister Hirsch Ballin niet wilden volgen in diens pogingen om het beledigen van een groep mensen op grond van hun geloof strafbaar te stellen. Dit 'nieuwsfeit' werd opgehangen aan een onjuiste interpretatie van de bevoegdheden van de minister van Justitie om strafvervolging in te stellen.
Een kardinale fout. Wezenlijk voor een democratie immers is de scheiding van machten: de minister bepaalt hier niet wie er wel of niet vervolgd wordt.
Een dag later, op pagina 3 een miniscule (althans in verhouding met het openingsartikel een dag eerder) rectificatie: “… Daarbij werd vermeld dat het parket bij het OM hoort, maar dat is onjuist. Het parket heeft een onafhankelijke, zwaarwegende adviesrol bij de Hoge Raad.”
Op geen enkele wijze wordt hiermee het beoogde effect van het artikel teruggehaald: Hirsch Ballin neerzetten als een Don Quichotte die tegen de windmolens van het tegengaan van belediging vecht. Het artikel draagt daarmee bij aan de in de media gangbare, neerbuigende manier van spreken over het openbaar bestuur en politici: indien geen zakkenvullers, dan toch wereldvreemde sukkelaars. Zoiets.

15 januari   "Koophuis vorig jaar 1,8% goedkoper"

Baas boven baas

10 januari   over beschaving

In een recensie van zijn ‘Verzameld werk 1 en 2’ las ik een citaat van Karel van het Reve uit 1954: “Het zijn dan ook naar onze mening geen politieke of wereldbeschouwelijke grenzen, maar moeilijk definieerbare zaken als gevoel voor proporties, smaak, fatsoen, redelijkheid, een zekere persoonlijke halsstarrigheid ook, die de beschaving van de barbarij scheiden.”
Persoonlijk ben ik van mening dat politieke of wereldbeschouwelijke grenzen, dan wel geloofs- en levensovertuiging, ook bijdragen aan dit onderscheid. Zie mijn column van heden.
Maar, voor wie dit kader wel hanteert, leg Reve’s afbakening ‘es langs de demonstraties tegen de oorlogshandelingen in Gaza. In die van vorige week zaterdag in Amsterdam liepen parlementariërs mee. Een enkeling van hen onder het uitroepen van “Intifada, intifada.” Allen bleven meedoen ondanks de gescandeerde leuze “Hamas, Hamas alle joden aan het gas”. De demonstratie was gericht op ‘tegen’. Eén van de organisaties was ‘Een ander Joods geluid’.
Gisteren een solidariteitsmanifestatie met Israël. Voor zover men ergens tegen was, was het geweld. Men was voornamelijk vòòr. Namelijk voor vrede. Daar geen enkele nuance vanuit welke allochtoon-Islamitische hoek ook.

6 januari    sons and fathers

Er zijn fases in een leven, waarin het nageslacht bekender wordt dan de voorouder. Ik maakte dat al 'es mee toen kameraad André Leferink tijdens de studietijd al wethouder werd in zijn Twentse geboortedorp. Tot dan toe was het: "Bin 'ie d'r één van Leferink?"

Na zijn installatie werd zijn vader aangesproken met: "Bin 'ie de va van André?"

Welnu, de oudste zoon blijkt tijdens zijn avontuur bij de Aboriginals met zijn ploeg zoveel meloenen geplukt te hebben, dat hij op de nation-wide ranking onder backpack-plukkers bij de top 6 is beland. Het leverde hem vijf telefoontjes op van bedrijven die hem wilden huren.

Ik ben derhalve de vader van één van de zes beste meloenplukkers van Australië op dit moment.

Belofterijk!

3 januari     wanneer slachtoffers een gezicht krijgen

De anonimiteit van slachtoffers doorbreken heeft een relativerend effect op standpunten van de omstanders. We kennen het verschijnsel bij de rabiate tegenstanders van de opvang van asielzoekers: zodra het Walid betreft die bij ons kind in de klas zit, of in onze straat woont moet voor diegene plots een uitzondering worden gemaakt op het strenge toelatingsbeleid.
In het log van 15 december wees ik op de media-tactiek om Israëls militaire optreden te belichten door de ogen van privé-personen. Nu Israël zich verdedigt tegen de raketaanvallen van Hamas zien we dat fenomeen opnieuw: camera’s arriveerden eerder bij de slachtoffers van een politieopleidingsinstituut dan ambulances. Zodat we de primaire oorlogsellende kunnen aanschouwen. Inmiddels duurt de oorlog zolang dat we ook beelden hebben gekregen van Israëlische gezinnen en mensen in een ziekenhuis die moeten schuilen voor de op burgerdoelen gerichte raketten van Hamas. Gisteren wees Nausicaa Marbe in de Volkskrant op de perversie van de andere zijde aan deze verpersoonlijking: hetzelfde Hamas juicht met de ouders rond foto’s van jonge Palestijnen die als wandelende bommen sterven.
Heel dichtbij huis en ver van oorlogsgeweld, lees ik in diezelfde lijn het nieuws waarin de gemeente Woerden figureert niet meer anoniem. Dat is normaal nu die plaats voor mij een gezicht heeft gekregen, in zijn fysieke uitingsvorm, en in mensen. Dan leest het bericht over een vermiste schaatser uit Woerden heel anders. En de er op volgende zoektocht door vrienden. De vermiste schaatser die ik niet ken van naam of ooit zag, kreeg gisteren een gezicht voor me, door het horen van het verhaal van de man - zijn vriend – die hem uiteindelijk vond.
Een collega van me uit het college van B&W…